Lukáš Beran, Vladislava Valchářová - Industriál Prahy 3. Technické stavby a průmyslová architektura

 

To jedna z 23 książek przywiezionych z Pragi przed tygodniem - ta najcieńsza 😁 Bardzo chciałam choć jedną od razu przeczytać, więc sama się prosiła. Tym bardziej, że to Praga 3 czyli Żiżkow i Vinohrady.

A ja jestem przecież obywatelką Wolnej Republiki Żiżkow, mam paszport z kompletem wiz i domovský list, znaczy tak jakby prawa miejskie, w razie czego mogę się ubiegać o zapomogę dla biedaków 😂 co zresztą może się zdarzyć już niedługo*...

 Tylko muszę sobie ładnie wpisać swoje dane. A swoje zbiory o Pradze 3 wzbogaciłam o 100% podczas tego wyjazdu (nowe to te z prawej) i w sumie, w odniesieniu do tego, co na samym dole - może nawet zdołam wkrótce przeczytać.

Książeczka (czy raczej broszura) ma tytuł zrozumiały, myślę. To taki rodzaj zwięzłego przewodnika po przemysłowym Żiżkowie (i Winohradach). Znakomitą większość opisanych w niej budynków czy konstrukcji znam, ale kilka sobie wynotuję do zeszytu na sierpień. Rany rany, czas zakładać zeszyt na sierpień 😍

A wiadukt kolejowy z okładki pokażę Wam na własnych zdjęciach. Nie mogę się powstrzymać 😂

Ruch kolejowy na nim trwał od 1872 roku do... 2008. Cóż, niestety, ja pojechałam do Pragi po raz pierwszy w 2016, więc już nie mogłam tam widzieć pociągu. Za to widziałam ścieżkę rowerową, która obecnie została tam urządzona i biegnie dalej wzgórzem Vitkov. Oczywiście jako posiadaczka wysoce rozwiniętego lęku wysokości bałam się podejść do balustrady i tak, wiecie, środeczkiem, środeczkiem😁

Początek:

Koniec:

Wyd. České vysoké učení technické v Praze (ČVUT) 2009, 47 stron

Z własnej półki (kupione 24 maja 2022 roku w antykwariacie Antikvariát - levné knihy za 30 koron - zrobiłam, okazuje się, świetny interes, bo w księgarni Klubu Za starou Prahu sprzedają to za 150 koron)

Przeczytałam 4 czerwca 2022 roku  

 

* Otóż dziś cios w serce. Kobita ze Zwierzchności  w rozmowie telefonicznej z Nową Księgową oznajmiła kategorycznie, że żadnych kursów wakacyjnych nie będzie, bo ona nie ma już siły tego wszystkiego śledzić. Kiedy nasz Stary cokolwiek śledził, pytam się. Ale ona jest inna, faktycznie wszystko sama robi, obowiązkowa taka (albo cykor, różnie to oceniać). Stary odlatuje w siną dal jutro, ona przejmuje na razie nasze stery. Zdalnie. No, a te kursy to było moje być albo nie być na najbliższe miesiące.

Co oznacza, że na Nową Kuchnię nic nie odłożę, a jeszcze że do życia dołożę (z kupki), liczę oczywiście na emeryturę wkrótce, ale to będzie na rachunki, nie na życie. 

Oczywiście trzeba być Pollyanną i wmawiać sobie, że:

- po pierwsze primo dobrze się składa z tą emeryturą nadchodzącą, zawsze to połowę wydatków się opędzi

- po drugie primo będę mieć DWA MIESIĄCE WAKACJI!

Na razie planów brak, zbyt świeża sprawa (wiem tylko, że chcę znów jeździć na rowerze). Za to jest z tyłu głowy myśl, że na lipcu i sierpniu może się nie skończyć. Ale o tym pomyślę jutro, prawda?

Albo wcale. 

Aktualnie trochę smutno.

A teraz powiedzcie, że wszystko będzie dobrze i kichał Michał na Nową Kuchnię.