Adam Bahdaj - Stawiam na Tolka Banana

 

To musiałam z biblioteki wziąć, żeby przeczytać, bo w domu niet. Właściwie to szukałam w katalogu kryminałów Bahdaja, które pisał pod pseudonimem Dominik Damian - ale oczywiście nie znalazłam 😒 jak się można było spodziewać... Więc niejako przy okazji pożyczyłam sobie dwie jego powieści dla młodzieży.

Stawiam na Tolka Banana umiliło mi pobyt w Dżendżejowie. Chętnie bym teraz obejrzała po latach serial, ale to zbyt angażujące czasowo przedsięwzięcie. Na okładce pudełka z DVD podają, że odcinków jest 7, a łączny czas 238 minut. Czekajcie, czekajcie, otworzę sobie kalkulator... Eee, nawet nie jest tak źle, po 34 minuty przeciętnie... to może dziś sobie zapodam choć jeden?

Zastanawia mnie, że tak często w ówczesnej literaturze / filmach pojawiała się postać służącej. Nie, przepraszam, pomocy domowej. Gosposi. Tu już w pierwszym zdaniu mamy panią Tecię. Jak to się właściwie miało do powszechnej równości etc.? A książka pochodzi z lat 60-tych. Myślę teraz, czy w dżendżejowskich czasach znałam dom, gdzie by zatrudniali taką panią. Chyba nie. Ale ze wspomnień mamy wiem, że na przykład był okres, gdy braliśmy obiady od kogoś - w sensie prywatnie. Albo (to już sama pamiętam) mieliśmy nianię, starszą panią, która mieszkała w pobliżu. Tyle, że nie wiem, czy ta niania tylko zajmowała się mną (albo może nami czyli i bratem), gdy rodzice byli w pracy czy też gotowała? Ojczastego nie ma co pytać, bo on takimi pierdołami nie zaprząta sobie głowy 😏

Kurczę, dlaczego te wszystkie pytania stawiamy sobie, gdy już jest za późno na znalezienie odpowiedzi?

A poniżej klasyka czyli jak w bibliotece przyklejamy kartkę na daty zwrotu...

Początek:

Koniec:

Wyd. Literatura, Łódź 2018, 227 stron

Seria: Klub Łowców Przygód

Z biblioteki

Przeczytałam 5 lutego 2023 roku

Ale skoro już przy bibliotece jesteśmy... Na półce do wzięcia objawiło się sporo książek, najpierw była tam moja córka i coś dla siebie wzięła, a potem i ja się zaopatrzyłam.

Te trzy po prawej to najwyraźniej ktoś opróżniający mieszkanie po przodku przyniósł, ja je wzięłam, bo są CIENKIE, a właśnie robiłam sobie zapas na resztę miesiąca (kiedy będę w robocie prawie okrągłą dobę, więc...). Nieważne, że Żukrowski. Ale te dwie z lewej plus wszystkie, które przyniosła córka - cośmy odkryły?

To były egzemplarze biblioteczne i zacne panie bibliotekarki wyrwały kartki tytułowe oraz powycinały fragmenty strony 17-tej i ostatniej, gdzie, jak wiadomo, przybija się pieczątkę! Nie mieści mi się to po prostu w głowie!

 

Poza tym spędzam miło ostatni spokojny weekend przed Katastrofą Fabryczną (czyli czasem, nadchodzącym dwa razy w roku ze straszną regularnością, gdy pracuję od rana do wieczora, a gdy wracam do domu, znów siadam przed kompem). Wczoraj poświęciłyśmy godzinkę na przypomnienie sobie paru gier planszowych 😁

Ugotowałam też - PIERWSZY RAZ W ŻYCIU - pomidorową. Wyszła prawie taka sama jak u mamy, tylko może za mało śmietany miałam, powinna być jaśniejsza, nie? Inna sprawa, że to akurat jedna z najprostszych zup 😁 ale jakoś się do tej pory bałam...

Natomiast moja córka nabyła w tym tygodniu pudełeczko pałeczek, co wynika z tego, że ogląda jakiś stary koreański serial 😂 Nie wiem, dlaczego nie chciała jeść pałeczkami tej pomidorowej 😂 ona twierdzi, że szyny były złe  czyli gdyby zupa była w misce, a nie w talerzu, to owszem, pokusiłaby się. Ja osobiście spróbowałam tylko z leniwymi, jako solidnymi kawałkami do chwycenia.