Jan Suzin - Nieźle się zapowiadało

 

To chyba będzie ostatnia książka z biblioteki. Na pewno w tym miesiącu 😏 Znaczy jeszcze mam w domu cały stos, ale coś czuję, że oddam w pierony i przestanę się bawić w notatki, którą gdzie i kiedy oddać lub prolongować. Czas powrotu do własnych.

Czyli wspomnienia Jana Suzina jako pożegnanie (na jak długo?) z cudzesami. Następna już była własna, jutro o niej, bo miesiąc się kończy, a porządek na blogu musi być.

Same wspomnienia tak jak z opisu na okładce: lekkie i pełne humoru (choć nie takiego do rozpuku). Do książki wprowadza Olga Lipińska fragmentem z przygotowywanej (jak pisze wydawnictwo) publikacji o Telewizji Polskiej. To właśnie Lipińska namówiła Suzina, młodego architekta nudzącego się śmiertelnie w biurze projektowym, do wystartowania w konkursie na spikera. Co mnie wzrusza, to entuzjazm tych pionierów, ja to rozumiem... I trochę szkoda mi, że sama już nigdy takiego entuzjazmu nie przeżyję, ech młodość 🤔

Początek:

Koniec:

Wyd. Arkady, Warszawa 2021, 183 strony

Z biblioteki

Przeczytałam 18 lutego 2023 roku

Dawno już nic po czesku nie czytałam i bardzo to sobie wyrzucam, sama nie wiem, kiedy ta zima minęła, czas pędzi jak szalony, niedługo znów maj i Praga, a wszystko leży odłogiem. W czeskiej tv puścili nowy serial Docent (kryminalny), więc się zmobilizowałam i obejrzałam w trzy weekendowe wieczory - a to dlatego, że miał zaledwie trzy odcinki. Zgłupiałam, gdy doszłam do końca trzeciego, bo jakby wątki pozamykane i pytam się, jak to, co dalej, w końcu poszukałam w internecie i dowiedziałam się, że to miniserial. Niech ich! Po co to takie coś robić!?

Ale nie w tym rzecz, tylko w tym, że zaniedbana czeszczyzna mści się, sporo z dialogów nie rozumiałam (tak żeby co do słowa) i nie wiem w sumie, czy dlatego że szybko lub niewyraźnie mówili czy też z braku dostatecznej uwagi, bo trochę miałam głowę zajętą problemami. Czy też - najzwyczajniej w świecie - poziom mi się obniżył, skoro nic nie robię... 

Sięgnęłam więc po jeden z przywiezionych z Pragi kryminałów łącząc przyjemne z pożytecznym, dwa w jednym. Ale to pewnie trochę potrwa, zanim przeczytam, więc jutro jeszcze Ciotka Julia, a potem chwila milczenia. 

 

PS. Mało co nie kupiłam biletu do teatru - w Pradze naturalnie - w ostatniej chwili sobie przypomniałam, że nie nie nie, że zbyt się emocjonuję (w efekcie globus murowany) i że teatr nie dla mnie. A tak by się chciało jeszcze zobaczyć na żywo niektórych aktorów...