Maria Byrska - Ucieczka z zesłania

Zastanawiając się przed wyjazdem do Dżendżejowa nad odwiecznym problemem co by tu wziąć do czytania, sięgnęłam w głąb jednego z regałów czyli do drugiego rzędu. Już się nie pamięta, co tam stoi... Patrzcie na te francuskie książki po prawej - w Instytucie Francuskim kiedyś sprzedawali za złotówkę czy coś w tym rodzaju, ze zbiorów. Ale tym razem nie miałam ochoty na francuszczyznę, choć poniekąd - wybór padł na rzecz opublikowaną w 1986 roku przez Editions Spotkania w Paryżu.

Trochę się obawiałam, że to będzie jakieś nudne, że to nie moje klimaty.

Tyle lat czekało! I niesłusznie, bo to świetna opowieść! Może zreprodukuję tu posłowie i będzie wszystko jasne:

 

Więc oczywiście tematyka ciężka - ale czyta się to jednym tchem, podziwiając ludzką wytrzymałość (człowiek wszystko zniesie) i jednocześnie matczyną odwagę. Tyle o sobie wiemy, na ile nas sprawdzono, ale wydaje mi się, że NIGDY PRZENIGDY nie byłabym zdolna do takiego kurażu, bohaterstwa wręcz, porwać się na ucieczkę z małym dzieckiem przez tysiące kilometrów obcego kraju.

Początek:

Koniec:

Kiedyś to się kupowało... 271 to numer książki zakupionej od początku roku... jak wiadomo, to se nevrati.

 Wyd. Editions Spotkania, Paris 1986, 170 stron

Z własnej półki (kupione 23 listopada 1988 roku za 1300 zł)

Przeczytałam 12 kwietnia 2023 roku 

 

Jest już późno, ale chciałam dziś jeszcze zapostować, bo mam za dużo zaległych książek, a w weekend znów do Dżendżejowa. Wczorajszy dzień był dla mnie EPOKOWY, ale o tym następnym razem, bo nie mogę się znowu na noc denerwować, wystarczy, że wczoraj nie mogłam zasnąć z emocji 😂

Więc tylko donoszę, że wreszcie udało się zgrać termin z panem monterem od żaluzji (która była gotowa jeszcze przed świętami) i oto ręczników w łazience już nie widać! Oczywiście, jak naprzeciwko montowali mi żaluzję zasłaniającą wymuszony przez spółdzielnię otwór wentylacyjny nad drzwiami - a było to siedem czy osiem lat temu - to już historia: w sensie, że takiej samej już NI MO I NIE BYDZIE. Stara jest matowa, a ta nowa niestety trochę się błyszczy, zwłaszcza w sztucznym świetle (a innego w łazience nie ma). No, ale co począć. Cieszę się i tak, że trochę zaprowadziłam porządku wizualnego.

Oraz nadszedł dziś zakupiony na allegro czajnik. Straciłam nadzieję, że upoluję taki, jaki chciałam na gaz i w rezultacie kupiłam elektryczny, tyle że ceramiczny. Nieduży (1,2 l) i na 1200 W.

Nalepki czerwonej nie odkleiłam przed zrobieniem zdjęcia 😏 Gorsza sprawa, że w instrukcji wyczytałam, iż nie można zagotować wody i zaraz wlać następną porcję ZIMNEJ. Trzeba odczekać, aż czajnik wystygnie. No ładne kwiatki! Dobrze, że nie przyjmuję hord gości!

A w kąciku japońskim przedstawiam tym razem artystowską parę Hige i Watashi. Ci robią wszystko ekscentrycznie: czasem, gdy oglądam ich ubrania, jak się wystroją na wyjście, to jestem pełna podziwu (nigdy bym takich nie założyła, ale chapeau bas za odwagę).