Hanna Ożogowska - Głowa na tranzystorach

Trochę pociągam nosem, gdy teraz piszę. Raz, że gdy poszłam chodzić, zrobił mi się bardzo czerwony (zima już, czy co?), a dwa, że mi żal. Popatrzcie tylko na tę książkę! Gdy ją zdejmowałam z półki w niedzielny wieczór, jeszcze tak nie wyglądała...

Ale rozleciała się w trymiga. Niestety, klejona, fatalne lata 80-te. W stopce są dwa numery ISBN, jeden dla oprawy broszurowej, drugi dla twardej. Nawet nie wiedziałam, że taka była. Chociaż coś mi się kojarzy... ale na pewno nie Głowa na tranzystorach. Jakaś inna, ale okładka bez rysunku, brzydka. Ja naprawdę delikatnie obchodzę się z książkami, ale na to wydanie nie było siły, trzasło już na 48 stronie, a potem jeszcze kilka razy. Szkoda mi bardzo, ale przecież nie będę odkupować, kurde. Choć do czytania jeszcze kiedyś wezmę, bo mi się podobała. 

Otóż mianowicie nie pamiętałam jej ze szkolnych czasów (ale na pewno wtedy czytałam). I zaraz na początku chciałam tego Marcina zwanego Bigosem zabić normalnie - patologiczny kłamca. Bo co innego skłamać "w obronie własnej", a co innego zmyślać kompletnie bezinteresownie, że tak powiem 😁 Potem sobie przypomniałam, że moja mama nieraz mi zarzucała, że kłamię... przyganiał kocioł garnkowi więc? Ale ja naprawdę tylko wtedy, gdy już musiałam 😂 A biedne dzieci często muszą 😏 

W ogóle zgadzam się z bohaterami, że dzieciństwo, a zwłaszcza szkolne czasy są mocno przereklamowane. Naprawdę się cieszę, że już jestem w takim wieku, gdy nic nie muszę... jeśli coś faktycznie muszę, to raczej sama to sobie narzuciłam...

Niedawno czytałam artykuł, bodaj w Polityce, gdzie autor rozprawia się z ideą szkolnictwa, i w gruncie rzeczy z wieloma argumentami się zgadzam 😅 Szkoła to koszmar!

Początek:

Koniec:

Półka. Kompletnie teraz nie wiem, co zrobić - grzbiet był jeszcze chwilę temu cały, a teraz nie ma go nawet do czego przykleić 😟

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1988, 270 stron, wydanie VII, nakład 50 tys. egz.

Z własnej półki (kupione kiedyś w antykwariacie za 3 zł)

Przeczytałam 13 października 2021 roku

Trochę zwariowałam, bo poszłam oddać ten praski kryminał, w filii na Dietla ustawiono biurko z komputerem zaraz przy wejściu specjalnie dla książek oddawanych lub pożyczanych z wcześniejszego zamówienia - ale naprzeciwko jest już dostęp normalny do półek i chciałam rzucić okiem na jakąś Marininę, a w rezultacie pożyczyłam trzy rosyjskie. To wczoraj. A teraz wracając z chodzenia wstąpiłam do naszej osiedlowej biblioteki i przestudiowałam zaledwie jedną z kilku półek z nowościami. Wynik - cztery sztuki. Plus zaległe praskie... nie wygrzebię się spod tego stosu.

A Dowłatow stoi z boku, jako już zaczęty.

  

Byłam też załatwić pewną sprawę... no i teraz ZAGADKA! Gdzie?

/zdjęcie czarno-białe, że niby będzie tak szlachetniej niż kolorowa pstrokacizna 😁/

A na koniec - zgodnie z tradycją, która trwa już ha ha od niedzieli - domofon. Praski domofon.

Nazwiska mniej więcej normalne, aż tu nagle Holých zamiast Holý. Ja sobie tak kombinuję, że w domyśle (mieszkanie) Holých, że to forma dopełniacza liczby mnogiej. 

I tak, dobrze się domyślacie - Holý to 'goły', czyli państwo Goli tam mieszkają. Ale nie powiem Wam, gdzie, niech będzie, że RODO.

/sama nie wiem, gdzie to dokładnie było/

Aha, jeszcze jedna sprawa, zapomniałabym. Na tym portalu Dafilms, co to od czasu do czasu truję o filmach dokumentalnych tam oglądanych, pojawiła się możliwość obejrzenia kilkunastu filmów krótkometrażowych z całego świata, biorących udział w Festiwalu Ji.hlava. Wyjątkowo można je oglądać za darmo, trzeba się jedynie zarejestrować.

Kto chętny, podaję link. Sama obejrzałam wczoraj cztery, ale akurat żodyn mnie nie zachwycił, jednak się nie poddaję, opisy kilku innych mnie zainteresowały 😀  Feler jest taki, że napisy są tylko angielskie i niech to dunder świśnie! Z moją doprawdy rudymentarną angielszczyzną daleko nie zajadę (zwłaszcza, gdy dużo gadają).