Andrea Camilleri - Pole garncarza

 

Właśnie sprawdziłam przez blogową wyszukiwarkę - ostatniego Camilleriego czytałam przed założeniem bloga, bo tu nie ma ani wzmianki. I to niejednego czytałam - ale nigdy po polsku. A ostatnio jakoś wzięła mnie ciekawość, co też tłumaczka zrobiła, jak sobie poradziła. Bo trzeba wiedzieć, że bohater tych kryminałów, komisarz Montalbano, posługuje się takim po części wymyślonym przez autora dialektem. No i w tłumaczeniu nic się z tym nie da zrobić, więc decyzja była jedynie słuszna - użyć zwykłej polszczyzny. Znika wtedy urok, jaki dawał powieści specyficzny język - ale wyobraźcie sobie, że nie zaszkodziło to odbiorowi całości.

Bowiem przeczytałam książkę na jednym tchu i naprawdę polecam gorąco, jeśli szukacie lektury na długie popołudnie i wieczór. 

Tłumaczka poradziła też sobie nieźle z językiem sierżanta Catarelli, całkiem osobnym. Tutaj chodziło o przekręcanie wyrazów czy idiomatycznych zwrotów.

Przykład: 

- Panie komisarzu, o przebaczenie i zrozumienie się upraszam, ale tak mi telefonił pan komisarz Augello, powiedział, żebym powiedział, że pana obecność osobiście we własnej osobie jest niezbędnością.

Początek:

Koniec:

Wyd. Noir Sur Blanc, Warszawa 2014, 269 stron

Tytuł oryginalny: Il campo del vasaio

Przełożyła: Monika Woźniak

Z biblioteki

Przeczytałam 8 stycznia 2022 roku

 

Miesiąc temu wyświetliła mi się gdzieś reklama Międzynarodowego Festiwalu Filmów Młodego Widza, kliknęłam, przeczytałam, że projekcje online i znalazłam film dla siebie czyli

DZIECIAKI SOBIE RADZĄ (Kids are fine), Korea 2021

reż. Ji Won Lee

 

Ale wyświetlano go we wtorek od 10.00. Czyli jakżem była na Fabryce. Wobec powyższego, nastawiłam się na oglądanie na kompie i to z przerwami, gdy mnie będzie Derechcja wołać (nie wiadomo po co). Wedle regulaminu miałam wykupiony film przez 4 godziny do dyspozycji. Ach! Żeby to był jedyny problem. Chwilę przed 10.00 wchodzę na stronę, żeby sobie ten dostęp wykupić - a tam filmu już nie ma! Nosz nie! Tak się nastawiłam! Wcześniej przepatrzyłam ruskie internety, czy go gdzieś nie ma, ale nigdzie nic, więc jedyna szansa! Znalazłam telefon do tego Poznania - miła pani przeprosiła, że jest jakiś problem z tym akurat koreańskim filmem i nie mogą go wyświetlić na swojej platformie, ale pracują nad zamianą na inną i powinien się pojawić za chwilę. Uff. Gdy się już wreszcie pojawił i kupiłam bilet, film nie szedł. Znów interwencja. Skracając - film w końcu udało mi się obejrzeć, przedłużyli czas dostępu do 16.00, ale była to nerwówka. 

W pracy lepiej chyba pracować 😏

Był jeszcze jeden film na festiwalu, który chętnie bym obejrzała, ale w piątek, kiedy mam niemiecki. No trudno. 

A potem przyszła sobota - i to była ta sobota, co to nagle dostałam ataku migreny, który równie nagle minął, no ale do Dżendżejowa w rezultacie nie pojechałam. Pod wieczór sprawdzam pocztę - przyszedł mail, że ostatnie seanse. Wchodzę i co odkrywam? Żem - jak to już we zwyczaju - głupia pinda. Bowiem nie zauważyłam, że projekcje są również wieczorową porą! Bo tam takie niezauważalne przesuwanie w prawo jest... a w ogóle to uznałam, że rzecz jest przeznaczona dla szkół i odbywa się w szkolnych godzinach 😂

I tak obejrzałam jeszcze jeden film - chyba pierwszy raz w życiu film estoński. Ba, nawet udało mi się namówić córkę na wspólne oglądanie i była bardzo rozczarowana, że to już koniec. A wiecie, ona normalnie takich filmów nie ogląda, to poniżej jej godności 😁 Przez takie filmy rozumie twórczość z dawnego obozu socjalistycznego, że tak to ujmę.

ŻEGNAJ, ZSRR!, Estonia/Finlandia 2020, reż. Lauri Randla

Historia zwariowanej estońskiej rodzinki u schyłku Związku Radzieckiego.

 

No, to historią festiwalową się podzieliłam, a teraz co było dalej. Wyszedł drugi sezon serialu ШВАБРА 2 czyli Szwabra dla tych, co nie znają cyrylicy. O tej genialnej matematyczce, która pomaga policji rozwiązywać kryminalne sprawy. Poprzedni sezon skończył się w najmniej oczekiwanym momencie i... i drugi TAK SAMO! No niech ich...! Bo na sezon trzeci czekanie będzie dłuższe, niestety. A bym oglądała już natychmiast 😀

 

Poza tym donoszę, że stanowczo przesadzam z You Tubem, mam tam na dziś zasubskrybowanych 146 profili i codziennie znajduję nowe. Czyli teraz dajcie mi kolejne życie, to będę oglądać. Muszę chyba osobno o tych kanałach napisać. Moje najnowsze odkrycie to Архитектурные излишества (Architektoniczne ... właśnie, nie wiedziałam, co to te излишества, słownik powiedział, że zbyteczności, zbytki, nadmierność... hm), gdzie chłopak opowiada o różnych ciekawych budynkach w Moskwie (i nie tylko), ale też rozmawia z ich mieszkańcami. Właśnie obejrzałam wideo o słynnym okrągłym bloku, pewnie się kiedyś natknęliście na jakieś zdjęcia tego budynku. No, a teraz się dowiedziałam, że on powstał blisko wytwórni Mosfilm i często grał w filmach, w tym w Moskwa nie wierzy łzom. No gdzie??? W ogóle nie kojarzę. Chyba będę musiała znowu sobie Moskwę puścić...

 

A tak a' propos: jak jest z Waszą znajomością rosyjskiego? Bukwy chociaż znacie czy muszę przepisywać na nasze?  😂

Natomiast, kończąc, sporym nieporozumieniem był wczoraj obejrzany dokument na DAFilms: Construcciones, reż. Fernando Restelli, Argentyna 2018

O Pedro, starszym gościu pracującym jako nocny stróż, a w dzień zajmującym się małym synkiem. Nuda okropna. Nie przemówił do mnie, a tak zachwalali młodego reżysera, dali go nawet do sekcji Odkrycia. Że obserwatorski talent.

 

DOMOFON praski, trochę włoski, ale najważniejsze, że wreszcie znamy adres agenta 007!