Georges Simenon - Maigret hésite

 

Mówię do córki:

- Popatrz,  rano oglądałam wiadomości z czeskiej telewizji, w pracy rozmawiałam po włosku, po południu obejrzałam film rosyjski, a teraz czytam książkę po francusku. Co by nie mówić, za komuny by się tak nie dało...

A ona mi na to swoim stałym tekstem:

- Chwalisz się czy żalisz?

No i tak to podyskutowałyśmy o możliwościach, jakie daje XXI wiek 😁

Tymczasem sprawdzam w blogowej wyszukiwarce i okazuje się, że ostatniego Maigreta czytałam w 2018 roku! Jak też mogłam go tak zaniedbać? Ważne jednak, że cierpliwie stoi na regale i czeka. Od początku był w nienajlepszym stanie - większość kupiona w antykwariatach - no, a te 30 czy 40 lat na półkach też urody nie przydały. 

Zaznaczałam sobie kółeczkiem już posiadane, ale jeśli chodzi o przeczytane, to wiadomo jedynie o tych, które opisałam na blogu (czyli od roku 2010). Dokładnie 38 sztuk. Przy czym, jak wiadomo, ja i tak zapominam, więc mogę czytać od nowa również kryminały. 

Ten to właśnie kryminał być może wcześniej czytałam, bo przynajmniej początek wydał mi się znajomy, ale końcówki nie pamiętałam, więc OK 😂

Historia tu jest taka, że Maigret dostaje anonimowy list, gdzie jest mowa o grożącym niebezpieczeństwie, być może morderstwie - ale bez żadnych szczegółów. List jednak został napisany na dość szczególnym papierze i szybko zostaje odnaleziony adwokat, który go zamawia w luksusowym sklepie papierniczym. Ech, co za czasy (lata 60-te), jakie wszystko było proste, swoją drogą. Adwokat jest zdziwiony wizytą komisarza, dalej nie wiadomo, kto się posłużył papierem jego kancelarii, ale Maigret zaczyna się przyglądać bogatemu domowi państwa Parendon i dostrzegać niepokojące oznaki zbliżającego się kryzysu...

Morderstwo istotnie zostanie dokonane, a do wykrycia sprawcy przyczyni się... inwalida mieszkający naprzeciwko i z nudów obserwujący przez okno ruchy w mieszkaniu vis-à-vis. Całkiem jak w Oknie na podwórze! 

Moja córka też miała ostatnio tego typu śledztwo, tyle, że nie przez okno, a przez wizjer na klatkę schodową. Twierdzi, że do mieszkania naprzeciwko (do Grażyny) zapukali sąsiedzi z góry, on ubrany do wyjścia, ona po domowemu, Grażyna otworzyła, coś mówili, "domowa" weszła do środka, do salonu, jej mąż stał dalej na klatce, drzwi nie zamknęli, Grażyna najpierw grzebała w WC, potem ubrała się i wyszła zamykając drzwi na klucz i razem z mężem tej z góry gdzieś poszli z torbą dużą. Córka twierdzi, że zamordowali "domową" i wynieśli w tej torbie. Z góry słychać poruszenia, ale że to tylko jej mąż tam jest. 

😁😁😁 

Jeśli spotkam kogoś z bohaterów dramatu, doniosę!

Początek:

Koniec:

No w strasznym stanie. Usprawiedliwieniem niech będzie, że po pierwsze często już takie były, gdy je znajdowałam w antykwariacie, a po drugie - rozpadają się zazwyczaj podczas czytania.

Wyd. Presses de la Cité, Paris 1968, 184 strony

Z własnej półki (z antykwariatu, nabyte 18 czerwca 1988 roku za 500 zł równiutkie)

Przeczytałam 27 stycznia 2022 roku

 Z włoskiej Wikipedii dowiedziałam się, że był to 68-my tom z serii o Maigrecie.

NAJNOWSZE NABYTKI

Byłam oddać książki w bibliotece na Królewskiej i połaszczyłam się na węgierską powieść ze stolika "do brania". No co począć, bratanki zawsze ciągną - a nigdy o tym konkretnym nie słyszałam. Może przeczytam i sama z kolei wyniosę? A może gdzieś w domu jeszcze upchnę?

DOMOFON praski

No proszę, Havel na Wawel 😀

Poza tym nie jest dobrze, bo łeb nap... - a ja przecież na pociung muszę 😱

Co za żywot przeklęty!