Toshikazu Kawaguchi - Zanim wystygnie kawa

No to na wstępie przepraszam. Już nawet nie sprawdzam, ile to dni minęło bez znaku życia ode mnie i nie będę się tu krygować, że ach, przecież i tak nikogo to nie interesuje, bo wiem doskonale - po sobie - że gdy regularnie czytamy czyjś blog i zdarzy się taka cisza, to się niepokoimy przecież. Oczywiście iskrą zapalną, że tak powiem, był komentarz pod poprzednim postem - ten usunięty komentarz czyli o nieznanej treści - najprościej w świecie nie wiedziałam, co mam na to powiedzieć. 

Ja wyraziłam swoje zdanie, Monika wyraziła swoje, a potem jakoś tak się porobiło, że moja odpowiedź była... no nie wiem, została bardzo źle odebrana. I ja to rozumiem, choć absolutnie nie było moją intencją nikogo pouczać. Ale co my sobie myślimy, że mówimy, a co inni słyszą, to niekoniecznie będzie ta sama rzecz, prawda? Więc powtarzam - rozumiem. I ponownie deklaruję przeprosiny 🌿 (to że niby gałązka oliwna).

A że w ogóle nastrój niespecjalny mam, to już wiecie. Doszło do spotkania face to face z Nową Derechcją (chyba po 2 miesiącach!), no to jest do osobnego opisania, bo kuriozalne, dzisiaj tego nie zrobię, bo mam jeszcze pół godziny jedynie przyzwolenia na komp 😂ale co się odwlecze, to nie uciecze, albowiem w międzyczasie przeczytałam cztery książki i muszę to szybko na blogu oblecieć do końca stycznia, w każdym razie mam podpisać nową umowę na kolejnych pięć miesięcy i o ile oczywiście wiadomo, kasa, o tyle nienawidzę samej myśli o chodzeniu do pracy - gdy czas tak ucieka! Przede mną najcięższy okres w lutym, bo wtedy roboty jest huk, potem w marcu ta durna operacja czy tam zabieg, no chwili spokoju nie ma. Ludzi, którzy narzekają na nudę i nie wiedzą, co ze sobą zrobić - normalnie zabić!

Ale dobrze, ponarzekam jutro, a dziś donoszę, że zmaglowałam tę japońską powieść, którą zamówiłam w bibliotece po tytule i po ilości stron (że nie za gruba), a która okazała się jakowymś bestsellerem (tfu tfu). Za mną w kolejce stoi do tego egzemplarza SIEDEM osób. Nawet jakiś ciąg dalszy powstał (o ekranizacji ze skrzydełka nie wspomnę).

No i jak to z bestsellerami bywa, takie to pierdu pierdu i nudy na pudy. Do przeczytania, gdy już naprawdę nic innego pod ręką nie ma. Albo gdy ktoś czuje mocną potrzebę ronienia łez nad sentymentalnymi historyjkami.

Można by się w tym miejscu zastanowić, po co czytamy powieści, czego w nich szukamy. Zwierciadła na gościńcu? Ja trochę tak. Szukam też często gęsto rozrywki, rozumianej nie jako zapchaj dziury w wolnym czasie (tak dużo tego czasu nie mam, niestety), ale jako czegoś przynoszącego chwilę rozbawienia, odprężenia. Nie żadnych przejmujących opowieści o duchu siedzącym przy kawiarnianym stoliku i ludziach pragnących naprawić coś z przeszłości. Jak już mają być jakieś niesamowite wydarzenia, to wybieram Mistrza i Małgorzatę oczywiście 😍

Początek:

Koniec:

Wyd. Grupa Wydawnicza Relacja, Warszawa 2022, 219 stron

Tytuł oryginalny: コーヒーが冷めないうちに (Kohi ga Samenai Uchi ni), ale co z tego, gdy - patrz niżej:

Przełożyła - z angielskiego! - Joanna Dżdża

Moim zdaniem jest to skandaliczne. Ja rozumiem dawno dawno temu takie praktyki, brak tłumaczy z danego języka, ale dziś? Jedyne wytłumaczenie, jakie znajduję, jest takie, że wydawnictwo chciało na cito lub nawet bardzo cito...

Z biblioteki

Przeczytałam 14 stycznia 2023 roku

NAJNOWSZE NABYTKI

Żeby jeszcze ponarzekać choć troszeczkę, dodam, że złamałam się i sprowadziłam sobie trzynaście książek. Narzekać w tym sensie, że z tego powodu ZNÓW miałam (mam) ciężką końcówkę miesiąca. Może ja jednak za niski budżet sobie wyznaczyłam, że całkiem się zawala, gdy wydam 300 zł? No, ale muszę mierzyć siły na zamiary czy jak to tam się mówi. Same książki kosztowały około 180 zł (część mawet w tradycyjnej cenie 19 koron czyli 3,80 zł😁), ta reszta to przesyłka, wyobrażacie sobie? 660 koron za przesyłkę??? Ja już jojczyłam w zeszłym roku, a wtedy to chyba było w okolicach 500 koron... No ale co zrobisz. Złapałam tu trzy pozycje, które by na mnie na pewno do maja nie poczekały, zresztą ta z samego dołu jest tak wielka i ciężka, że nie odważyłabym się jej wieźć.

I jeszcze się pochwalę, że już nie leżą na podłodze! Upchnęłam, aczkolwiek byle jak.

 

Ojczasty ma się po staremu, choć może nawet należałoby powiedzieć, że troszkę lepiej? Otóż jakoś bez zbytniego wysiłku dźwiga się sam z łóżka do pozycji stojącej, w ostatnią niedzielę odbył na raz trzy rundki do kopca, zamiast tradycyjnej jednej, a nawet chciał oglądać telewizję. Konkretnie zapytał mnie, o której jest dziennik na tefałenie i zdziwił się, że ja nie wiem (jakoś nie zajarzył, że ja od lat tv nie oglądam), no ale sprawdzimy, mówię, i zabieram się za przeglądanie kanałów, a tam brak sygnału na TVN. Córka mi potem powiedziała, że nigdy TVN nie było.

Tak że tak.