Valérie Perrin - Życie Violette

Psiapsióła z Daleka opowiadała mi kiedyś, że czyta francuską książkę, która jej się bardzo podoba, więc zapisałam sobie nazwisko autorki i zaczęłam szukać w naszym internecie. Okazało się, że właśnie ma wyjść w polskim tłumaczeniu. A gdy już wyszła i nawet pojawiła się w bibliotece, zapisałam się do kolejki. Za mną też ktoś stanął, więc musiałam czytać w pierwszej kolejności. A teraz patrzę: jest w wielu filiach i wszędzie, dosłownie wszędzie jest w wypożyczeniu, nie ma ani jednego egzemplarza do wzięcia tak od ręki. Czyli że bestseller nie tylko we Włoszech, ale i u nas?

Wiecie, gdy mi Psiapsióła powiedziała, że to o kobiecie, która po różnych życiowych przejściach znalazła przystań na... cmentarzu (ale nie w grobie, tylko w charakterze dozorczyni cmentarnej), uznałam, że to rzecz stworzona dla mnie 😂

I nawet początkowo świetnie mi się czytało. Dopiero z czasem przestało żreć. Okazało się, że to po prostu CZYTADŁO (no, w końcu właśnie dobrze się czytało 😉). A gdy już skończyłam, zerknęłam na ostatnią stronę okładki - jakoś tak rzadko to robię przed czytaniem - i gdy zobaczyłam, że autorka jest partnerką Lelouche'a, wszystko się wyjaśniło. Nie chcę przez to powiedzieć, że ludzie, którzy są razem, muszą koniecznie robić to samo czy tak samo, ale jednak jakoś mi się to narzuciło. Żeby było jasne - leluchy zawsze bardzo lubiłam, nawet się zbieram do ponownego obejrzenia Kobiety i mężczyzny, no ale nie jest to kino wysokich lotów, nigdy nie miało takich pretensji. No i ta powieść też nie jest wielką literaturą. 

Gdyby jednak ktoś szukał czegoś na tzw. odmóżdżenie, to można 😁 

A' propos, rozmawiając z ciotką-emerytką ze stolicy i pytając, czy zaopatrzyła się na okres świąteczno-noworoczny w odpowiedni zapas powieści z biblioteki, dowiedziałam się wreszcie, jak to jest z jej czytaniem. Bo od dawna już słyszę, że pożycza właśnie jakieś takie czytadła, romanse, a przecież wiem, że kiedyś preferowała ambitniejszą literaturę. Otóż - gdy była chora i zadzwoniła do biblio, że przyjdzie oddać jej książki kuzynka i że prosi o wybranie jej czegoś na wymianę, panie załadowały wózek na zakupy właśnie romansami. I od tej pory tak się plecie, bo ciotka nie lubi łazić między regałami i wyszukiwać, więc przychodzi, oddaje stare i mówi:

- Niech mi panie coś wybiorą nowego.

No i wybierają 😁 w tym stylu, co poprzednie 😂 Nie ma serca im powiedzieć, że w sumie to ją nudzą te powieści 🤣

Początek:

Koniec:

Wyd. Albatros, Warszawa 2022, 478 stron

Tytuł oryginalny: Changer l'eau des fleurs

Przełożył: Wojciech Gilewski

Z biblioteki

Przeczytałam 1 stycznia 2023 roku

 

Ostatnie dni roku spędziłam latając jak kot z pęcherzem, coby skorzystać z rozmaitych promocji "do domu". Castorama, Ikea, Jysk. Co prawda nie miałam zamiaru kupować nowych garnków, ale po pierwsze przykro patrzeć na takie stare i zapyziałe, a po drugie dostałam talon na balon na stówę (w zamian za ikeowską kanapę), no to wzięłam. Wiecie, że nawet na dwa nie wystarczyło? Musiałam dołożyć parę złotych. Brakowało mi również miejsca na herbatę przy oglądaniu filmów, więc zafundowałam sobie dwa stoliczki. Był jeszcze plan wymiany dywanu w kuchni, ale napisali mi, że w lutym się spodziewają dostawy tego, co chciałam. W ten sposób to ja nigdy nie skończę z porządkami!

Opróżniłam jedną z szafek, które wcześniej podtrzymywały blat biurkowy, ale druga ciągle czeka. Oraz te parę pudeł obok 🤨 Nie mam już do tego siły.

Jedna z szuflad była wypełniona siatkami i torbami prezentowymi, matko, ile człowiek nazbiera pierdół...

W Nowy Rok nawet nie zdążyłam pomyśleć, co by tu na obiad, gdy na Foodsharing pokazało się ogłoszenie, że ktoś odda całkiem blisko pizzę i inne dobroci 😁

A następnego dnia odbyłam kolejną wycieczkę krajoznawczą po inną dostawę 😂

 

Odkryłam przy tej okazji zakład kamieniarski, który ma na podwórzu konia, z tym, że jego koniowatości nie jestem do końca pewna...

No, ale dosyć tej zabawy z jeżdżeniem po darmochę ratowaniem i dawaniem drugiego życia. Poczytać trochę trzeba! Kolejne dwie książki muszę oddać niedługo!