Felicja Uniechowska - Moje hobby to mieszkanie

Gdy mi tak łeb dokuczał w sobotę, zabrałam do łóżka - wspomnienie. To była pierwsza książka w moim posiadaniu, mówiąca o urządzaniu wnętrz. Wcześniej oglądałam tylko zdjęcia w mamy babskich czasopismach (wówczas były to Kobieta i Życie oraz Przyjaciółka) oraz w Ameryce, gdzie był zupełnie inny świat. Skąd wzięłam 130 zł (cena okładkowa) na zakup tej pozycji, będąc w liceum, nie mam pojęcia. Jakoś też ciężko mi uwierzyć, że kupił mi ją Ojczasty - już czym jak czym, ale taką tematyką nie był nigdy zainteresowany 😄

Znałam ją na pamięć. Ba, wpłynęła na moje życie, o czym będzie niżej. W każdym razie większość pokazanych tam autentycznych polskich mieszkań mnie zachwycała. To było coś kompletnie odmiennego od wnętrz, które widywałam na co dzień, urządzonych kompletami segmentów, wersalek i foteli. Nic dziwnego, autorka uprzedzała, że właścicielami tych mieszkań w większości byli artyści, architekci, twórcy.

Jednym z wiodących tematów były meble skrzynkowe, z których można sobie dowolnie zestawić to, co jest akurat potrzebne. Naturalnie nigdy w życiu nie widziałam w naszym sklepie meblowych takich skrzynek, szafek czekających na nabywcę - to był pewnie przywilej dużych miast, jeśli nie wyłącznie Warszawy.

Albo to wnętrze, którego właściciele mieszkali wcześniej w Japonii i chcieli przywołać u siebie tamtejszy klimat. Rzecz kompletnie niewyobrażalna w naszych prowincjonalnych blokach😏

No, a teraz clou. Nie w sensie, że to miałoby być jakieś najbardziej imponujące, ale że zainspirowało mnie do wyburzenia ściany między kuchnią a małym pokojem, gdy już się wprowadziłam na swoje. Postanowiłam zrobić dokładnie tak samo (no, tylko żadnych łuków Karwowskiego nie planowałam). Wyszło jak wyszło, bo żadnego stolarza nie znałam 😓 Czyli taka konstrukcja w ogóle nie powstała i skończyło się na w miarę normalnym stole (tyle że na nogach od maszyny do szycia). No cóż. Czy żal? Je ne regrette rien 😜 Może by jeszcze bardziej zaciemniło mi mieszkanie? Nie ma tego złego...

Jednak do dziś podziwiam odwagę lokatorów tego mieszkania. Bo spójrzcie na plan. To były zaledwie dwa pokoje z kuchnią, i to wcale nie duże. W drugim jest sypialnia, czyli ten kuchnio-pokój (przepraszam, dziś to się nazywa SALON z aneksem kuchennym) służy do wszystkich innych celów, choćby przyjmowania gości. I właściciele nie uważali za konieczne zaopatrzyć się w kanapę i fotele, zagracając kompletnie wnętrze 😉

Moja mama bardzo protestowała przeciwko temu wyburzaniu ściany - że się pozbywamy pokoju etc. Dziś sobie nie wyobrażam, żeby miało być inaczej, choć pokoju faktycznie brakuje... A potem nastąpiła w mojej klatce (i nie tylko) pandemia wyburzania😄 Ale myślę, że to się bardziej wiązało ze starzeniem się lokatorów - wyprowadzaniem się dzieci - powrotem do jedzenia przy stole (na który wcześniej nie było miejsca), a nie przy ławie.

A gdy sobie w tamtych czasach, gdy jeszcze byłam w domu, snułam plany, jak też będzie wyglądać moje mieszkanie, zawsze miało być PUSTE. Żadnych zbędnych mebli, jasno, przestrzennie.

Nie przewidziałam, że skończę zawalona książkami, prawie jak tutaj. 

O, a to był pokój nastolatki. Moje niespełnione marzenie, bo dzieliłam swój z bratem. A tu w dodatku na mansardzie. I jeszcze płyta Beatlesów leży tam na stosie innych. Gdzież by mi się śniło mieć 😎

To mieszkanie zobaczyłam potem jako miejsce akcji w jednym z seriali. Właśnie nie mogę sobie przypomnieć, jak on się nazywał. Sensacyjny był, a głównym bohaterem był dziennikarz... Czy to nie był Teleszyński przypadkiem?

Już wiem, doszłam po tym Teleszyńskim - ten serial nazywał się Życie na gorąco.

W środku znalazłam też liścik od Ślubnego 😁 Słuchajcie, ten gość ciągle mi robił takie numery - owszem, ugotował, ale zostawił po sobie taki Armageddon, że głowa mała (taaa, trzy talerzyki)!

Książka już była mocno sfatygowana, a podczas czytania rozleciała się dokumentnie, każda kartka jest oddzielnie, a grzbiet ... lepiej nie mówmy. Dobrze, że zrobiłam zdjęcie półki wcześniej.

Wyd. Arkady, Warszawa 1978, 140 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 20 marca 2021 roku

 

Wstałam dziś wcześniej, wyszłam na tramwaj wcześniej, a wszystko po to, żeby jeszcze przed pracą oddać tę japońską książkę do biblioteki na Królewskiej. Chwilę poczekałam pod drzwiami, bo jeszcze było zamknięte, oddałam książkę i podążyłam z powrotem na przystanek. Właśnie czekałam przed przejściem na zielone, gdy nadbiegła pani bibliotekarka ze zgrozą w oczach. I moją książką w ręku.

Ona nie była z Królewskiej, tylko z osiedla. 

Książka znaczy.

No to sobie powoziłam w tę i z powrotem.

Ale za to miałam okazję natknąć się na ogłoszenie mojego życia (może?).

Tylko, że całkiem niedawno rozmawiałam ze Ślubnym, więc póki co wdową nie jestem, to nie wiem, czy się kwalifikuję. 

Tymczasem obejrzałam Lekarstwo na miłość, 1966 - reż. Jan Batory

Rozkoszne! A jakie cudowne sukienki i pantofelki obu bohaterek! Lata 60-te to jednak coś pięknego było (pod pewnymi względami). Niestety na YT film w całości jest w wersji... rosyjskiej. I z tego, co słyszę, nie podoba mi się ten dubbing, jednak głosy Kaliny Jędrusik i Krystyny Sienkiewicz, tak charakterystyczne, robiły klimat.

Ale zastanawiam się, czy sobie jeszcze raz nie obejrzeć, dla treningu w języku 😎

 

Zajrzałam do kalendarza sprzed roku. Rano 24 marca 2020 podawali, że zmarło już u nas 8 osób na covid, potem, że dziewiąta, wieczorem dziesiąta. Było 901 osób zakażonych. We Włoszech tego samego dnia zmarło 743 chorych. Wprowadzono w Polsce do 11 kwietnia zakaz wychodzenia z domu, z wyjątkiem załatwiania najważniejszych spraw. Wieczorem miałam pierwszą lekcję czeskiego online (od tej pory nie wróciliśmy do szkoły). 

Za to na wczorajszej lekcji jedna z koleżanek pochwaliła się, że po złamaniu ręki już jest dobrze i mogła wrócić na siłownię - jako członek reprezentacji Polskiego Związku Przeciągania Liny. I co powiesz na coś takiego? Nic nie powiesz 😕 Do usranej śmierci się będziemy bawić z tym covidem, przy takim podejściu obywateli.