Zdeněk Drozda - Kosí hnízdo

Na dobry początek marca zabrałam się za jedną z tych czeskich książek kupionych pod koniec lutego - tę najcieńszą 😁 A serio to było tak, że na stronie Ulubionego Antykwariatu znalazła się w dziale Pragensie, nigdy inaczej bym na nią nie trafiła. A to dlatego tam się znalazła, że autor opisuje swoje dzieciństwo w praskiej dzielnicy Vršovice. A ja tę dzielnicę troszeczkę znam i lubię, bo to obok Nusli, gdzie mieszkałam w czasie pierwszych pobytów w Pradze i gdzie chętnie mieszkałabym dalej, zwłaszcza, że to było chyba najtańsze możliwe mieszkanie w Pradze z kącikiem kuchennym (ale zrobili tam pokoje na dłuższy wynajem). 

Więc pomyślałam, że dowiem się jeszcze więcej i dawaj, kupiłam, mimo, że nie była z tych po 19 koron - no ale nic dziwnego, to dość nowa książka. Czytaj: wykosztowałam się w ciemno na całe 88 Kč (minus 11% rabatu, co czyni w sumie 13 i pół złotego). I nie żałuję ani grosza 😍

Gdyby nie to, że pan Zdeněk Drozda z niewiadomych mi przyczyn tak młodo zmarł (w wieku 52 lat) pisałabym do niego z podziękowaniami w te pędy! Bo napisał książkę, która bardzo, ale to bardzo mi się spodobała i miałam ogromną przyjemność z lektury. Bardzo też żałowałam, że się kończy - ba! nawet odkładałam na później czytanie - żeby się tylko nie skończyła.

Autor opisał swe ubogie dzieciństwo w latach 40-tych i 50-tych w sposób niebywale sugestywny - opowiada to ten urodzony w czasie wojny chłopiec, chodzący do przedszkola i lubiący, gdy jest alarm lotniczy i trzeba zejść do schronu, chłopiec rezolutny i nie dający sobie w kaszę dmuchać, chłopiec, który w innych warunkach zaszedłby daleko, ale bieda powoduje, że z czasem musi wybrać rzemiosło i szybką pracę, żeby pomóc finansowo matce, choremu starszemu bratu i dwóm młodszym siostrzyczkom. 

A przy tym jest na tyle dowcipny w swoich opowieściach, że nie płaczemy nad losem tej rodziny, czytelnik raczej kibicuje jej poczynaniom, trzyma kciuki, ale wie, że cokolwiek się stanie - zawsze znajdzie się ktoś, kto poda pomocną dłoń. I to jest główny walor tej książki - zyskujemy pewność, że ludzie są dobrzy, chociaż na ulicy tego nie widać.

Początek:

Koniec:

Te wspomnienia ożyły na scenie vršovickiego teatru Mana (o którym wcześniej nie słyszałam), dołączono kilka zdjęć ze spektaklu. Weszłam na ich stronę, żeby się zorientować, czy ciągle to mają w repertuarze (pomijając aktualny stan wyjątkowy w Czechach), ale kompletnie się w tej stronie nie mogę wyznać. Zresztą... i tak przecież w tym roku nie pojadę... Myślę natomiast, że do Gniazda kosa jeszcze wrócę i to nie raz. Choćby ze względów językowych.

Wyd. Nakladatelství Torst, Praha 2016, 156 stron

Z własnej półki (kupione w Ulubionym Antykwariacie 25 lutego 2021 roku za 88 koron)

Przeczytałam 5 marca 2021 roku

 

 

Donoszę, iż palec się wygoił i choć miałam ciągle strach przed tym zafajdanym nożem szefa, jednak go użyłam przy krojeniu mięsa na gulasz! Luuuudzie! To jak niebo a ziemia w porównaniu z czasami sprzed (noża szefa) 😎 Rach ciach ciach i po krzyku! Z kolei nowy nóż do chleba pokroił mi drewnianą deskę 😄

Z wyczynów kuchennych odnotuję tylko jeden w tym tygodniu. Najpierw wstęp: kaszę (jęczmienną) gotowałam do tej pory na tzw. dużej wodzie, ale postanowiłam spróbować inaczej, lepiej; podane proporcje były - szklanka kaszy na dwie i pół szklanki wody. A szklanka kaszy to po ugotowaniu na nas dwie za dużo, więc szukałam, co by z tą pozostałą zrobić. 

I wymyśliłam, żeby do niej dodać ugotowane jajko i dwie duże pieczarki starte na dużej tarce, przyprawy i zlepić to surowym jajkiem. I tak wczoraj powstały kotlety, które jeszcze nie mają nazwy (bo kotoplacki są zarezerwowane dla tofu). I - uwaga - na zdjęciu są kotlety powstałe z podanej ilości składników! Wyszło jedenaście sztuk! A jeśli ktoś ma pomysł na nazwę, to proszbardzo, bez krępacji!

A dalej już mi się nie chce nic kombinować, w ogóle spać mi się strasznie chce popołudniami, a nie mogę - bo dla mnie taka drzemka oznacza późniejszą migrenę. Bieda, panie 😕

Ale zdobyłam się na obejrzenie kolejnego czeskiego filmu. W sobotę czyli jutro będzie rozdanie Czeskich Lwów, nawet chcę to oglądać online, ale nie wiem, czy będzie można, nieraz już ucieszyłam się, że znalazłam coś na stronie czeskiej TV, a potem się okazało, że z powodu praw autorskich ja sobie w Polsce nie obejrzę. Mam gdzieś co prawda link do instrukcji, jak sobie ustawić niekoniecznie polskie IP czy jak to się tam nazywa, ale nie mam do tego głowy... Tymczasem jednak czytając jakiś artykuł na temat tych Lwów trafiłam na tytuł sprzed 7 lat, o którym nigdy nie słyszałam. I skusiłam się.

Nazywa się to Díra u Hanušovic (2014) 

Reż: Miroslav Krobot z Dejvickiego divadla, jest tam cały zestaw aktorów z tego teatru. Znam ich z innych filmów, ale w samym przybytku Melpomeny w Dejvicach nie byłam, nie ma szans na to, on słynie z nocnych kolejek po bilety, ustawiających się w przeddzień rozpoczęcia sprzedaży na dany miesiąc!

Film smutny, bo ukazujący rzeczywistość takich dziur jak ta tytułowa, gdzie ludzie żyją jakby poza czasem, a to ich życie jest kompletnie puste, czasem to oczekiwanie na coś, co nigdy nie przyjdzie, a częściej nawet się nie czeka na nic. Przy czym myślę, że taką dziurą może być i metropolia...