Joanna Chmielewska - Dzikie białko

To jest Chmielewska ekologiczna. Znana nam już z Lesia pracownia architektoniczna w kolejnej akcji, a właściwie kilku akcjach. Taki zlepek paru historyjek upchanych w jedne ramy: do bohaterów dociera, że wszystko, co jemy, jest skażone, a w dodatku ludzie mieszkają w rakotwórczej wielkiej płycie. W związku z tym po pierwsze należy znaleźć źródła zaopatrzenia w żywność - gdzie? oczywiście na wsi - a po drugie z hukiem odmówić realizacji budowy z wielkiej płyty jakiejś tam spółdzielni.

Jednakże znaleźć warzywa czy mięso na wsi to marzenie ściętej głowy (gospodynie jeżdżą się zaopatrywać do sklepów w mieście), mimo wielu uskutecznianych wycieczek w bliższe i dalsze okolice Warszawy. Wszystko jest obficie sypane trującymi środkami, kurczaki karmione antybiotykami i pozostaje założyć sobie własny ogródek, a w celu pozyskania zwierzęcego białka - wybrać się na polowanie na dzika (z siatką na hamaki oraz kosą i lassem). Będzie to właśnie tytułowe dzikie białko.

Odrębny problem to panoszenie się partyjnych bonzów i próby ukrócenia ich paskudnego procederu (na przykład kłusownictwa w celu odsprzedaży łopat łososia, tfu, pardon - łosia, za ciężkie zielone).

Dodatkowo Lesio, Barbara, Janusz, Włodek i inni muszą rozwiązać problem usytuowania szpitalnej pralni za pomocą nocnej akcji przesuwania ogrodzenia oraz myślą, że muszą odwdzięczyć się Ameryce za zrzuconą u nas stonkę - wręczając pudełko z nazbieraną na kartoflisku tąże wylatującemu do Stanów panu doktorowi. Pan doktor ma ją rozsypać na polu w Kansas. Elementarna sprawiedliwość, rozumiecie. I to był jedyny fragment, kiedy nie tylko się roześmiałam, ale nawet popłakałam ze śmiechu. Bo pan doktor był psychiatrą, a Karolek, znajomy znajomego, dorwał go w aucie już jadącym na lotnisko i mętnie tłumaczył, że zawartość pudełka ma być rozsypana na polu, nie mówiąc, co to jest. Ze względów zawodowych doktor był coraz bardziej zainteresowany sprawą i obiecywał sobie, że po powrocie do kraju dokładnie zbada Karolka. Wreszcie nastąpiło otwarcie pudełka. W środku leżały lakierki (w których jeden z kolegów wybierał się na ślub, no oj tam, pomylili pudełka).

Doktor Filipowski z racji zawodu przyzwyczajony był do Napoleonów i Cezarów, nie robiły na nim wrażenia ciągnione na sznurku guziki i termometry, mające reprezentować żywe pieski [...]. Mimo wieloletniej praktyki jednakże latające obuwie, zrzucone przez Amerykanów i przeznaczone do rozsypywania w kartoflach, spotykał pierwszy raz [...].

- No, tak - rzekł uprzejmie. - Wezmę po prostu całość. [...] Wszystko można wysypać w kartofle.

Koniec:

No, ta półka już była przy okazji Zaczarowanej plebanii, ale teraz przesuwamy się nieco w prawo. Tak że można znowu się zgłaszać, co znacie!

Wyd. Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1990, 239 stron

Z własnej półki (kupione 2 kwietnia 1990 za 15.000 zł)

Przeczytałam 2 maja 2021 roku

 

Przy niedzieli kuchennie. 

I nie spierajcie się, że jest poniedziałek. Jak się nie idzie na fabrykę, znaczy jest niedziela. 

Mały przegląd tygodnia. Nic nowego właściwie nie było. Oprócz brukselki, bośmy daaawno nie jadły.

Parówek, jak powszechnie wiadomo, jeść się nie powinno, bo to syf, ale czasem się trafi awaryjny obiad 😎 Moja córka prawdopodobnie by się udławiła lub zadławiła, gdyby zjadła natkę lub koperek, więc ma zawsze gołe ziemniaki. Ja tego pojąć nie potrafię, co ją tak kłuje w zęby. Dodatkowo ziemniaków nie krasimy z powodów dietetycznych. Jak mi się chce, to je nakładam na talerze w takie kulki, ale często mi się nie chce i właściwie nie wiem, dlaczego, skoro to ona będzie zmywać narzędzie do kulkowania, a nie ja!

Nieśmiertelne kopytka ciecierzycowe (ale dawno już nie było).

Placuszki twarogowe, makaron z warzywami z patelni, cebula duszona z kiełbasą (zdjęć tych wyszukanych potraw brak). To ostatnie okazało się hitem nad hity (mama często robiła i sobie przypomniałam, teraz córka domaga się, żeby co tydzień robić).

Placki z cukinii. Robiłam według tego przepisu, a że mam w zeszycie jakiś swój dawny, z marchewką i nie pamiętam czym jeszcze, myślałam, żeby w następnym tygodniu zrobić jeszcze raz (cukinia była na promocji w Lidlu 😀, wzięłam więcej).

Aż tu ci wpadłam przed chwilą na ten przepis, więc może się go wypróbuje, zwłaszcza, że taką formę mamy, bo córka kiedyś miała fazę na muffiny.

  

I tydzień z głowy.