Ross Macdonald - Błękitny młoteczek

Słowo daję, że uwielbiam tego Macdonalda! Aż mi żal, że gdy skończę czytam ponownie wszystkie jego kryminały, które mam, będę znów musiała odczekać ładnych parę lat, żeby do nich wrócić. Z drugiej strony - coraz gorzej z moją pamięcią, to może już za rok wszystko mi z głowy wyleci, cała akcja?

Dzisiaj jest jakiś strasznie długi dzień, po pracy byłam w dwóch sklepach (zakupy na weekend), coś tam przekąsiłam, a potem położyłam się z książką - skończyłam czytać - teraz piszę, a jeszcze siódmej nie ma. Czyżby dlatego, że obiadu nie robiłam (o czym niżej)?

Jutro za to będzie dzień krótki, bo już mi zapowiedziano, że na Fabryce trzeba będzie dłużej zostać, ale o tym następnym razem (to jest zresztą coś, co mnie zaczyna gryźć, muszę to z siebie wyrzucić).

Teraz jeszcze tylko dla pamięci:

- akcja kręci się wokół pewnego skradzionego obrazu i modelki, która do niego nie pozowała

- malarz przed 25 laty dosłownie zniknął (zostawiwszy list pożegnalny)

- postaci, wokół których chodzi prywatny detektyw Lew Archer, mieszkają w Kalifornii, ale wszystkie tropy prowadzą też do Arizony

- jedni są właścicielami kopalni miedzi, inni żyją w nędzy - ale wszystkim ciężko się dogadać z własnymi dziećmi

- za 4 dolary można się ogolić u fryzjera i zjeść porządne amerykańskie śniadanie w barze (jest rok 1976)

- Archer robi coraz więcej aluzji do swej niewesołej przeszłości

- błękitny młoteczek na skroni Betty pulsuje rytmicznie (czy coś z tej historii wyniknie?)  

Nie wiem, czy powieść nie została przez przypadek sfilmowana - ale nawet gdyby, nie chciałabym tego filmu oglądać. Klimat Macdonaldowskich kryminałów jest zdecydowanie najlepszy.

Początek:

Koniec:

Półkę znów daję w dwóch wielkościach, ale to chyba jest bez sensu. Bądźcie tak łaskawi i powiedzcie, czy mogę sobie darować mniejsze zdjęcie. W sensie - czy to większe jakoś nie przeszkadza specjalnie, że tam gdzieś z boku wystaje. Czy Wy w ogóle czytacie na telefonie czy na komputerze?

Wyd. Czytelnik, Warszawa 1980, 319 stron

Tytuł oryginalny: The Blue Hammer

Przełożył: Michał Ronikier

Z własnej półki (kupione w antykwariacie 19 maja 1987 roku za 200 zł)

Przeczytałam 20 maja 2021 roku

 

Z okazji odnowionego abonamentu na DAFilms obejrzałam czeski dokument Ztracená dovolená, reż. Lucie Králová, 2007

Jest to zabawna historia o tym, jak pewien Czech znalazł w kontenerze na śmieci w Szwecji walizkę, a w niej reklamówkę zawierającą 22 negatywy. Po wywołaniu okazało się, że zawierały one 756 zdjęć szóstki Azjatów, wykonanych w Szwecji, ale nie tylko, bo też we Frankfurcie. Ekipa reżyserki postanawia odnaleźć tych turystów i zwrócić im stracone filmy. Na początku próbują ustalić, jakiej narodowości są ci Azjaci, wygląda na to, że to Chińczycy i wśród 1 300 000 000 Chińczyków na świecie nasi dzielni Czesi stawiają sobie za cel odnaleźć sześciu 😉 W końcu żyjemy w czasach globalnej wioski, więc chyba da się?

 

Pewien sinolog, z którym się skontaktowała ta filmowa jednostka detektywistyczna, opowiada taką anegdotkę (wiem, to suchar, ale moi koledzy w pracy się uśmiali, więc Wam też opowiem). Pewna kobieta ma czwórkę dzieci. Przyjaciółka dopytuje się, kiedy będzie piąte. Nie, piątego nie będzie.

- Ale dlaczego, jak już macie czwórkę, to i piąte wychowacie.

- Nie, dlatego, bo czytałam, że co piąty człowiek na świecie to Chińczyk.  

A do końca filmu i tak się nie dowiadujemy, czego ów Czech szukał w kontenerze na śmieci w Szwecji i dlaczego.

 

Wczoraj wracając z pracy jakaś taka zmęczona myślałam o tym, że ledwo przekroczywszy próg trzeba będzie się zabrać za obiad... i nagle sobie uświadomiłam, że przecież NIE MA TAKIEGO OBOWIĄZKU. Bo niby robię proste i szybkie dania, ale jednak jakiś wysiłek to jest, prawda? To może nie robić? Albo może gotować co drugi dzień? 

Więc zjadłyśmy to spaghetti - a teraz nie wiem, kiedy będzie następne 😏 Mam co prawda zawsze mówiła, że musi być gorący posiłek, ale musi to na Rusi. Może jakieś sałaty albo co? Z kluchami na pewno powinnam skończyć ⛔

A jeszcze dziś rano całkiem niechcący spojrzałam na siebie w lustrze przed wejściem pod prysznic. To było dość straszne. Od razu sobie obiecałam, że wieczorem pójdę... pobiegać.

Jest to pomysł, jak na mnie, absurdalny, ale spróbuję. Na początek wybieram się dopiero, gdy się ściemni (lepiej, żeby mnie nikt nie widział). Z drugiej strony trochę się boję tych okropnych wielkich ślimaków - że po ciemku na takiego trafię i jeszcze może się poślizgnę i wyłożę jak długa. No sama nie wiem.