Václav Erben - Tajemnica Złotego Księcia

O tym, że w Polsce niegdyś wyszło kilka kryminałów czeskiego autora Václava Erbena, dowiedziałam się z bloga Zuzanki. I zaraz, jak się już chwaliłam/żaliłam, nabyłam dwie sztuki.Trzeciej nie mam, bo była droższa.

Tajemnica Złotego Księcia jest kolejna z serii o śledztwach prowadzonych przez kapitana Michała Exnera. Kupiłam to sobie nawet kiedyś w oryginale, ale dobrze zrobiłam, że najpierw przeczytałam po polsku, bo nie jest bardzo łatwe językowo - głównie ze względu na środowisko, w którym wydarzyła się kryminalna intryga: środowisko archeologów i dużo opowiadań o wykopaliskach. Często gęsto się tam wspomina o wcześniejszym śledztwie, podczas którego Exner poznał tych ludzi - ten tom (Skarb bizantyjskiego kupca) na polski nie został przetłumaczony, po czesku też tego nie mam, ale sobie myślę, że jeśli trafię na inne antykwaryczne Exnery w czasie kolejnego pobytu w Pradze, to kupię. Bo spodobał mi się bohater cyklu 😁 Elegancki, chadzający własnymi drogami, całkiem nie schematyczny (ach, i podobający się kobietom).

Początek:

Koniec:

Półka - drugi rząd z trzech, a co, kto bogatemu zabroni!

Wyd. Iskry, Warszawa 1972, 272 strony

Seria: Klub Srebrnego Klucza

Tytuł oryginalny: Vražda pro zlatého muže 

Przełożył: Paweł Lejman

Z własnej półki (kupione 4 listopada 2021 roku za 5 zł na allegro)

Przeczytałam 19 grudnia 2021 roku

 

W weekend byłam w Dżendżejowie, wszystko po staremu: poczekalnia w Centrum Komunikacyjnym zamknięta, toaleta również, z nowości wypada dodać, że wyświetlacze z odjazdami autobusów już nie działają 😂 

Wzruszyłam się na cmentarzu. Zobaczyłam przy grobie moich profesorów z liceum dziewczynę z kapturem na głowie, pochyloną nas zapalaniem lampki. Myślałam, że to może jest ich starsza córka, z którą bym chętnie porozmawiała, więc stanęłam w głównej alejce i czekałam. Ona podniosła głowę i zdziwiona na mnie spojrzała.

- Przepraszam, myślałam, że to Joasia. A może pani jest młodszą siostrą?

A ona na to:

- Nie, uczennicą.

Pamiętają...

Też tam chodziłam zapalić znicz, po śmierci mamy przejęłam jej tradycję obchodzenia znajomych grobów z siatką wkładów do zniczy. Potem powoli zaczęłam się ograniczać, a na Wszystkich Świętych bardzo pozytywnie zaskoczył mnie mój brat, nie kupił żadnej sztucznej wiązanki, tylko drewnianą skrzyneczkę z kilkoma wrzosami w środku i jedne duży znicz. Idealnie to trafiło w moje proekologiczne myślenie - żadnych szeregów zniczy naustawianych na grobie, po co to? No oczywiście następnym razem (myśmy tam byli w przeddzień WŚ) zastałam ich sporo, to pewnie rodzina i mamy koleżanki ją odwiedziły - ale od tej pory w ogóle przestałam kupować. Przychodzę odwiedzić, chwilę poopowiadać, co słychać, czy do tego potrzebna lampka? Choć zdaję sobie sprawę, że pewnie ci, co nasz grób odwiedzili we WŚ, skomentowali ten jeden znicz odpowiednio... dzieci skąpe albo nie pamiętają... No cóż, ważne jest być w zgodzie z własnym sumieniem, nie cudzym, prawda?

 

SRAM NA INNYCH

W tramwaju w drodze na stację - wiadomo, telefon ważniejszy niż maseczka.

W pociągu to samo. Zdjęcie zrobiłam tylko w drodze powrotnej, dla udokumentowania sytuacji. Bowiem tradycyjnie się awanturuję. Wsiadam w Dżendżejowie, siedzi młoda para, każdy z innej strony, pyski odsłonięte. 

- Dzień dobry, ooo, to już maseczki nie obowiązują?

Cisza, nawet dzień dobry nie odpowiedzieli. Ponawiam więc pytanie, ciągle stojąc przed nimi, i słyszę od chłopaka (dziewczyna nie odezwała się ani słowem do końca, była zbyt zajęta całowaniem pieska):

- Przecież nikogo nie ma.

- O, to widzę, że w ogóle nie rozumiemy, o co w tym wszystkim chodzi.

- Niech się pani tak nie emocjonuje - usłyszałam dobrą radę.

Akurat wsiadł konduktor, więc zapytałam, co z maseczkami.

- Tak, oczywiście, obowiązują...

I tu pan w mundurze puszcza ewidentne oczko do nich:

- Chyba że na czas konsumpcji, to można zdjąć.

Bowiem, jak to już jest pandemicznym zwyczajem, wsiada się do wagonu z kubkiem kawy i ta kawa na stoliku stoi przez cały czas podróży jako alibi. Być może nawet jest to kubek wielorazowego użytku, w ogóle bez kawy 😂😂😂

Ale co tam, że wczoraj umarło 775 osób, nie? Grunt, że nie ja! I ja nie umrę!

Wiecie, co dzisiaj czytałam? Tak a' propos. Z wrocławskiego szpitala to bodaj było. Lekarz opowiada, że nawet leczyć ich nie mogą: kobieta nie pozwoliła sobie zmierzyć temperatury elektronicznym termometrem, bo on naświetla szyszynkę. Zdychają pod respiratorami, ale nie wierzą w covida i szczepionki. Przez takich durni, dla których trzeba zamykać kolejne szpitalne oddziały i przekształcać je w covidowe, umarł mój sąsiad, zbyt późno zdiagnozowany... Nawet emerytury nie doczekał.

Cholerni wolnościowcy, mający o wolności takie samo mniej więcej pojęcie, jak Putin! Kurna, nerwy mi puszczają, muszę chyba iść znów obejrzeć jakąś noworoczną komedię 😜
No właśnie, nie zniechęcam się i oglądam te ruskie produkcje, ale tak trochę trafiam z deszczu pod rynnę. We Włoszech istnieje wręcz gatunek filmowy cinepanettone (panettone to takie ciasto drożdżowe bożonarodzeniowe, jak by ktoś nie wiedział przypadkiem), czyli komedyjki świąteczne. Mnie się tego absolutnie nie chce oglądać - ale patrzcie, na ruskie patrzę 😅

 Obejrzałam na przykład Мамы 3 - przecież wiadomo już z tytułu, że szajs. Ale przeczytałam w opisie, że samolot lecący w Sylwestra do Pragi z powodu złych warunków ląduje gdzieś w Polsce i tam kobitki postanawiają urządzić Sylwestra jak się patrzy. No to byłam ciekawa, jak tam ta Polska wypadnie.

  

Oznajmiam więc: ciekawość pierwszy stopień do piekła!

Na You Tube jest wysyp tych filmów, obejrzałam więc następny: В ДВУХ КИЛОМЕТРАХ ОТ НОВОГО ГОДА, 2004  

Dobrze, litościwie nic nie powiem (tylko że nie lubię tej aktorki) 😁

Córka mnie namówiła, żebym przerwała tę rosyjską (złą) passę i coś polskiego zobaczyła. MNIE - CÓRKA - POLSKIEGO! No to jest wydarzenie!

Obejrzałam więc Teściów. Na początku zachwycona, potem to jakoś poszło nie w tę stronę, wydaje mi się (zwłaszcza końcówka) - ale ciągle warte zobaczenia. 

 

Co do dzisiejszego wieczoru, to waham się między kolejnym noworocznym melodramatem (mam ich w zanadrzu jeszcze całkiem sporo) a czymś czeskim dla podtrzymania kontaktu z językiem.

Derechcja przed wyjazdem na święta podpisała umowę na cztery miesiące, więc do maja mam krytą zadnicę, z czego się oczywiście cieszę. Wczoraj się zaszczepiłam zaległą trzecią dawką, nic mi nie dolega, no same sukcesy. Bo jeszcze dziś rano ujrzałam w wystawionym przed przyjazdem szambelanów pojemniku na papier obok sąsiedniej klatki - siatkę z łańcuchami choinkowymi i wiklinowy kosz. Akurat od kilku dni poszukiwałam naszych łańcuchów - miałyśmy przybraną tylko górę choinki - no kamień w wodę, nigdzie nie ma! A tu właśnie ktoś wyrzucił! Zabrałam tylko te srebrne i już choinka w całości przyozdobiona 😀 A w koszu dwie roślinki (teraz tylko znaleźć dla niego odpowiednie miejsce). Oczywiście jakiś idiota chyba to wszystko wyniósł do papieru, ale dzięki temu mogłam wziąć, bo czysto 😁

Ha ha, to też praski domofon 😂