Ivan Klíma - Má veselá jitra

Otóż.

Już tę książkę czytałam.  

I to - w dodatku - można uznać, że jako pierwszą po czesku (poza pojedynczymi drobnymi opowiadaniami). 

Nie dość, że jest dla mnie szczególna z tego właśnie względu, to jeszcze z powodu okoliczności zakupu (który zakupem nie był). Pisałam o tym poprzednim razem, tylko wówczas - w odległym 2017 roku - jeszcze nie wiedziałam, że z antykwariatem pana Cortesa nawiążę dłuższą i bardzo owocną współpracę 😁

A postanowiłam teraz do Ivana Klímy wrócić (choć mam nowsze, nie czytane jeszcze) trochę z tych sentymentalnych względów, ale bardziej dlatego, że chciałam zobaczyć różnicę w swoim czeskim czytaniu - wtedy a dziś. Tak naprawdę w ogóle nie pojmuję, jakim sposobem w sierpniu 2017 roku - kiedy jeszcze nawet nie chodziłam na kurs, tak tylko sobie fiszki przed snem przeglądałam - byłam w stanie te opowiadania przeczytać. Takie to bardziej niepojęte, ale przecież nie oszukiwałam 😎

Najwyraźniej taka zdolna jestem 😁

A opowiadania - dalej smutne. Tym razem szczególnie pesymistyczną wymowę miały dla mnie dwa: o sprzedawaniu karpi i o pracy jako sanitariusz w szpitalu. Po ich przeczytaniu zrozumiałam na 200 procent siłę tego powiedzenia (zasady?), jakie obowiązywało w Czechosłowacji - kto nie okrada państwa, okrada swoją rodzinę. Gdy czytałam  Má veselá jitra pierwszy raz, jeszcze tego nie znałam. 

Ech, znaczy - rozwijam się.

A potem jeszcze kupiłam przecież dwa tomy Klímy, które wyszły po polsku. Ciekawe, kiedy się wreszcie za nie zabiorę. Jak zwykle rządzi reguła co w domu, własne, może czekać. Oraz druga: takie odwlekanie w czasie przeczytania innych książek autora, który nam się spodobał. No bo co, jeśli one z kolei nie przypadną do gustu?

Początek:

Koniec:

Z tej czeskiej półki mam na razie przeczytanych pięć. No i dobrze, do czego się mam spieszyć 😏

Wyd. Rozmluvy, Praha 1990, 166 stron

Z własnej półki (przywiezione z Pragi w maju 2017 roku)

Przeczytane 23 grudnia 2021 roku

NAJNOWSZE NABYTKI czyli prosto spod choinki (u nas w domu funkcjonowało powiedzenie od kozy spod pycinki 😂)

Teraz tylko wpisać do katalogu, znaleźć miejsce i szlus.

Zauważcie, że nie mówię - przeczytać. To kiedyś, z czasem 😁

Ojczasty robił za starego hipisa 😄

Ale słuchajcie, słuchajcie! W związku z obecnością gości ugotowałam wczoraj zupę! Ogórkową! I taka zupa ogórkowa to jest super sprawa, bo przyrządza się bardzo łatwo, a przy tym wiadomo, że jak coś jest kwaskowe, to smaczne, nie? Włączam do repertuaru!

Zgodnie z porą roku i założeniem kontynuuję przegląd noworocznych rosyjskich komedii/melodramatów. Mam za sobą kolejne trzy.

КУШАТЬ ПОДАНО или ОСТОРОЖНО, ЛЮБОВЬ! (Podano do stołu czyli ostrożnie, miłość!) to była sfilmowana sztuka teatralna i choć nie przepadam za teatrem w filmie, to stwierdzam, że ujdzie. Żona ma pojechać do matki, a mąż w tym czasie już planuje Sylwestra w towarzystwie młodej bliskiej znajomej, a gdy niespodziewany telefon alarmuje małżonkę, dla ratowania sytuacji oznajmia, że przyjedzie spędzić z nim ten wieczór ich wspólny znajomy. Jednak nie wie, że jest on kochankiem żony, która wobec tego szybciutko rezygnuje z wyjazdu... Klasyczna komedia sytuacyjna, po francusku lekka, bo też to właśnie francuskiego autora.

Następna była НОВОГОДНЯЯ МОСКВА В ЛИРИЧНОЙ КОМЕДИИ До Нового года осталось... czyli Do Nowego Roku zostało...  Niestety, zajawka to wielkie oszustwo, bo Moskwy jako takiej tam wcale nie było i ogólnie było to byle co, łączące kilka smętnych historii, oczywiście z happy endem.

  

Trzeci z kolei to ПРОДАЁТСЯ ДАЧА (Do sprzedaży dacza), gdzie pewna wychowanka domu dziecka za oszczędności całego życia kupuje daczę od podejrzanej parki, a za chwilę okazuje się, że to samo zrobił weterynarz na emeryturze. Wygląda na to, że będą musieli się domem podzielić - gdy... gdy pojawia się trzeci właściciel, ormiański poeta. Słuchajcie, jak to właściwie jest, ormiański to to samo co armeński? Ja już w końcu nie wiem, kim on był...

  

Mam oczywiście na podorędziu jeszcze cały zestaw, ale na dziś inny plan. W Wigilię nie było w czeskiej tv wieczornych wiadomości, bo wyświetlali nową pohádkę. Czesi mają hopla na punkcie filmowych bajek. Przyznam się, że mnie to w ogóle nie kręci i chyba żadnej do tej pory nie widziałam, łącznie z tą najbardziej znaną Trzy orzeszki dla Kopciuszka. Trzeba się jednak kiedyś przemóc, skoro się tak chce wejść w duszę Czecha😁

Ta najnowsza tegoroczna pohádka nosiła tytuł Jak si nevzít princeznu? (Jak się nie ożenić z księżniczką), a obejrzało ją 2,5 miliona widzów. No to ja dzisiaj też obejrzę. Z nadzieją, że nie usnę w trakcie.

Czeska tv ma zwyczaj od 1993 roku wyświetlać w Wigilię te filmowe baśnie. A na Wiki jest lista wszystkich od 1955 roku. Mein Gott!

Dzwonię do Věry w Wigilię dowiedzieć się, co słychać, mówi, że bramborový salát ma już gotowy, a zaraz będzie smažit řízky czyli kotlety, co kraj to obyczaj 😁 Myśmy zresztą miały boczniaki panierowane, ale moja córka została też zaproszona na Wigilię do ojca i babki. Odsztafirowała się, a tu jej ojciec otwiera w piżamie (choć w sumie usprawiedliwiony: szedł na noc do pracy, więc pewnie wcześniej chciał się wyspać), a babka w dresie (ale umalowana) 😅 Tak że tego... Nie wszyscy muszą obchodzić 😎 Ja w sumie próbuję zrozumieć, że ktoś tak chce - tradycja, pierogi, karp, ale trochę mi trudno. Żeby tak robić dokładnie to samo, co sąsiad na górze, na dole i za ścianą? 

/hm... chyba ten gen sprzeciwu się we mnie odzywa/

 

Dobrze, to jeszcze tylko doniosę, że wysłuchałam bez znudzenia makabreski Gość wigilijny z 1968 roku, jacy aktorzy! Czechowicz, Mrożewski, Jędrusik, Ludwiżanka, Michnikowski...

   

DOMOFON praski podejrzany...

 Ten Instytut ma wedle rejestru firm siedzibę w Horoměřicach, a tam nigdy nie byłam, nie przypominam sobie, ale nie będę wnikać, o co tu chodzi 😂