Bogusław Sławomir Kunda - Charakterniak i inne opowiadania

Znów kiedyś przywleczone z budki w ramach będę czytać starocie z PRL-u. Kto bogatemu (w stare papierzyska) zabroni?

Jakoś mi niby to nazwisko Kunda było znajome, ale mizernie. Potem się okazało, że osiadł w Krakowie, dostawał jakieś tam nagrody związane z literaturą, w Dzienniku Polskim pisał na te tematy, a że było to w latach 80-tych, musiałam się zetknąć z samym nazwiskiem, bo z twórczością to już nie. W nieco obszerniejszym życiorysie, jaki znalazłam, początek jest taki:

Urodzony w 27 lipca 1943 w Teheranie (Iran); syn Romana Kundy, oficera, a po wojnie kolejno rolnika i pracownika umysłowego, oraz Julii z Linków, nauczycielki. Od września 1943 do połowy 1945 mieszkał z matką w Karaczi (Indie), a po zakończeniu II wojny światowej i powrocie ojca z frontu wyjechał z rodzicami do ówczesnej Południowej Rodezji (obecnie Zimbabwe), gdzie do lipca 1947 przebywał w obozach dla Polaków w Rusapee i Gatooma. Następnie powrócił z rodzicami do Polski i zamieszkał na Dolnym Śląsku.

To mi wyjaśniło, skąd opowiadanie o chłopcu, który przyjeżdża z matką z Afryki i po raz pierwszy widzi śnieg. Wydaje mi się zresztą, że większość tych opowiadań zawartych w tomiku jest autobiograficzna: te o młodzieży z domów poprawczych, jak choćby tytułowe (skoro autor w takim pracował), te o śląskim podłożu, to o spotkaniu po latach szkolnych kolegów. Co podkreśla użycie imienia Sławek dla niektórych bohaterów. Nie wiem tylko, jak z opowiadaniami górskimi, o wspinaczce, jednak jest tam dużo nazw, które zwykłemu człowiekowi nie są znane, więc może też. Zresztą nie lubię tych akurat opowiadań, nie lubię czytać o górach, nie pojmuję i nigdy nie pojmę pasji alpinistów (że niby do pokonywania własnej słabości).

Czy cały zbiorek wart przeczytania? Dla mnie tak, bo lubię kawałki z życia, takie uchwycone momenty, niby nie znaczące, niby czytelnik pyta się sam siebie ale o czym to jest, co autor chciał przez to powiedzieć. A może nic? Może chciał tylko taką impresję jak filmową rzucić na papier?

Początek:
 

Koniec:

Spis treści: 

Wyd. Ossolineum, Wrocław 1974, 134 strony

Z własnej półki

Przeczytałam 5 maja 2025 roku

 

Nie darzy się. 

Wczoraj dowiedzieć się o wynik posiedzenia składu orzekającego w/s niepełnosprawności Ojczastego. Trzy godziny w plecy - nie dowiedziałam się. Nie jestem stroną. Zaproponowałam, że go im przywiozę i zostawię, skoro nie jestem stroną, to dlaczego mam się nim zajmować. Pan na to, patrząc w komputer:

- Zapewniam, że dostał to, co mógł.

Ja na to, że każdy dostaje to, co może dostać. Pan z naciskiem powtórzył:

- Zapewniam, że dostał to, co mógł dostać.

Zrozumiałam z tego, że chciał mi w ten sposób przekazać dobrą wiadomość o znacznej niepełnosprawności... się okaże...

W każdym razie teraz muszę jeszcze dorwać listonosza i uprosić, żeby nie zostawiał awiza, gdy przyjdzie polecony z potwierdzeniem odbioru, bo na pewno będę wtedy w Pradze, tylko za wszelką cenę doręczył go mojej córce - przecież z awiza na poczcie też mi nie wydadzą, bom nie strona 🤣

A dziś wycieczka do ZUS-u. Przypomniał mi jakiś newsletter, że do 20 maja należy rozliczyć zdrowotne za zeszły rok. I też podejście nieudane - tym razem jestem stroną, ale w komputerze nie mieli, że zamknęłam działalność 1 lipca, pani dokonała teraz operacji, ale system to musi przetworzyć, tak że dziś już nic więcej nie uda się zrobić... Czyli w tym tygodniu muszę jechać tam raz jeszcze. Matko jedyna, czy ta przeklęta DG długo jeszcze będzie mnie prześladować?

Wracając wstąpiłam do ksera, żeby chociaż jedną rzecz załatwić. Mówię kobiecie, że te dwa pliki PDF proszę wydrukować na jednej kartce czyli dwustronnie. Chodziło o rozmiar A3, to są schematy komunikacji w Pradze (ogólny i z aktualnymi zmianami), zawsze mam przy sobie tę kartkę - jedną kartkę, nie dwie, po co tyle nosić. Nie da się.

- Jak to nie da się, odwróci Pani kartkę po wydrukowaniu pierwszego pliku i już.

Nie da się. 

Zeźliłam się, zabrałam pędraka, a po obiedzie pojechałam na Fabrykę. U nas da się. Choć chciałam uniknąć pojawiania się tam w interesie 😟

Jedyne pocieszenie to książki znalezione w odwiedzonych przy okazji knihobudkach. W jednym miejscu był wysyp Siesickiej, dość sfatygowanej, więc wzięłam tylko jedną, Ludzie jak wiatr. Dalej Atlantyk - Pacyfik Wańkowicza, Opowieść o prawdziwym człowieku (dopiero mam sprawdzić, czy na pewno w domu jej nie ma) i jeszcze Godzina pąsowej róży (też do sprawdzenia) i Powróżyć, karty stawiać Marii Ziółkowskiej i Heca z Łysym Janiny Zającówny. Zaraz ten majdan powycieram, bo zakurzone takie i będę przeglądać 😍

A na pożegnanie zostawiam Smoka Malarza, nie wiem, czy przyodzianego tak od zimy jeszcze czy na aktualne ochłodzenie majowe 😉

 Jezus Maria, która godzina, kolację trzeba Ojczastemu dawać, lecę!