Walt Disney's - Pongo i Perdita + PRAGA czwartek

Powinnam coś napisać na temat przeczytanej pozycji, nieprawdaż?

🤣

A co tu pisać? Wszyscy znamy niedobrą Cruellę.

Wyd. EGMONT AMERICAN LTD., Warszawa

Tłumaczył: Antoni Marianowicz

Przeczytałam 15 maja 2025 roku

 

Praga, dzień drugi
Czekajcie, żeby to tak ogarnąć po kolei. 

Rano miałam pojechać odebrać zamówione książki z Ulubionego Antykwariatu, a Věra miała tam czekać na przystanku. Książki odebrałam (cztery, piątej zamówionej się nie doszukali 😁), ale zaczęło kropić, a myśmy się wybierały do tych bagiennych łaźni, co straciło sens.

Stanęło więc na tym, że spotkamy się ponownie po moim dietetycznym obiedzie i tam pojedziemy, jeśli nie będzie padać, a na razie Věra mnie tylko odprowadzi, bo chce mi coś pokazać. To coś okazało się tarasem widokowym na dachu domu towarowego Maj, otwartego po długim remoncie w zeszłym roku. Věra chciała mi tylko pokazać, jak się tam dostać, ale z kolei już nie padało (i tak przez cały dzień), więc wdrapałyśmy się na górę. Widoki oczywiście cudowne, ale wiatr mało mi nie urwał łba oraz nie wyrwał telefonu z ręki. Nie odmówiłam sobie jednakże wyfocenia "mojego" klasztoru, "mojej" ulicy i wieży na rogu, o której czytałam kiedyś, że tam esbecja miała jedno z wielu "obserwatoriów" w mieście.

Na taras wchodzi się przez restaurację, chodzą słuchy, że wprowadzą może bilety, żeby im się ludzie tak nie kręcili koło ich wanny z szampańskim 🙄

Ale dobra, oblukałyśmy widoki ze wszystkich stron i każda do siebie do domu, umawiając się ponownie na po obiedzie. Pogoda zmieniała się cały czas, licząc na chwilowy brak deszczu wyszłam znowu, zdecydowana odnaleźć jedną z tych wież, o których było w serialu, co to raz o nim pisałam (i o książce). Ja wtedy doszłam do przekonania, że wieży co prawda nie widać od ulicy, ale pewnie ją zobaczę od strony przyległego Ogrodu Botanicznego. Tak więc hulu babulu! I faktycznie. Z tym, że w zimie będzie lepiej widać 😁 Ale grunt, że wieża odnaleziona i odfajkowana!

 

W Ogrodzie Botanicznym jest knihobudka, mówiłam, że nie daruję. I teraz tak - słuchajcie i liczcie!

Wybrałam sobie trzy powieści, czeskie oczywizda, w takich mniejszych wydaniach. Wczoraj trzy po 10 koron, dziś cztery z antykwariatu i trzy z budki, tak? Ale to nie koniec, kurna! Ciąg dalszy nastąpi.

Tymczasem zobaczyłam jakichś chłopaków pnących się gdziesik do góry, tam w Ogrodzie. To ja za nimi. I okazało się, że jest tam wyjście do jednego z uniwersyteckich budynków, a stamtąd na boczną ulicę, gdzie idę sobie i cóż widzę?  Bramę do interesującego mnie obiektu. Bo te budynki z wieżą należą do Teatru Narodowego, który ma tam skład dekoracji. Brama jest zamknięta, ale nagle zaczyna się przede mną otwierać 🤣 a żaden samochód nie wyjeżdża! Co jest, myślę sobie. A tu nagle jak zatrąbili z tyłu, tak podskoczyłam 😂 Więc to jednak nie dla mnie otwierali... mogłam skorzystać z okazji i wleźć do środka, ale jak bym wylazła? A może jednak trzeba było? Stracona okazja...

 

Mocno zadowolona jednak z chwilowej poprawy pogody, odnalezienia wieży i znalezienia fajnych książek wróciłam znów do domu - nie będę przecież z nimi łazić - podładowałam ten głupi telefon i poszłam na swój dietetyczny obiad. Przechodząc koło antykwariatu z pudłami, co to ich wczoraj nie było... Nic na to nie poradzę, nie specjalnie przecież: albo idę w stronę Swanna czyli właśnie tam, do ulicy Spálená, albo w stronę Guermantes czyli do metra/tramwaju Staroměstská. Tertium non datur. Chociaż, gdyby się zastanowić... No nic, w każdym razie przechodząc obok kuknęłam do korytarza, a tam dwa pudła na podłodze! Nie było dobrze! Po chwili już miałam w ręku siedem sztuk! Pokazała się zielona seria kryminalna, co to w zeszłym roku już parę przywiozłam. Rany, ile mnie to kosztowało, że zrezygnować z trzech 🤣

Policzyliście? 

To tymczasem jedziemy na Slatiny.

 

Niestety spotkał mnie wielki zawód. Jakaś menda ukradła ręce wystające z wody w bagiennych łaźniach Jary Cimrmana 😢

Historia ich jest taka, że Jara Cimrman niechcący wykąpał się w mokradle, wpadłszy do niego przez dziurę w pomoście, a na drugi dzień przekonał się, że nie bolą go już stawy, które były dotknięte reumatyzmem. Od tej pory miejscowi w każdą środę i sobotę chodzą się tam kąpać na jego cześć.

No, ale jak mówię, ukradli te dłonie wystające z wody (jeśli można to bagno nazwać wodą). Věra była tam w pandemii, bo to niedaleko od niej, a cóż było robić w pandemii, tylko na spacery chodzić, skoro jeździć się nigdzie nie dało. Wtedy ręce były w całości. 

Muszę zapytać na Fabryce, czy mamy jeszcze te manekiny pozostałe po jakiejś wystawie. Jeśli tak, może mi odkręcą ręce i przywiozę w sierpniu? 🤣

Ale bagienne łaźnie to jest nic w porównaniu z tym, co mi naszykowała Věra na potem. Mianowicie, że mi pokaże pomnik Husa, który był przygotowany na 500-lecie jego śmierci, ale w rezultacie nigdzie nie stanął i potem ktoś go umieścił na jakimś kopcu, do którego szłyśmy i szłyśmy, a raczej na który wspinałyśmy się z narażeniem zdrowia i życia. Nogi mnie tak rozbolały, że aż teraz zajrzałam do licznika kroków, a tam 25 tys. i 16,5 km! No ludzie! Jak by tego było mało, przyglądam się swoim butom "adidasom" - a one się sypią, rozłażą, jak to się stało 😂 Bardzo bym sobie życzyła, żeby dotrwały do mojego powrotu do domu, bo oprócz nich mam tylko klapki, które przy tej pogodzie są średnim pomysłem.
 

Żeby skończyć opis dzisiejszej odyseji (bo spać nie pójdę chyba) informuję już krótko, że podczas wędrówki to zdejmowałyśmy kurtki, bo gorąco, to zakładałyśmy z powrotem, bo zimno, a ja wieczorem byłam jeszcze na oprowadzaniu po wyszehradzkiej stacji kolejowej i moście kolejowym i dosłownie szczękałam zębami w zapiętej pod szyją kurtce, takie zimne wietrzysko. 

Zbierają na dzwon o symbolicznej wadze 9801 kg, bo tyle dzwonów zarekwirowano podczas II wojny światowej.

 

Nochal już miałam czerwony i siąpiący, ale byłam niedaleko nowego pomnika, więc go odszukałam, welocypedzistę jednego!

I do łóżka! Jutro odpoczywam!

/akurat/