Juliusz Machulski - Hitman

Ja nie wiem, jak można powypisywać takie peany (patrz niżej). No, albo ja się nie znam.

Dla mnie w każdym razie mało strawne. Męczyłam się, żeby dokończyć, sama nie wiem, w imię czego. 

Ale wszystko to nieważne, bowiem...

Początek:

Koniec:

Wyd. Agora, Warszawa 2012, 359 stron

Z biblioteki 

Przeczytałam 17 grudnia 2020 roku

 

Wczorajszy dzień nie zapisze się złotymi zgłoskami w moim kalendarzu.

O 9.00 wchodzę do sekretariatu, żeby odbębnić swoje aktualne nadprogramowe obowiązki za koleżankę, która przeszła na emeryturę, a tu kolega mnie informuje, że drugi kolega miał poprzedniego wieczora test i jest zarażony.

No, można się było spodziewać - we wtorek już mówił, że nie ma węchu, ogólnie słabo się czuł i wyszedł wcześniej. Ale w środę i w czwartek w pracy był /teraz mi mówi, że rozmawiał z Derechcją, uprzedzał, że to prawdopodobnie Covid, ale ta go wyśmiała/.

Czekamy więc na tęże Derechcję, aby podjęła decyzje. Nerwowa godzina. A Derechcja, gdy już się wreszcie pojawiła, właściwie nas opierdykała. Że o co nam chodzi, kolega siedzi w domu i gotuje sobie pesto (w domyśle: robi po prostu na złość Derechcji), a my mamy normalnie pracować. Że w Warszawie też się trafił ktoś zarażony, poszedł na kwarantannę, a reszta pracuje (dopiero po południu, z prywatnych rozmów, których nie chciałam odbywać w pracy, dowiedziałam się, że jest to typowy tischnerowski trzeci rodzaj prawdy - pracują, ale zdalnie).

I w ch... tam, że ja jeżdżąc do pracy tramwajem mogę kolejne osoby pozarażać, póki sama nie mam stwierdzonego covidu i nie siedzę w domu. I w ch... tam, że wydając różne dokumenty ludziom z zewnątrz (bo przecież pracujemy normalnie) mogę im na święta też coś zafundować.

Wiecie co, zaczynam myśleć, że mamy PANdemię przez takie właśnie typy, lekceważące innych w myśl przekładania papierków, bo do tego się aktualnie sprowadza nasza praca 😡

Gdyby tak ktoś donos napisał do Sanepidu...

Cóż, jedyne, co mogę teraz zrobić, to poprosić Sąsiada o zakupy. Chociaż ludzi w sklepie oszczędzić.

Oczywiście, myśl o zbliżającej się śmierci towarzyszy mi nieustannie, a że od rana łeb mi pęka, no to wiadomo, czego to objaw...

Ale to nie wszystko.

Weszłam na stronę cmentarzy komunalnych zobaczyć, jak się ma sytuacja z pochówkami, a tam co widzę??? Właśnie chowają Basię.

Miesiąc temu pisałam o koleżance, z którą byłam w zeszłym roku w Pradze, a której wykryto nowotwór, miała operację (ale tylko kosmetyczną), w zaleceniach radioterapię.

Dzwoniłam do niej ostatni raz w czwartek, nie odbierała, nie ponawiałam dzwonka, bo pomyślałam, że śpi może po tej radioterapii... Już odebrać nie mogła - zmarła we wtorek. Szczęście w nieszczęściu, że za wiele się nie zdążyła nacierpieć (w środę dopiero miała się stawić u lekarza, żeby jej wyznaczył terminy u radiologa) i odeszła w domu, praktycznie we śnie...

Żegnaj, Basiu.