Lew Tołstoj - Śmierć Iwana Ilicza

Od dawna już sobie obiecywałam, że po to sięgnę. Nie wiem, czy dobrze zrobiłam, że tu i teraz 😐

No bo w pandemii człowiek się powoli zaczyna liczyć z każdą możliwością, również z tą, że trzeba się będzie z życiem rozstać - a gdy widzi się, jakie rozliczenie z życiem zrobił Iwan Ilicz i przychodzi do głowy najprostsze pytanie a co ja? - to nie prowadzi do optymistycznych rezultatów. Nie żebym uważała, że moje życie było bez sensu. Ale też nie widzę, żebym czegokolwiek dokonała. 

Ale czy każdy z nas MUSI, koniecznie MUSI czymś nadzwyczajnym się zapisać w pamięci potomnych? 

Albo: czy ci potomni to muszą być obcy ludzie? Czy też wystarczy własna rodzina?

W sytuacji, gdy moja córka kategorycznie odtrąca możliwość rozmnożenia się, własnych potomnych mieć nie będę. Brat nigdy się nie ożenił i nic nam nie wiadomo o jakichś nieślubnych dzieciach. Więc nasza rodzina, ta najwężej pojmowana, zniknie bez śladu. Zostają jedynie groby (które też zanikną, gdy nikt się nimi nie będzie zajmował, a zresztą ja grobu mieć nie zamierzam) i... ślad w internecie. Ale ten też się może stracić, choćby taki blog - albo po pewnym czasie nieużywania zostaje zamknięty albo w ogóle likwidują platformę, jak to się stało z moim blogiem najpierwszym 😕

Gdy ktoś napisze książkę, ta może ocaleć. O obrazach i innych dziełach sztuki w ogóle nie wspominam, bo to nie ten przypadek. I to już chyba wszystko. Smutne myśli. Wracam też pamięcią do Basi, która niedawno odeszła. Ona też przetrwa o tyle, o ile przetrwają jej znajomi - a więc bardzo niedługo. 

Ciężko się z tym pogodzić. Stąd pewnie bierze się popularność wspomnień, pisanych i wydawanych często własnym nakładem - jak to zrobił teść mojej kuzynki. Takie wspomnienia ocaleją w lokalnej bibliotece, ktoś może z ciekawości, z chęci dowiedzenia się czegoś o własnym mieście sięgnie po nie? Ale to jedynie w przypadku, gdy ta osoba pełniła jakąś funkcję publiczną i opowiedziała, jak to się wszystko działo.

Początek:

Koniec:

Taka dziwna sprawa. Przy tym opowiadaniu - i tylko tym - natrafiłam na poczynione ołówkiem notatki, których absolutnie nie zrobił Ojczasty. To nie jego charakter pisma i nie typ notatek, które by sporządził. Czy to opowiadanie było kiedyś lekturą szkolną? Bo tak te zapiski wyglądają - ślub, dzieci; umiera powoli; ból w boku - całkiem jak do omawiania w szkole 😉 Być może ktoś od Ojczastego kiedyś ten tom pożyczył? W każdym razie on ma jego pieczęć...

Sam tom też się wyróżnia na tle innych kolorem grzbietu...

Wyd. PIW Warszawa 1957, tom X Dzieł, strony 350-422

Tytuł oryginalny: Смерть Ивана Ильича 

Przełożył: Jarosław Iwaszkiewicz 

Z własnej półki 

Przeczytałam 27 grudnia 2020 roku

 

Problem połączenia laptopa z projektorem przy pomocy kabla HDMI wreszcie udało się rozwiązać - panowie w Megabicie dali mi taki mały adapter, który z jednej strony ma mini HDMI. Już, gdy mi go pokazywali, miałam wrażenie, że w którejś szufladzie w domu się coś takiego pałęta, ale gdyby nie? Musiałabym znowu do sklepu zaiwaniać. Podjęłam ryzyko i wydałam 12 zł 😂 Córka potem mówiła, żebym sobie dała spokój i nigdzie nie szukała, lepiej nie wiedzieć... Co prawda, jeśli kupiłam niepotrzebnie, to głównie zrobiłam ziazi środowisku - no ale stało się, tak czy siak.

I od tej pory mogę się rozkoszować oglądaniem programu Z metropole (czy co tam jeszcze wymyślę) na dużym ekranie. Jooooooo 😍

 

W wolnej chwili przeglądałam te trzy tomy o czeskich aktorach z ostatniego praskiego zakupu (i zorientowałam się, że istnieją cztery, krucafuks) i trafiłam tam na to zdjęcie z filmu Romeo a Julie na konci listopadu. W życiu o nim nie słyszałam, ale natychmiast mnie zainteresował. I filmy i książki o starych ludziach lubię przecież bardzo.

   

I się nie zawiodłam! Piękna opowieść o jesieni życia, która niekoniecznie musi oznaczać rezygnację z uczuć, choć często najbliżsi nie potrafią tego pojąć...