Tatiana Polakowa - Niebiosa rozstrzygnęły inaczej

Dziwna sprawa z tą Polakową, bo blog podaje, że czytałam jej dwie książki po polsku (obie z biblioteki) i jedną po rosyjsku... że niby jakaś Tonkaja sztuczka. Ale katalog mój osobisty żadnej sztuczki nie wykazuje... hm, może też pożyczyłam z biblioteki? Było to w 2009 roku - to chyba wtedy zaczynałam moje rosyjskie czytanie - pierwsza była Doncowa pod koniec 2008 roku - pamiętam, że była to już jesień, a na liście to jej Hobbi gadkowo utionka jest zapisane pod numerem 156 - o rany, ależ się kiedyś czytało intensywnie! Moja córka miała wtedy 15 lat i sprawiała mnóstwo kłopotów, może zaczytywałam zmartwienia?

Wspomniany katalog podaje natomiast, że posiadam pozycję Fitness dla Krasnoj Szapoczki pani Tatiany i powiedzmy, że dam tej gimnastyce kiedyś szansę - mimo, że akurat Niebiosa rozczarowują. Ale nie pierwszy to raz, gdy zauważam, że tę samą książkę czytaną w oryginale i w tłumaczeniu odbieram zupełnie inaczej. Czytanie w obcym języku - gdy się nie jest jakoś szczególnie w nim biegłym jak osoby dwujęzyczne, ot, po prostu mniej więcej rozumie się, o czym mowa, bo się tego języka uczyło w szkole 😎 - więc takie czytanie sprawia ogromną satysfakcję ze swoich zdolności 😂 i już samo to wystarczy, żeby się książka podobała!

Co do Niebios to wydało mi się mocno naciągane rozegranie historii, to raz - a dwa: fatalne tłumaczenie. Oczywiście, jak zwykle, nie chciało mi się zabierać kartki i długopisu do łóżka, więc nie wynotowałam sobie przykładów (a co, płacą mi za korektę czy co?), ale nieraz bolało. Czymś, co zapamiętałam, bo pojawiło się kilka razy, była wazeczka z cukierkami. Gdzie się bohaterka nie pojawiała, zaraz jej podsuwano wazeczkę z cukierkami 😁 Zacne, doprawdy. 

No nic, w bibliotece coś tam jeszcze tej Polakowej mają, ale brać już po polsku nie będę. 

Początek:

Koniec:

Wyd. REA-SJ, Warszawa 2016, 234 strony

Tytuł oryginalny: Небеса рассудили иначе 

Przełożył: Jan Cichocki

Z biblioteki 

Przeczytałam 22 grudnia 2020 roku

 

Donoszę, że ciągle żyję.

Oznaki covidu niewidoczne (albo biorę je za objaw przeziębienia). Rozmawiałam z lekarką, twierdzi, że do końca tygodnia sytuacja powinna się wyklarować - w te albo we wte. Skierowania na test oczywiście dać mi bez tych objawów nie mogła, a znowuż taka zdesperowana nie jestem, żeby łgać, że, panie, gorączka 40 stopni etc.

W związku z tym, że zamierzam się głównie dalej obserwować,  planów na najbliższe cztery dni nie robię - no, planów na miarę pandemii, w rodzaju przeczytam pięć książek i obejrzę siedem filmów - wyjątkowo luz totalny. Cieszę się, że nie muszę do pracy i tyle.

A' propos pracy. Przyszedł do nas wczoraj taki list.

Wczoraj czyli 22 grudnia.

A co!

Poczta Polska, wiadomo, ma wybory na głowie (czy tam szczepienia narodowe). 

Za to bynajmniej nie PP, tylko firma kurierska GLS przywiozła mi miłą sercu paczkę z książkami prosto z Pragi 😍 No, bo pojawiła się jedna taka, co jej szukałam od dawna, no i tego...

Ale nie o tym (o tym następnym razem, jak obfocę). Chodzi o to, że tę paczkę wysłano z Pragi w poniedziałek. I przyszła dziś czyli w środę. A mówimy tu o gorącym okresie przedświątecznym, gdzie jest straszliwe obłożenie etc. Ja nawet miałam opory przed dokładaniem kurierom roboty i chciałam napisać do antykwariatu, żeby to wysłali po Nowym Roku, ale potem doszłam do wniosku, że to z kolei dla nich zawracanie głowy, muszą tę gotową paczkę gdzieś trzymać, pamiętać o niej. Więc dałam spokój. 

A rano idąc do tramwaju policzyłam ludzi w kolejkach na chodnikach, dystans trzymali: do piekarni 24 sztuki, do mięsnego 13, do rybnego 4 (ale jeszcze był zamknięty). Najpierw sobie pogratulowałam, że ja nic nie muszę. Ale potem, już w tramwaju, zobaczywszy przez okno jakąś starszą panią, co ledwie się z siatami wlokła, walcząc przy tym z parasolką, wspomniałam o mamie i o tym, jak się musiała całe życie mordować, najpierw w PRL-u, gdy nic nie było do normalnego dostania, a tu trzeba było wykarmić 4-osobową rodzinę, a potem, gdy już była wiekowa, ciężko jej było dźwigać, a do dźwigania zawsze się siata pełna znalazła... To jest jednak koszmar, gdy dzieci wyjeżdżają w świat i można liczyć ewentualnie tylko na pomoc obcych... Te wielopokoleniowe rodziny kiedyś to nie był taki zły wynalazek. Popłakałam się z tych myśli w tramwaju - więc dodam na koniec, że maseczki to też nie tak zły wynalazek, zwłaszcza, gdy się ich nie nosi na brodzie!