Arkadij i Borys Strugaccy - Piknik na skraju drogi

Kiedyś tam coś Strugackich kupiłam, na pewno czytałam jeden kryminał, no ale Pikniku nie mam - choć to najbardziej znane ich dzieło. Kojarzy się oczywiście z Czarnobylem, choć powstało 14 lat wcześniej, zresztą tutaj mowa jest o lądowaniu na Ziemi Obcych, a nie o katastrofie nuklearnej. No, ale tam Strefa i tu Strefa.

Czego szukają stalkerzy w niedozwolonej Strefie? Co się tak naprawdę stało? Człowiek nie jest w stanie zrozumieć, nie ma narzędzi, by zinterpretować to, co w Strefie można znaleźć. Czy Złota Kula rzeczywiście może spełnić każde życzenie?

XX-wieczna wersja bajki o rybaku i złotej rybce?

Czy bezlitosny obraz spustoszeń, jakie poczynił system totalitarny w psychice ludzi, zawoalowany angielskojęzycznymi nazwami? 

Fantastyka czyli s-f to gatunek stworzony po to, żebym nigdy go nie czytała 😏 No nie lubię, nie mam cierpliwości, nigdy mnie to nie jest w stanie zająć i zatrzymać... Ale Piknik ma w sobie coś.

Trochę jak motto Mistrza i Małgorzaty (które pochodzi z Fausta)...

Początek:

Koniec:

Plan na sobotni wieczór był taki, że obejrzę znowu Stalkera czyli film zrealizowany według książki przez Andrieja Tarkowskiego. Bo u mnie oglądanie filmów dzieli się na dwie fazy: przed projektorem i po. Czyli jak go jeszcze nie miałam, to oglądałam filmy na telewizorze, a chyba każdy przyzna, że to nie to samo. No i tego Stalkera na dużym ekranie jeszcze nie widziałam. Ale tak mnie wieczorem zmuliło, że nie obejrzałam NIC. Film trwa 155 minut i na samą myśl byłam jeszcze bardziej senna. Nie wiem, nie wiem, może dziś? Z półki zdjęłam, czeka.

A patrzcie, tam są dwa jeszcze w folii 😄

Wyd. Prószyński i S;ka, Warszawa 1999, 171 stron

Tytuł oryginalny: Пикник на обочине 

Przełożyła: Irena Lewandowska

Z biblioteki 

Przeczytałam 27 lutego 2021 roku 

 

Słuchajcie, słuchajcie!

Czegoś tam szukając na You Tube zobaczyłam po prawej stronie link do tego filmiku, a że i kuchnia i Korea, to dawaj!

  

No i zachwyciłam się tą dziewczyną 😍 Niesamowicie naturalna i sympatyczna dziewuszka ze Śląska, która wyszła za mąż w Korei i sobie tam teraz urzęduje. Kliknęłam na dwa czy trzy kolejne jej widea i trafiłam na przepis na omurice, więc zaopatrzyłam się w niezbędne składniki i przy sobocie po robocie wykonałam.

  

Rzecz okazała się prosta i szybka, ale wiecie, jak to jest przy pierwszym razie... Człowiek się dwoi i troi (na przyszłość: można sobie przygotować ryż z warzywami wcześniej i tylko odgrzać), musiałam zawołać córkę do mieszania sosu, gdy już miałam trzy patelnie do ogarnięcia i w ogóle 😀

Ale najgorsze przyszło na końcu: okazało się, że mam za małą patelnię do omletów. Znaczy mam większą, ale myślałam, że ta używana na co dzień wystarczy. No i zawinąć nadzienie w omlet (gorący omlet) w taki zgrabny pakuneczek to było wyzwanie. Czyli musiałam dać mniej nadzienia. Zresztą zrobiłam go za dużo 😉

A jeszcze zamiast rozprowadzić porządnie jajka, to zdjęcia robiłam...

Nie było to tak zgrabne, jak powinno, ale widziałam już w internetach, że różne bywają te omuraisu, więc SZAFA GRA 😎 Włączam do repertuaru.

Ach ach! Pozostając przy azjatycko-kuchennych klimatach: chciałam w piątek obejrzeć pewien film wietnamski, który niegdyś w epoce prehistorycznej nagrałam na kasetę wideo z tiwisza, ponieważ bardzo mi się podobał. Potem mi to w zaprzyjaźnionym studiu przegrali na DVD. No ale jakość jest, jaka jest. Wpadłam na pomysł, że może znajdę to po czesku, w jakimś sensownym formacie. Więc odłożyłam oglądanie na drugi dzień, a tymczasem rzuciłam się na polsko-wietnamski miszung: SMAK PHO, 2019

Historia kucharza-Wietnamczyka, który pracuje w wietnamskiej restauracji w Warszawie i opiekuje się 10-letnią córką - żona-Polka nie żyje. Poznajemy go, gdy zaczynają się schody: właściciel restauracji postanawia wrócić do ojczyzny i sprzedaje ją Polakowi, który natychmiast zaprowadza swoje porządki - w lokalu, który słynął z wietnamskiej zupy pho, będzie się teraz podawać japońskie sushi, no bo to jest modne. A córka, urodzona w Polsce, nie chce chodzić do szkoły w tradycyjnej wietnamskiej spódniczce, codziennie też wyrzuca wietnamskie drugie śniadanie, z taką miłością przygotowywane przez ojca. W dodatku zaczyna podejrzewać, że ojciec spotyka się z dziewczyną mieszkającą naprzeciwko i w ten sposób zdradza pamięć o matce. 

 

Obejrzałam, no bo obejrzałam, ale nie jest to niestety udane dzieło.

A wietnamskiego Schyłku lata po czesku i tak nie znalazłam 😐

 

 

Edit

Znalazłam filmik, gdzie omuraisu przyrządza jakiś japoński mistrz patelni, no dajcie spokój! Nie dość, że ryż wkłada do żelazka 😁, to jeszcze omlet jest dość surowy, powiedziałabym... To ja już wolę swój!