Tôn Vân Anh i Monika Utnik-Strugała - Xin Chào! Wietnam dla dociekliwych

Dla dociekliwych dzieci, dodajmy. Ale co tam, mnie Wietnam pociąga, więc sobie pożyczyłam. Lepsze to niż nic. Bo coś mi się wydaje, że o Wietnamie nie mam żadnej książki (skandal!).

Znalazłam dużo ciekawych informacji, więc - jak widać na załączonym przykładzie - niektórzy dorośli mają ogląd świata na poziomie dziecka 😄 

No i odkryłam, że nazwa wietnamskiego targowiska w Pradze - Sapa - coś znaczy, w sensie, że Sa Pa to znane wśród turystów miasto na północy, słynne z malowniczych pól ryżowych na górskich zboczach.

Takie językowe ciekawostki. Wietnamski jest językiem tonalnym, ma sześć tonów i tego przede wszystkim trzeba się nauczyć. Potem już z górki, nie ma deklinacji, koniugacji, czasów. No ale mam wrażenie, że w życiu bym się tej wymowy nie nauczyła.

W pracy już co rano męczę wszystkich pytaniem, czy jedli ryż. Niech się też czegoś nauczą!

Jeszcze przepis na ozdrowienie z przeziębienia. Ja nie dam rady, bo nie mam drewnianego stelaża łóżka, pod którym bym mogła postawić miskę z naparem. Ale Wy może macie?

Początek:

Koniec (tofu nie dość, że w Lidlu nie było, to jeszcze znowu zrobili tam jakieś durne przemeblowanie, nic nie można znaleźć i to w pandemii, kiedy powinno się szybko zrobić zakupy i uciekać; poprosiłam o przekazanie kierownictwu gratulacji z powodu świetnego pomysłu - oczywiście nie wina kierownictwa, grubo wyżej o tym zdecydowano - pewnie ktoś nawet na wysokim szczeblu dostanie premię):

Wyd. Dwie Siostry, Warszawa 2020, 183 strony

Z biblioteki

Przeczytałam 25 lutego 2021 roku

 

NAJNOWSZE NABYTKI 

Oj tam, długo wytrzymałam, prawie półtora miesiąca. Gdybym poczekała parę dni, byłoby, że w lutym nic, tylko dopiero w marcu 😎 Ale bałam się, że mi ktoś podkupi to tomiszcze z samego dołu - przewodnik po okupacyjnej Pradze. Nie miałam pojęcia, że to takie wielgaśne i grubaśne, waży chyba z tonę. Na paczce jest zawsze wypisana waga i ja to sobie na wieczną rzeczy pamiątkę fotografuję, ale gdy przyszłam z Fabryki, opakowania już nie było, córka wyniosła. Proponowała mi wprawdzie, żebym sobie zanurkowała w zsypie, ale jakoś nie miałam chęci... mając za sobą ciężki dzień. Taki dzień akuratnie do opisania w przyszłej książce, powinnam zrobić notatki. 

Jednym tylko momentem z tego dnia się podzielę: czekałam na ósemkę, jechały dwa inne, wreszcie przyjechała. Nawet się zdziwiłam troszeczkę, że mało ludzi w środku. Jadziemy! Czytam! Za jakiś czas podnoszę głowę, a tu za oknem taki widok dawno niewidziany, odkąd tylko do roboty jeżdżę - suniemy sobie ulicą Dunajewskiego w kierunku Kleparza. Rany boskie! To nie ósemka, to osiemnastka! A mnie zaraz skasują (bo mam teraz kartę tylko na jedną linię), nawet nie wiem, na ile, ale DUŻO! A gdy już szczęśliwie bezkanarowo dojechałam do Kleparza, musiałam na piechty wracać. Co było udręką, bo taka jestem zmęczona na tym przedwiośniu (jak każdy), że szkoda gadać.

 

A jeszcze się przecież spieszyłam, żeby obiad robić. Pierwszy przepis z Jadłonomii, poleconej przez Teresę. Spaghetti ratunkowe. Raz - dwa i już faktycznie jest. W przepisie był szpinak lub rukola, ja wzięłam roszponkę (moja córka nienawidzi rukoli, ja też zresztą nie przepadam, a szpinakowe kluski były zaplanowane na dzisiaj) i to dobry wybór, tylko trzeba było posłuchać, gdy pisali, że zielonego może być bardzo dużo, bo zwiędnie, a ja dałam tylko pół pudełka. Zniknęło na patelni 😀

 

A teraz jeszcze tak. Raz na kwartał wybieram się do Auchana, kupuję tam zapas płatków jęczmiennych i jakieś drobiazgi, przy okazji miałam teraz poszukać tej kratki dużej do ostygania chleba i może noża, bo z pokrojeniem tego świeżo upieczonego chleba jest problem. Kratki NIE BYŁO. Tylko takie małe okrągłe, jak jedną już mam. W całym wielkim Auchanie nie było. Nigdzie indziej się nie wybieram, więc... kichał Michał. Ale nóż, nóż kupiłam. A przy oglądaniu nabrałam chęci na NÓŻ SZEFA. No dobra, wzięłam i to nożysko - wreszcie będę zaopatrzona jak trza.

No i teraz wyciągnęłam z opakowania i tak sobie pogładziłam czule ten nóż szefa... Jak to było w Brunecie wieczorową porą? 

Znajomy mnie odwiedził i... znaczy... źle się poczuł. Ale przewrócił się i upadł na plecy. Tak akurat... tak szczęśliwie, że jest nieprzytomny. Znaczy tak nieszczęśliwie, że jest nieprzytomny.

Może nie do końca, jeszcze jestem przytomna, ale krew się leje ciurkiem, więc nie wiem, jak długo. Lewa ręka, serdeczny palec.

Marnie widzę jutrzejszy obiad.

Ach, i jeszcze to. Trzeba być normalnym inaczej, żeby przechodzić całą zimę - z rozpędu - w płaszczyku jesienno-wiosennym, po czym pod koniec lutego się zorientować, zanieść go do czyszczenia (różowy w zimie, ha ha ha), a z szafy wyciągnąć kurtkę zimową. 

Tak, właśnie teraz, gdy upał - nie wahajmy się tak nazwać tych LUTOWYCH temperatur do prawie 20 stopni - osłabia sam z siebie, a co dopiero w puchówce 😂