Irena Krzywicka - Wichura i trzciny

Ta seria, przeze mnie zwana cieniowaną, tak bardzo kojarzy mi się z młodymi latami, że gdy znajdę tu czy tam coś tak wydanego, zaraz chapsnę. Tak też było z Krzywicką. Zacznijmy od tego, że nie miałam pojęcia, iż Krzywicka pisała także dla młodzieży - ja ją kojarzyłam jako słynną skandalistkę, feministkę, działaczkę na rzecz świadomego macierzyństwa i kochankę Boya - i to by było na tyle.

Tym bardziej się zdziwiłam, gdy znalazłam Wichurę i trzciny. A kolejne zdziwienie mnie dopadło, gdy Teatralna napisała w komentarzu na blogu, że to rzecz autobiograficzna, że chłopiec chory na Heinego-Medina to syn Krzywickiej. Widać, że się nie czytało Wyznań gorszycielki 😂 Zaglądam teraz do internetów i dowiaduję się, że ze względu na tego syna, który dostał stypendium Fundacji Forda, Krzywicka wyjechała z kraju, oboje zamieszkali we Francji, gdzie Andrzej Krzywicki (w powieści Grzegorz) był profesorem fizyki. Popełnił też tom wspomnień zatytułowany Diabelski młyn. Może warto byłoby się zapoznać?

A sama powieść? Ponoć była kiedyś lekturą w liceum, nie wiem, czy to prawda. Jeśli tak, to rozumiem intencje: bo opowiada o trudnej, rozpaczliwej wręcz walce matki z chorobą syna, o harcie ducha, ciężkich chwilach prowadzących do depresji i prawie rezygnacji, ale też o wadze przyjaźni, która pozwala uporać się z największymi wyzwaniami. Trochę to polukrowane (wątek Lucyny, która zakochuje się w chorym, prawie sparaliżowanym Grzegorzu), trochę wyidealizowana postać lekarza, który co trochę wpada do domu, by sprawdzać postępy chorego, trochę zgubiony po drodze inżynier z prowincji, uderzający do matki Grzegorza, trochę przerysowana postać współlokatorki, egoistki par excellence, która jednak zmienia się na lepsze pod wpływem sytuacji w domu i zagrodzie 😁

Generalnie jednak warto przeczytać i uzmysłowić sobie, ile siły i determinacji potrzeba w chorobie i jak ważne są wówczas relacje z innymi ludźmi. Przypominam sobie, że w bloku obok w czasie mojego dzieciństwa mieszkał chłopak chory na tę chorobę, był starszy, więc się nie kolegowaliśmy, ale czy to nie wynikało również z choroby właśnie? Może rodzice zabraniali kontaktów ze względu na wirusowy charakter? Jeśli jestem rocznik 1962 to czy byłam już szczepiona? Chyba jeszcze nie.

Początek:

Koniec:

Wyd. Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1975, 228 stron

Seria: Biblioteka Młodych

Z własnej półki

Przeczytałam 20 października 2024 roku

Taka jakby nieprzytomna jestem. Ojczasty wstaje w środku nocy, wędruje do łazienki, odkręca ciepłą wodę i moczy pod strumieniem wody paluszki (tak z dziesięć minut), a potem gąbeczką sobie szoruje czółko i zadowolony wraca do łóżka. Ja oczywiście potem już nie zasnę (a co by było, gdybym musiała do pracy...). Równie oczywiste jest, że bierze mnie kurwica i życzę mu wtedy najgorszego. Pokazuję mu budzik - wzrusza ramionami. Diabli zresztą wiedzą, czy go dostrzega, o godzinie nie wspominając. Dziś nakrył się starannie kołdrą i widząc, że stoję nad nim, uprzejmie powiedział dobranoc, toteż zaczęłam się zastanawiać, czy on czasem nie sądzi, że jest wieczór? Odgrażam się w myślach, że w DPS-ie zrobią z nim porządek i za każdym razem mówię sobie, że rano już na pewno zadzwonię do MOPS-u dopytać o to. Po czym nic nie robię, w nadziei, że to był ostatni raz...

Najgorsze, że gdy tak nie mogę już zasnąć, nic nie mogę zrobić: nie zapalę lampki, żeby poczytać, bo przecież śpimy teraz z córką w jednym pokoju, nie nastawię prania, żeby nie hałasować sąsiadom, nie zacznę zaległych porządków, bo też bym musiała zapalić światło. Bida. Dziś bida jeszcze większa, bo już sobie obiecałam, że wreszcie pójdę na pobranie krwi (skończyłam trzy miesiące brania żelaza i mam się zgłosić do kontroli; odkładam to z dnia na dzień) no i jestem coraz bardziej głodna, a tu jeszcze daleko do otwarcia. Żeby się chociaż można było herbaty napić na pociechę... 

Za mną pierwszy tydzień emerytury - uczucia mieszane. Nic specjalnego nie robię 😉 z tych całych wielkich planów póki co niewiele wynika, tyle że trzymam się codziennych przebieżek, codziennego angielskiego, codziennego oglądania czeskich Wiadomości i codziennej zielonej herbaty. Reszta, jak się uda. Z drugiej strony wczoraj - piękny słoneczny dzień, kolejny już - złapałam się na myśli, że nie powinnam narzekać, bo przecież jeszcze niedawno w takie dni jechałam do pracy i z żalem myślałam o tym, że zamiast iść gdzieś przed siebie na spacer spędzę ileś tam godzin zamknięta w grubych kamienicznych murach, ani widząc tego słońca. A teraz proszę: jeśli tylko odpowiednio sobie wszystko ustawię to hulaj dusza. Oczywiście w pewnych granicach, jedna to obsługa Ojczastego, a druga - ha ha ha - że sikać się chce po jakimś czasie i trzeba wracać 🤣 Na razie jako pretekst do wyprawy gdzieś wykorzystuję Śmieciarkę, przy okazji łażąc sobie tu i tam. I korzystając z pogody. Że nie robię wielu z założonych rzeczy, wymagających siedzenia w domu - usprawiedliwiam się sama przed sobą, iż przecież trzeba korzystać z pięknej jesieni, a dłubać w domu będę, gdy nastaną szarugi i zimna. Dobrze mówię?

Kilka migawek z miasta.

Gdyby te smoki były w Pradze, już bym miała gotową ich listę i latała za nimi po mieście 😂

 

Na tę wystawę koniecznie chcę się wybrać, mam nadzieję, że do stycznia zdążę 😉

 

Podoba mi się inwencja osób wymyślających nazwy dla sklepów czy lokali.

 

Któregoś dnia w bibliotece cóż widzę - automat z kawą. Było dla mnie jasne, że się nie utrzyma i nie wiem, jak ktokolwiek mógł myśleć inaczej. Wszak tu głównie przychodzą starsze panie. No i faktycznie, w poniedziałek zaglądam - automatu nie ma. Pytam u pań bibliotekarek - firma zabrała maszynę właśnie tego dnia, bo się nie opłaca. Oczywista oczywistość. Lata temu pracowałam przez moment w takiej firmie polonijnej, która wynajmowała automaty, ustawialiśmy je wyłącznie w miejscach o dużym natężeniu ruchu. Oczywiście już nie pamiętam, jaka ilość napojów (bo to nie była tylko kawa) była tym minimum, ale na pewno nie pięć na dzień.

 Jaka szkoda, że nie wiem, o kogo chodzi...

 

Sobota: 9.922 kroki - 5,3 km

Niedziela: 9.741 kroków - 5,4 km

Poniedziałek: 13.177 kroków - 7,9 km

Wtorek: 13.779 kroków - 7,5 km