Jadwiga Zając (tekst), Monika Chrabąszcz (zdjęcia) - Dobre cechy

Hymn na cześć Fejsbuka dziś :)
/sorry, Monika/

No bo o książce dowiedziałam się właśnie stamtąd, bardzo możliwe, że umknęła by mojej uwadze, gdyby nie fejsik :) Dokładniej dowiedziałam się najpierw z profilu Międzynarodowego Centrum Kultury, że będzie taki spacer szlakiem ginących zawodów, a tam już doczytałam, że to pokłosie książki, a książka towarzyszyła wystawie.

Książkę nabyłam, przeczytałam, a potem poszłam na spacer, który mimo paskudnej pogody (ach, jak lunęło) zgromadził grupkę zapaleńców (zdjęcia są niżej).
A więc ginące zawody. Gorseciarka, tapicer, naprawa wiecznych piór albo maszyn do szycia, usługi szklarskie, magiel, jadłodajnia, zakład fotograficzny, perukarz, zakład lutniczy... dziesiątki takich małych warsztatów istniało niegdyś w każdym mieście, a te krakowskie tworzyły szczególny klimat. Znikają z naszych ulic w zastraszającym tempie. Jak zgodnie przyznają prawie wszyscy rzemieślnicy, z którymi rozmawiały autorki książki, gwoździem do trumny były lata 90-te i uwolnienie zawodu. Nie trzeba już było należeć do cechu, który gwarantował poziom, każdy mógł otworzyć każdy interes.

Jedni odchodzą z zawodu z powodów ekonomicznych, innym wiek nie pozwala już być czynnymi i tak znikają z mapy kolejne zakłady. Tym bardziej cenna jest więc inicjatywa zapisania rozmów z tymi, kórzy jeszcze się trzymają, nieraz kontynuując kilkudziesięcioletnie rodzinne tradycje.
Gdy więc po powrocie z Pragi potrzebowałam kupić jakieś ciasto, żeby uczcić w pracy powrót marnotrawnej, poszłam nie gdzie indziej, tylko do Pietruszki. A i gorseciarkę myślę nawiedzić :)

Początek:

Koniec:

Wyd. Stowarzyszenie Dobre Cechy, Kraków 2015, 53 strony
Z wlasnej półki
Przeczytałam 2 maja 2016 roku


SPACER SZLAKIEM GINĄCYCH ZAWODÓW

To właśnie z fejsa spacerek był. Mimo że to była niedziela, właściciele kilku zakładów przyszli do pracy, by nam pokazać swój warsztat. Bardzo barwnie opowiadał o swojej pracy pan tapicer, młody człowiek - kontynuator rodzinnych tradycji, był to pierwszy przystanek i jakś nie wyciągnęłam aparatu, mocowałam się z mokrą parasolką :( W każdym razie zapamiętałam, że kot najlepszym przyjacielem tapicera oraz że politurnicy zazwyczaj borykają się z chorobą alkoholową :)

Przed zakładem krawaciarskim JANINA:

Pan krawaciarz też był bardzo rozmowny i ledwośmy się stamtąd wyrwali :)

U pani gorseciarki w podwórku kamienicy przy tętniącej życiem Basztowej; tam tymczasem sielsko i spokojnie, jak na prowincji:

PRAGA #1
Bo za rok będzie #2 :)
Tak, będę wracać...

Tu znowu pochwała fejsa, bo o wielu rzeczach dowiadywałam się na bieżąco :)
I na bieżąco zdawałam (fotograficzną) relację, więc tu dziś tylko kilka fotek :)

Obowiązkowa wizyta u Hrabala...

Praga w maju kasztanowcami stoi:

NAJNOWSZE NABYTKI

To przyszło jeszcze przed wyjazdem, wreszcie sobie uzupełniłam braki :)

Te z kolei kupiłam w Pradze. Wszystko w antykwariacie lub Taniej Jatce. Ceny: 5 koron czyli 80 groszy za Panoptikum :) Przecież nie mogłam przejść obojętnie! Byłoby tego więcej, gdyby nie brak miejsca w walizce...

Filmów troche też przecież musiałam kupić... trochę :)

Jeden ma angielskie napisy, reszta czeskie. Obiecałam sobie solennie, że się uczę już porządnie, a nie od przypadku do przypadku. Nie mówię, że do przyszłego roku muszę je wszystkie obejrzeć... ale starać się trzeba :)

Jeszcze podczas pobytu w Pradze dobiegły mię - NA FEJSIE - wieści o nowym tomie Katalogu Zabytków, więc w poniedziałek od razu poleciałam do Księgarni Akademickiej:

A we wtorek Dziopa z Podgórza czyli Magda podarowała mi Dziecko przez ptaka przyniesione! Że się nie da czytać, a ja na pewno wdzięcznie przyjmę :) i faktycznie :) Tym bardziej, że egzemplarz, który kiedyś czytałam z biblioteki, nie był tak ładny, to wydanie ma mnóstwo zreprodukowanych inseratów prasowych sprzed stu lat.

W TYM TYGODNIU OGLĄDAM

1/ W noc przed wyjazdem (założyłam, że się nie kładę wcale, bo odjazd autokaru był o 5.00 czyli wyść o 4.00 czyli wstać Bóg_wie_o_której, lepiej wcale) obejrzałam włoski film MOJA MATKA (Mia madre), reż. Nanni Moretti, 2015
Mało nie usnęłam :(
Trailer:


Margherita jest uznaną reżyserką filmową. Praca na planie jej najnowszej, skomplikowanej produkcji, nie przebiega zbyt gładko. Wszystko dodatkowo utrudnia amerykański gwiazdor w epizodycznej roli, który ledwo sobie radzi z włoskimi dialogami, czym doprowadza filmową ekipę do pasji. Równocześnie Margherita musi sprostać wyzwaniom codzienności: problemom z dorastającą córką, chorobie matki i rozstaniu z wieloletnim partnerem, odtwarzającym w jej filmie główną rolę. Jak w tym wszystkim wytrwać i nie zwariować? Jak odnaleźć sens, wewnętrzną siłę i radość?
6/10

2/ A podczas wyjazdu wybrałam się do pięknego praskiego kina LUCERNA,

na czeski film oczywiście: TEORIE TYGRA, reż. Radek Bajgar, 2016
Trailer:


Nie mogę ocenić, bo przecież zrozumiałam piąte przez dziesiąte :) ogólnie chodzi o rozterki mężczyzny, który wreszcie chciałby robić w życiu to, o czym marzył. Jednak trzy generacje kobiet: córka, żona i teściowa zrobią wszystko, by zamienić tygrysa w królika.

3/ pierwsza projekcja w domu to włoski film CHE ORA E'? (Która godzina?), reż. Ettore Scola, 1989
Na YT film w całości:


Syn odbywa służbę wojskową w innym mieście, ojciec przyjeżdża go odwiedzić i spędzić wspólnie dzień. Ojciec to wzięty i zamożny adwokat, pełen energii i chęci życia mimo sześćdziesiątki na karku. Syn, absolwent studiów humanistycznych, jest refleksyjny, spokojny i zamknięty w sobie. Ojciec mówi zbyt wiele, syn prawie wcale. Każdy z nich jednak wiązał pewne nadzieje z tym spotkaniem. Czy mimo dzielących ich różnic będą umieli wyjśc sobie naprzeciw?
8/10

4/ film radziecki ŚLEPY PELIKAN (Слепая птица), reż. Boris Dolin, 1963
Film na YT:


Wasia opiekuje się ślepym pelikanem. Pewnego dnia czyta w gazecie, że profesor z Moskwy przywrócił wzrok niewidomemu. Postanawia wyruszyć w daleką drogę razem ze swym podopiecznym.
7/10

Film z fejsa ofkors. W tym sensie, że od wieków szukam pierwszego filmu, na którym byłam w kinie. I oto wczoraj wyjaśniło się, że to właśnie wyżej opisany film, na podstawie jednego zdania (bo niewiele przecież pamiętam) jeden z fejsowiczów rozszyfrował mi zagadkę :)


No i jeszcze jeden fejs :)
Zaraz w niedzielę, ledwo odespałam zaległości, udałam się na warsztaty kuchni uzbeckiej. Na które się zapisałam z Pragi jeszcze. Oczywiście przez FB.
Gotowaliśmy plow czyli pilaw, rozmawiali o dawnych radzieckich republikach, o Krakowie, o emigracji, o kuchni, wcieraliśmy piankę z herbaty we włosy (przyciąga pieniądze)... trzy godziny zleciłay jak z bicza trzasł :) mam nadzieję, że kolejne warsztaty nie będą czekać do zimy, bo właśnie korzystanie z ogródka ma największy urok.