Alina Grochowska - Wszystkie drogi prowadzą na Krupniczą

No to się Dom Literatów doczekał monografii.
Do tej pory znałam go z publikacji Tadeusza Kwiatkowskiego i różnych rozsianych wspomnień.
Grochowska zebrała, wybrała i opisała.

Czy jestem do końca usatysfakcjonowana?
Sama nie wiem.
Czegoś mi zabrakło.
Może właśnie tego genius loci?
Zresztą autorka wyraźnie mówi, że wielu z dawnych mieszkańców Krupniczej 22 nie chciało rozmawiać i wracać do wspomnień z tamtych lat.
Książkę łyknęłam w dwa dni i ciąglem głodna :)

Ale popatrzcie, jaki ma się inny odbiór słowa czytanego.
Anegdotka o zanietrzeźwionym Gałczyńskim w stołówce.
Gdybym to oglądała jako scenę w filmie, pomyślałabym eee, slapstickowa komedia niczym Charlie Chaplin.
A gdy czytałam, śmiałam się na głos.
Gałczyński szedł przez stołówkę niepewnym krokiem i w którymś momencie, straciwszy równowagę, oparł się o siedzących przy stoliku konsumentów. Wpychając głowę jednego z nich do barszczu.
Obraz literata podnoszącego twarz unurzaną w czerwonej zupie (jakoś nie dopuszczam myśli, że mógł to być barszcz biały) śmieszy mnie ogromnie. Choć nie powinien :)

Cenna sprawa to obszerna bibliografia, zarazem impuls do kolejnych lektur, na przykład Dzienniki Kijowskiego, w życiu nie słyszałam o czymś takim, nie wiem zresztą, czy jest do znalezienia w bibliotekach (wolałabym nie kupować, przez te czeskie książki ostatnio to już jest szaleństwo).
Albo Pierwsza woda po Kisielu, Historie rodzinne.
No zobaczymy, wynotuję sobie na razie :)

Początek:

Koniec:

Wyd. Księgarnia Akademicka Kraków 2017, 332 strony
Z własnej półki
Przeczytałam 11 września 2017 roku