Łukasz Lamża - Światy równoległe

Pan Lamża fascynuje się nauką, to widać. Toteż momentami był dla mnie troszeczkę hermetyczny. Nie żeby jakiś ZA TRUDNY, raczej tłumaczenie jak krowie na granicy, dlaczego TAK NIE JEST ( nie ma żył wodnych, więc różdżkarze są jakby zbędni; woda nie ma pamięci, więc lepiej nie kupować specyfików pana Zięby; ha ha było też o złotych kabelkach do sprzętu audio - a dopiero co, gdy szukałam gramofonu, czytałam o tych bajerach, nawet nie przypuszczając, że to też ściema kompletna). W sensie, że autor wyjaśnia, jak to naprawdę z tym wszystkim jest, a tu z kolei pojawia się ten myk, że kłamstwo jest proste i szybkie, a prawda skomplikowana i trudna do wyłożenia, i to mnie trochę nudziło po prostu, no.

A' propos płaskiej ziemi, to gdzieś ostatnio taki czytałam dowcip: nie ma się co dziwić, że tylu ludzi protestuje przeciwko obostrzeniom covidowym i trzymaniu dystansu. Przecież jak ludzie będą musieli stać jeden od drugiego dwa metry, to część z nich znajdzie się na brzegu Ziemi i pospada.

I w ten oto sprytny sposób odklejam się od Światów równoległych, a przechodzę do tego, co mnie dziś o wiele bardziej dręczy, niż istnienie głupków. Znaczy oni mnie jak najbardziej wkurzają (aktualnie ci, którym wewnętrzne poczucie wolności zabrania założenia maseczki na nochala), ale jest większy problem.

Wczoraj kolega z kursu poinformował, że miał wymaz robiony, jeszcze nie ma wyników, ale covida ma na 99,99%, bardzo źle się czuje od piątkowo-sobotniej nocy, a rodzice już mają potwierdzenie, że pozytywni.

No i teraz taka sytuacja: w ubiegły wtorek, podczas ostatniej normalnej (czyli stacjonarnej) lekcji, siedzieliśmy koło siebie. Niby każdy przy swoim stoliku, ale co to za odległość, w dodatku, gdy się weźmie pod uwagę, że przez dwie godziny nie robi się nic innego, tylko gada. W małej zamkniętej salce. Było nas czworo, wliczając w to panią. Tyle że ja jedyna jestem w wieku. 

Oczywiście zasnęłam gdzieś koło czwartej nad ranem może, gdy już przemieliłam po sto razy, co muszę zrobić w najbliższym czasie, zanim umrę. Najważniejsze oczywiście zabezpieczyć córkę choćby na krótki czas.

Więc może ktoś wie - skąd banki dowiadują się, że ich klient-właściciel konta umarł? I jak szybko to następuje? 

Czy też się nie dowiadują i ona będzie mogła przez jakiś czas (do skończenia się piniendzy 😀) tym kontem się posługiwać, płacić rachunki (chcę jej pokazać, jak to się robi) i może nawet płacić w sklepie moją kartą?

Aha, jeśli chodzi o książki, to Monika Julita, masz cracoviana oczywiście. Większa zgryzota, co z czeskimi - muszą trafić w dobre ręce 😎 Dobre, czyli zainteresowane. Literaturę piękną po czesku mogę rozdysponować na kursie, ale co ze zbiorem pragensie? 

Reszta zostaje w domu.
Ha ha, myślę jednak, że na łożu śmierci za dużo o tym nie będę myśleć (choć kto wie, o czym się wtedy myśli)...

Koniec:

Wyd. Czarne, Wołowiec 2020, 221 stron 

Z biblioteki 

Przeczytałam 18 października 2020 roku