Jan Patočka - Kim są Czesi?

 No i skończyła się ta tegoroczna praska anabaza. Zadziwiające, że gdy wracam do domu z Dżendżejowa, oddycham pełną piersią (a mam czym!) - że przestrzeń, że luz. A tymczasem w piątek, gdym już dotarła do chaty (bardzo dobra podróż tym wiązanym Regio Jetem), wrażenie odniosłam całkiem przeciwne - ciasnota, ciemno. To pewnie związane z tym, że w klasztorze wysokie sufity, białe PUSTE ściany, kafelki w łazience też białe i kabina prysznicowa na całą szerokość łazienki - u siebie bałam się, że się poobijam o ściany 😁

Ponieważ przez cały ten tydzień znów mam problemy, jak przed wyjazdem (boli mnie tam, gdzie plecy tracą swą szlachetną itd. oraz chodzę jak paralityk), tyle że w Pradze brałam tabletki przeciwbólowe, ale ileż można? więc w domu nie biorę - córka zakłada jednak, że to rwa kulszowa i wygania mnie w poniedziałek do lekarza. Oj. Na razie znów smaruję się maścią i widzę, że nawet trochę pomaga, bo dziś wstałam z łóżka bez specjalnych wygibasów. 

Dodatkowo i tradycyjnie oczywiście boli mnie prawa ręka od walizki (to łatwo powiedzieć, że ma kółka, ale Praga jest cała wybrukowana i to najróżniejszymi rodzajami bruku, niestety co chwilę trzeba tę walizkę podnosić), więc ledwo sobie dziś umyłam głowę. A' propos - przystępuję do rozczesywania swoich trzech włosów, a tam widzę w lustrze, że zostało mi trochę piany niespłukanej, chcę więc ją delikatnie zdjąć palcem... i co się okazuje? To nie piana, to siwy placek 😂

Jeszcze przed wyjazdem pożyczyłam z biblioteki esej Patočki. Nazwisko było mi znane, mianowicie szukałam jego grobu na cmentarzu (znalazłam, ale zdjęcia teraz nie odnajdę tak na cito) dawno temu, bo wyczytałam, że to był rzecznik Karty 77, który poddany wyczerpującym wielogodzinnym przesłuchaniom zasłabł i oczywiście nie udzielono mu natychmiastowej pomocy, co spowodowało wylew krwi do mózgu i w konsekwencji śmierć. Na dodatek StB zrobiła, co tylko było w jej mocy, żeby przeszkodzić w pogrzebie: na pobliskim stadionie urządzono zawody motocyklowe, a nad cmentarzem krążył  helikopter - żeby nie było słychać przemówień... To wszystko oraz to, że był wybitnym XX-wiecznym czeskim filozofem, wyczytałam w Praga miasto magiczne Marka Pernala, z którym to przewodnikiem pojechałam do Pragi chyba dwukrotnie.

A tu nagle w katalogu Biblioteki Kraków Patočka i jego esej pod tak intrygującym tytułem. Niestety nie było to to, czego się spodziewałam - po prostu spojrzenie filozofa i socjologa na czeskie dzieje w kontekście języka i narodowości. Momentami dość skomplikowane, zwłaszcza, gdy się tych dziejów dobrze nie zna 😀 a innymi momentami dość hermetycznym językiem napisane. Dopóki autor mówi o faktach, jest OK, mój umysł to ogarnia, ale gdy zaczyna bardziej filozofować, to już mam mgłę covidową chyba.

A' propos języka. Nie wiem, czy to Jacek Baluch miał pecha do korekty, ale kiedyś czytałam jego książkę na czeskie tematy i była dramatycznie koszmarna pod tym względem. Teraz ta - bo on ten esej przetłumaczył - i znowu sporo błędów. Już nie mówię o literówkach (choć fraza "chłopi podlegali sadownictwu państwowemu" brzmi dziwnie). Ale poprzekręcane imiona czy nazwiska albo taki passus: obraz czeskości w wigilię pierwszego kontaktu światowego...

Dobrze, to już ponarzekałam, a teraz dodam coś pozytywnego - rozjaśniło mi się w głowie pod kątem wielu nazwisk, które znałam jedynie z nazw ulic 😄 Taki Bernard Bolzano. Na ulicy Bolzanovej jest przystanek tramwaju przy Dworcu Głównym i ja zawsze myślałam, że ten Bolzano to pewnie był jakiś włoski barokowy artysta ha ha. Tymczasem był to uczony, matematyk, filozof, aczkolwiek owszem, włoskiego pochodzenia, ale urodzony już w Pradze.

Nawiasem mówiąc, zrobiłam kiedyś głupstwo, że kupiłam w antykwariacie drugi tom wydawnictwa Pražský uličník, gdzie szybciutko można sobie sprawdzić pochodzenie nazwy danej ulicy. Głupstwo, ponieważ od tamtej pory ani razu nie natrafiłam na pojedynczy pierwszy tom, zawsze występują w komplecie. Skazana więc jestem na ulice od O do Z. Kruca bomba!

Koniec:

Wyd. Międzynarodowe Centrum Kultury, Kraków 2010, 94 strony

Tytuł oryginalny: Was sind die Tschechen?

Przełożył: Jacek Baluch

Z biblioteki

Przeczytałam 22 sierpnia 2021 roku

NAJNOWSZE NABYTKI

Mówiłam, że czternaście? To dobrze mówiłam 😀 Te trzy z samego wierzchu to oczywiście mogłam sobie darować, skoro to kryminały szwedzkie, prawda? Ale właśnie przewrotnie się cieszę, że kupiłam (i to wszystkie po 10 koron czyli 1,80 zł), bo Policie pomo pije zdążyłam przeczytać połowę jeszcze w Pradze i bardzo sobie tę lekturę chwaliłam 😁

Dalej. Pražský chodec vypráví, tom I. Zajrzałam kontrolnie do Podziemnego Antykwariatu, a tam stały wszystkie trzy części, po 200 koron. Ważyłam w rękach ten ciężar, po czym zdecydowałam, że sprawdzę, czy nie mają tego w Ulubionym Antykwariacie. Mieli tylko pierwszy, za to za 88 koron, więc nabyłam u nich, a ze względu na wagę pozostałych dwóch zdecydowałam nie wracać do Podziemnego i nie brać. Tym razem 😂 

Oczywiście obiecuję sobie, że do następnego wyjazdu czyli maja 2022 już nic nie kupuję online. No bo teraz tak: trzeba znaleźć miejsce nie tylko na te 14 sztuk, ale jeszcze na 10 z zakupu księgarnianego bezpośrednio przed wyjazdem! Nie w kij dmuchał!

Jak boniadydy - coś ze starych trzeba będzie wynieść czy co?! 

A tak w ogóle, to poprzednim razem przywiozłam 23 książki. Więc mogę powiedzieć, że umiem się powstrzymać 😅

W tym roku cały koszt podróży zamknął się w 2680 zł (wszystko już sobie policzyłam), a poprzedni kosztował 2600. To jednak nie oznacza, że tak mało zdrożało wszystko - owszem, zdrożało, tyle że w tym roku nie chodziłam do kina, do teatru, byłam na ledwie dwóch wystawach, więc się to jakoś wyrównało. Niestety nie udało mi się dostać na wystawę Toyen, na której mi najbardziej zależało - bilety (dostępne wyłącznie online) były już dawno wyprzedane w czasie, gdy wiedziałam na pewno, że pojadę do Pragi. I tak to.

O. Znalazłam Patočkę.