Berenika Kluczykowska-Sienkiewicz, Bartłomiej Sienkiewicz - Onegdaj w Krakowie

Donoszę, że książka czekała na półce prawie dwa lata, ale się doczekała. I niestety nie spodobała mi się tak bez reszty. Błąd (mój) był taki, że w trakcie czytania zajrzałam do internetów i dowiedziałam się, że autor poszedł w politykę, w jakieś ministry. To mi z miejsca odjęło jakieś trzy czwarte sympatii do niego.
Ale po kolei.
Najpierw półka z książką:

I regał.

Książka, że tak powiem, wyeksponowana wśród innych zacnych cracovianów. A tu takie kwiatki. No bo jest to dwugłos małżeństwa pochodzącego z Krakowa, tam kończącego nauki, tam przeżywającego pierwsze młodzieńcze uniesienia... wydawałoby się, że tylko przyklasnąć pomysłowi zebrania tych wspomnień w jeden tomik i przyjrzeć się, na ile różnie a na ile tak samo odbierali oni wrażenia z przaśnego Krakowa czasów PRL.

I rzeczywiście na początku jest miło, są wspomnienia z wakacji spędzanych przez Bartłomieja w Oblęgorku (to prawnuk Sienkiewicza), gdzie tytułowano go jeszcze paniczem i pokazywano wycieczkom, gdy akurat przechodził w pobliżu; tych na wsi w pobliżu Dobczyc, gdzie bywała Berenika, szaleństwa smaków i zapachów, choć czasem był to też odór obory. Są wspomnienia ulubionych lektur, powieści polskich, francuskich, amerykańskich z oblęgorskich zbiorów. Potem szkoła, dwa różne spojrzenia: on w neogotyckim gmachu przy placu Matejki, a po przeprowadzce na Grzegórzki w nowej tysiąclatce, gdzie na rozpoczęcie szkolnego dnia śpiewało się hymn Wszystko co nasze; ona wynosząca z podstawówki lekcję, która mówiła: chłopcy się bawią, dziewczyny stoją przy garach.
I kolejne tematy:

Wszędzie dwugłos, zawsze różne spojrzenie, ale - w jednym zawsze zgodne: TAMTE czasy były okropne, prymitywne, pełne niskich instynktów, ludzi posilających się w stołówkach, co już samo w sobie najwyraźniej jest wulgarne (ten rozdział o stołówkach mnie powalił, naprawdę, zapewne stołówka w MSW obecnie to zupełnie co innego), śmierdzące szczynami sienie kamienic, sfiksowani profesorowie Almae Matris, obowiązkowe modlitewne wpatrywanie się w Tischnera, kapusie śledzący każdy krok, paskudna suknie ślubna z braku odpowiedniego materiału - nie nie nie! To nie moja bajka, te wspomnienia i właściwie żal mi tych państwa autorów, że tyle wynieśli ze swej młodości, że tak tylko potrafią ją wspominać, że tyle chcą przekazać swoim dzieciom, którym książkę zadedykowali (też zresztą pretensjonalnie: dla Mrófiaczka, Bibiury i DiDżoja, no weźcie).
NIE, NIE PODOBAŁA MI SIĘ TA KSIĄŻKA!

Początek:

i koniec:

Wyd. Wydawnictwo MG 2010, 139 stron
Z własnej półki (kupione na allegro za 7,50 zł 5 listopada 2012 roku)
Przeczytałam 11 września 2014 roku


A tymczasem w piekarniku tarta ze szpinakiem według przepisu Saxony z postu IL PIANO INCLINATO (tylko feta zamieniona na zwykłą goudę):

Na zimno jeszcze pyszniejsza:

Chyba ją będę na przyszłość robić w dużej tortownicy, a nie w formie do tart, żeby więcej zostawało :)
No i przejechałam się ze szpinakiem: używałam świeżego, więc jak tak obrywałam ogonki i wkładałam do miski, to strasznie dużo tego było, toteż nie zużyłam całego opakowania. Tymczasem w patelni zrobiło się hm... nie za wiele :) człek się uczy całe życie :)