Ilja Ilf i Jewgienij Pietrow - Dwanaście krzeseł

Chodziłam ostatnio koło tego jak mysz koło pułapki z serem - ciągnęło, ciągnęło... ale myślałam sobie, no nie mogę przecież TYLKO ruskich czytać, no! Aż któregoś dnia inna myśl przyszła do głowy, całkiem rewolucyjna - A DLACZEGO NIE? KTO MI ZABRONI? I tak sięgnęłam ponownie po Dwanaście krzeseł, kiedyś tam czytanych jeszcze z biblioteki.

Żałuję, że tylko trzy książki z tej serii WSPÓŁCZESNA LITERATURA ROSYJSKA nabyłam. I jeszcze mnie wkurza, że w środku nie informują o zawartości całej kolekcji. Nie dają spisu, no. Nie wiem, czego konkretnie żałować.
W każdym razie rzecz jest bardzo porządnie wydana i nie bez powodu znalazła się na jednym z honorowych miejsc w mojej bibliotece :)

O autorach napisano na okładce tyle:

Zaś o samej powieści nieco więcej:

Wszystko tu pięknie wyłożono i cóż ja biedna mam dodać? Chyba tylko tyle, że czyta się to zawsze cudownie, co i rusz kwikając ze śmiechu :) Zaraz mi przyszła chętka przypomnieć sobie film, sięgam na półkę - a tam guzik z pętelką, a nie film. Sprawdzam w katalogu - nie pomyliłam się, był, z kolekcji Sputnika, razem z następną częścią czyli Złotym cielęciem. I NIE MA OBU!!! Pożyczyłam komuś, o ja nieszczęsna, i nie wiem komu, jak tu się upomnieć! Jasny gwint, już nigdy nikomu nic nie pożyczę! (chyba że jajko sąsiadce)
Jaki człowiek jest głupi i nic się nie uczy na własnych błędach. Pożyczyłam już całą masę czeskich filmów koledze z pracy i nie oddaje. Mówi, że odda, jak przyjdę do niego z wizytą. A ja wcale nie mam na to ochoty :(
Drugiemu koledze z pracy pożyczyłam trochę polskich starych typu Wakacje z duchami, Szaleństwo Majki Skowron i takie tam, bo jojczył, że ma straszną chęć sobie to wszystko przypomnieć. I tyle ich widzieli, od zeszłego roku.
I tak to. Najpierw się uśmiałam, a potem mało nie popłakałam ze złości. Ot, moje subiektywne wrażenia z lektury :)
Gwoli przyzwoitości muszę tutaj dodać, że jeśli ktoś do tek pory Dwunastu krzeseł nie czytał, to może śmiało ruszać do biblioteki i pożyczać, a potem osobiście się zapoznawać z historią byłego marszałka szlachty, któremu w latach 20-tych teściowa na łożu śmierci powierza tajemnicę: przed opuszczeniem rodzinnego gniazda ukryła swe cenne klejnoty w jednym z krzeseł z komplety salonowego, roboty mistrza Gambsa. Były marszałek, pochowawszy teściową z wszelkimi szykanami (Pal diabli! Z brokatelą! Z chwastami!), rusza w daleką podróż, by odnaleźć krzesła i skarb. Bardzo szybko zyskuje towarzysza poszukiwań, z którym wchodzi w spółkę, a jest nim wielki hochsztapler Ostap Bender, który stanie na głowie, a krzesła w każdych warunkach odnajdzie i przeszuka. Ale uwaga! Jest jeszcze trzeci kandydat do drogocenności: pop, któremu teściowa pod osłoną spowiedzi powierzyła sekret. Ten również ruszył w świat, pożyczywszy od szwagra cywilne ubranie. Kto z nich i czy w ogóle dokopie się do skarbu? Ponad trzysta stron niesamowitej lektury da Wam odpowiedź na to pytanie, zapoznając po drodze z warunkami życia Rosjan w Związku Sowieckim lat 20-tych :)

Początek:

i koniec:

Wyd. Biblioteka POLITYKI, Warszawa 2010, 347 stron
Seria: Współczesna Literatura Rosyjska
Tytuł oryginalny: 12 СТУЛЬЕВ
Przełożyli: Jan Brzechwa, Tadeusz Żeromski
Z własnej półki (kupione w kiosku 9 grudnia 2010 roku za 19,99 zł)
Przeczytałam 19 września 2014 roku



Przy sobocie po robocie przyrządziłam kolejny news czyli tartę jarzynową. W oryginale tort jarzynowy, oto przepis znaleziony w książce Pizze i tosty z serii Vademecum smakosza.

Książka wygląda tak:

A cała seria w moim posiadaniu tak:

Wszystkie pochodzą z 1991 roku, wyszło ich w sumie osiem.

Przepisu nie trzymałam się ściśle, nie dałam papryki do ciasta, bo je zrobiłam z pamięci tak jak zawsze na tartę. Proporcje składników też nieco zachwiane, co wyszło na jaw, gdy córka zrobiła przy jedzeniu uwagę, że chyba za dużo tej kukurydzy, wypada jej na talerz jak zęby z buzi :) Sprawdziłam i rzeczywiście, ja po prostu walnęłam po puszce groszku i kukurydzy, a tam podają mniej. Aaa, kto by się tym przejmował. No i żadnych tam kurek nie miałam. Rezultat:

Na zimno tradycyjnie jeszcze lepsza. Zrobiłam w dużej tortownicy, a nie w formie do tarty, żeby było więcej.
Coraz bardziej mi się podobają te tarty jako propozycja na obiad (z którego jeszcze zostaje na kolację). Dużym plusem jest to, że w momencie gdy tarta ląduje w piekarniku, można sobie spokojnie wszystko posprzątać, pozmywać i jest już porządeczek na długo przed podaniem obiadu. Gdyby nie rozchodzący się po mieszkaniu zapach (przypominam, że mam mieszkanie hm... bezdrzwiowe), nawet by się nie wiedziało, że obiad jest w trakcie przyrządzania :)
W nocy wstałam, bo obudziłam się z gwałtownym imperatywem napicia się natychmiast gorącej, mocnej i słodkiej herbaty (nie pamiętam, co mi się śniło), poszłam do kuchni, patrzę, jest jeszcze kawałek tarty, fajnie, zjem sobie na śniadanie. Rano dyguję znów do kuchni, po tarcie zostały... okruszki na spodzie tortownicy :(
W przyszłą sobotę chyba będzie tarta z pieczarkami :)