Wieniamin Kawierin - Nieznany przyjaciel

O, to jest coś, co Tygryski lubią najbardziej. Bo nie dość, że rosyjskie, to jeszcze wspomnienia, i to wspomnienia pisarza. Zapiski o młodych latach, upływających jeszcze za carskich czasów, a potem okresie wojny domowej i już po rewolucji.

Rzecz pochodzi z allegro, z likwidowanej biblioteki (Warszawa Wola) - może zresztą tylko uaktualnianej do współczesnych wymogów: nowości i jeszcze raz nowości. Stąd też grzbiet został ozdobiony nalepką - podobnie jak parę innych książek pochodzących z tego samego miejsca, a widocznych na półce:

Oczywiście na "najnowszym" regale:

Kawierina trochę nazbierałam, ale jeszcze nic nie czytałam, więc można powiedzieć, że zaczynam oryginalnie, od końca :)
To chyba najbardziej znana jego powieść, oczywiście sfilmowana:

Kolejne dwie pozycje, które ukazały się na polskim rynku:

I Otwarta księga, rzecz bodajże o pedagogice:

czy na końcu powieść z serii KIK-u:

Na skrzydełku napisano o autorze:

Wklejono też kartę katalogową, jak to dawniej w katalogach kartkowych były - całkiem niezły pomysł, bo można się było czegoś dowiedzieć o książce przed jej pożyczeniem. Dziś w katalogach elektronicznych suche dane: autor, tytuł, wydawca, ilość stron... pozostaje grzebanie w internecie w poszukiwaniu recenzji na jakimś książkowym blogu, no albo wzmianki na biblionetce.

Piękne te zapiski, takie snopy światła rzucane w odległą przeszłość i wyławiające a to dzień, w którym autor zdawał egzamin do gimnazjum, a to naukę pływania, a to przejeżdżającego w saniach naczelnika policji podkręcającego wąsa, a to - skoro już przy wąsach jesteśmy - ojca zakładającego na noc bindę, by wyglądać potem jak cesarz Wilhelm, a to brata Paszkę piszącego list miłosny do swej nauczycielki niemieckiego, a to odjazd ojca wraz z dyrygowaną przez niego orkiestrą wojskową na Wielką Wojnę, a to mamę z nieodstępnymi binoklami, pozwalającą na wieczny nieporządek w domu, a to pierwsze wiersze czy po latach pierwsze opowiadanie wraz ze zdobytą za nie nagrodą pieniężną, która w wyniku galopującej inflacji wystarczyła na zakup sześciu irysów :) a to wuja Leonida wiecznie ćwiczącego na milczącej klawiaturze przerobionej przez zdolnego majstra, by nie przeszkadzać głośnymi dźwiękami reszcie rodziny...

Można było teraz grać, nikomu nie przeszkadzając! Słyszało się tylko uderzenia klawiszy. Sądząc po twarzy wuja, nic się nie zmieniło. Grał ze wzruszeniem, energicznie poruszając bezzębnymi ustami i opowiadał mi wszystko, co słyszał - oto pada deszcz, wiatr strząsa z liści ostatnie krople, które uderzają o siebie w górze i spadają rozbijając się o ziemię; idzie drogą chłopiec, gwiżdże i wymachuje kijkiem. Zimny poranek; kobiety schodzą do rzeki, piorą bieliznę u przerębli, rozlegają się ich dźwięczne głosy; a oto noc w lodowym pałacu - chłopczyk Kaj układa z lodowych klocków słowo "wieczność".

Takie właśnie są te wspomnienia - czytamy i widzimy z niezwykłą plastycznością obrazy dawnego świata, coś, co przeminęło, a przecież trwa...
Mamy teraz tylko nadzieję, że jako prozaik Kawierin nie zawiedzie mych oczekiwań :)

Rosyjska Wikipedia podaje, że Kawierin napisał kilka tomów wspomnień, udało mi się znaleźć w sieci jeszcze jeden z nich, zatytułowany Освещенные окна (czyli Oświetlone okna)- tutaj.

Kawierin należał do stowarzyszenia pisarzy Bracia Serafiońscy, które zawiązało się w Piotrogrodzie w 1921 roku. Oto jego członkowie:

Pierwszy Konstanty Fiedin, szósty Michaił Zoszczenko, ostatni Kawierin. Ponieważ stowarzyszenie deklarowało apolityczność, skazane było na zagładę. Niektórzy jego członkowie wybrali emigrację, inni dostosowali się do warunków i wymogów swych czasów.

Początek:

i koniec:

Wyd. PIW Warszawa 1960, wyd.I, 192 strony
Tytuł oryginalny: Nieizwiestnyj drug (Неизвестный друг)
Przełożył: Stanisław Nowacki
Z własnej półki (kupione na allegro 10 maja 2013 roku za 1 zł)
Przeczytałam 10 września 2014 roku