Daria Doncowa - Mikstura ot kosogłazja

Daaaawno nie było Wioli Tarakanowej, tom się zabrała w weekend za lekturę i dzięki temu, że wydanie było porządne, to jest z twardą okładką i przede wszystkim dużą czcionką, poszło mi błyskawicznie, w dwa dni już wszystko wiedziałam. Poza takim drobiazgiem, że właściwie ja się gubię w trakcie lektury ironicznych kryminałów Doncowej... tyle się tam postaci pojawia (trudno, to nie Agatha Christie, żeby wszystko kręciło się w wąskim kółku parafian), że w pewnym momencie tracę oddech - powinna chyba notatki robić, kto jest kim itede, no ale bez przesady, to tylko wesoły kryminał, czytam to dla zabawy i dla przyjemności obcowania z żywym współczesnym językiem rosyjskim. Ale zaczynam rozumieć Psiapsiółę z Daleka, którą po wielu latach udało się namówić na przeczytanie Mistrza i Małgorzaty (w jej narzeczu oczywiście) i była to klęska, Psiapsióła kompletnie pogubiła się w trójczłonowych rosyjskich nazwiskach i doceniła jedynie część Jezusową, gdzie takowe nie występowały :)
Książka zdjęta z jednej z dwóch półek, gdzie stoją twarde Doncowe:

na tym to oto regale, sprzed którego zniknie niebawem papierowy abażur, a zostanie zainstalowany ciąg LED-owych lampek, zgodnie z najnowszymi trendami oświetleniowymi i oszczędnościowymi hi hi. To oczywiście, jeśli Pan Malarz zdecyduje się wreszcie i przyjdzie do roboty, jak obiecał:

Papierowy lampion (i zwykła żarówka) zostanie już tylko w mojej sypialni, która jeśli nawet będzie odświeżona (a na razie się nie palę do tego) to bez wymiany lamp. I tak to zapasy żarówek (choć nie w takiej ilości, jakie poczyniła Alicja2010 - pamiętam, pisała o całym tapczanie) przyjdzie chyba rozdać.

Mikstura ot kosogłazja (czyli MIKSTURA NA ZEZA) to siódmy tom przygód Wioli Tarakanowej, jeszcze niedawno korepetytorki z niemieckiego, a obecnie pisarki całą gębą. No, może z tą gębą to trochę przesadziłam, opublikowała dotychczas dwa kryminały, ale wydawnictwo popędza i czas pisać trzeci, a tu jak zwykle weny brak - Wiola potrafi opisywać tylko to, co sama przeżyła.

Toteż nieźle się w sumie złożyło, że kupiwszy w second handzie cudnej piękności białą kurtkę, o której właściciel sklepu zapewniał, że jest nowiutka, co potwierdzała przytwierdzona do niej metka, Wiola znajduje za podszewką paszport na nazwisko Anny Kuzowkiny. W poszukiwaniu właścicielki dokumentu Wiola trafia do kostnicy, a potem to już poooooszło! Prowadząc prywatne śledztwo Wiola zatrudnia się między innymi w salonie wróżki, gdzie dopomaga w spełnianiu się prognoz na najbliższą przyszłość (wróżka ostrzega, że jeszcze dziś klientka zostanie okradziona i proszę - spełnia się! tyle że to Wiola z drugą dziewczyną dokonują kradzieży, a potem podrzucają zdobycz w umówione miejsce, wróżka wskazuje je klientce i tym sposobem zyskuje sobie coraz większą wierną klientelę).

Tymczasem w domu pojawiają się kolejni goście - tam zawsze jest jak na dworcu kolejowym - na czas remontu we własnym domu zjawia się kolega męża Wioli z pracy (czyli milicjant) ze swoją matką, która daje popalić jak niegdysiejsza hrabina :) Na domiar złego przywożą oni z daczy kota, którego Wiola - niechcący oczywiście - farbuje na czarno, goni za nim na dwór, gdy nieszczęsne zwierzę daje nogę przez uchylone drzwi i jak się okazuje w kilka dni później, kot Ławrik ma młode... zdaje się, że Wiola złapała nie tego kota co trzeba, ale cóż robić, wspomagana w tym przez rodzinę wmówi staruszce, że to kot hermafrodyta :)

Początek:

i koniec:

Wyd. EKSMO Moskwa 2003, 412 stron
Tytuł oryginalny: Микстура от косоглазия
Z własnej półki (kupiona na allegro 15 lipca 2010 roku za 9 zł)
Przeczytałam 14 września 2014 roku