Zbigniew Leśnicki - Kraków. Historie, anegdoty i plotki

Dzieło z gatunku ZNACIE, TO POSŁUCHAJCIE. Oczywiście zawsze jest przyjemnie znów poczytać o Krakowie, to się łyknęło :)

Półka z Leśnickim. Trochę krakowskich, trochę ruskich, jedna leniwa (leży obok):

Zajawka z tylnej okładki:

Aktor z wykształcenia, historyk z zamiłowania. A z zawodu? Tego się nie dowiemy. Internet w każdym razie takiego aktora nie wskazał i w ogóle oddaje jedynie tę książkę.
Od razu trzeba zaznaczyć, że nie znajdziemy tu "nietypowego obrazu Krakowa", o którym mowa powyżej. Jak najbardziej typowym on jest, typowym dla przebogatego szeregu wspomnień i opracowań, jakie się do tej pory ukazały. Zresztą autor nie udaje mądrzejszego i bardziej odkrywczego niż jest, więc na końcu mamy bibliografię, w której znajdziemy kilkadziesiąt pozycji, z których czerpał garściami. Bowiem wszystko to już było (i pewnie wróci jeszcze nieraz).

To trochę jak rozmowa ze starą ciocią, która co roku na imieninach opowiada te same historyjki sprzed lat. Znamy je na pamięć, ale grzecznie przytakujemy i uśmiechamy się w stosownych momentach. Leśnicki podpiera się tu swoją dorosłą już wnuczką (ponoć wykształconą), która po raz pierwszy od dziadka usłyszała o Noworolu i potem przeprowadziła ankietę wśród swoich rówieśników, z której wynikło, że tylko jeden coś tam o nim słyszał i wiedział, gdzie się mieści. Więc dla uświadomienia młodzieży...
No, nie chce mi się aż tak źle myśleć o młodych krakowianach... choć o współczesnym wykształceniu można by podyskutować :)
Przyjmijmy więc, że Leśnicki napisał książkę o Krakowie dla lamerów. Tylko wtedy będzie ona odkrywcza... pod warunkiem, że nie będziemy się spierać o szczegóły (takie jak ten, że Matejko za pieniądze uzyskane ze sprzedaży Batorego pod Pskowem kupił posiadłość w... Zesławicach albo że film Zaklęte rewiry kręcono w Grand Hotelu). Panie Leśnicki, w ostateczności wystarczy użyć internetu!

No ale dobra, żeby nie było, że już tak całkiem nic nowego dla siebie nie znalazłam, to proszę, jest! W połowie XIX wieku Karmelicką i Krupniczą chadzał gminny pastuch, który trąbiąc na rogu dawał znać, że zabiera gospodarskie krowy i kozy do wypasu na Błoniach. I ten widok będę miała przed oczami jadąc w poniedziałek do pracy :)

Początek:

Koniec:

Wyd. Wydawnictwo WAM Kraków 2015, 346 stron
Z własnej półki (kupione 28 maja 2015 roku na allegro za 25,83 zł)
Przeczytałam 30 października 2015 roku

Miło, że WAM wydaje te cracoviana, w sytuacji gdy Wydawnictwo Literackie, które kiedyś miało prawie na nie monopol, zrezygnowało ze szczytnej idei :(



NAJNOWSZE NABYTKI
Dotarł słownik z allegro - ostatni październikowy zakup:

W Księgarni Językowej jest taki jednotomowy, tyle że większego formatu, kosztuje 189 zł! O nie, pomyślałam, w końcu nie studiuję bohemistyki, żeby się tak wykosztowywać... i za stówkę kupiłam to 2-tomowe wydanie na allegro. Oba zresztą są czeskiej produkcji, a nie naszej Wiedzy Powszechnej.



W TYM TYGODNIU OGLĄDAM

1/ film polskie KAPELUSZ PANA ANATOLA, reż. Jan Rybkowski, 1957
Na YT można obejrzeć cały:


Warszawa, lata pięćdziesiąte. Skromny kasjer PZU, pan Anatol, wybierając się z żoną na towarzyskie spotkanie traci nakrycie głowy. Czując się źle bez kapelusza, pośpiesznie kupuje nowy o oryginalnym fasonie. Wracających późnym wieczorem okradają złodzieje, ale na widok kapelusza pana Anatola zwracają wszystko, przepraszając za omyłkę. Od tej pory Anatol będzie znajdował w swych kieszeniach różne cenne przedmioty, co stanie się powodem zazdrości żony. Odnosząc do komisariatu "znaleziska", Anatol spotyka jednego z członków szajki kieszonkowców - Felusia - w identycznym kapeluszu. Postanawia iść tym tropem i sprytnie zdobywa klucze do meliny. W mieszkaniu Felusia zastaje Kicię z kolesiami. Ponieważ nie znają swego szefa, powstaje zabawne qui -pro-quo. Zostaje uznany za "Starego", przywódcę szajki. Chcąc zwrócić uwagę milicji na mieszkanie, częstuje złodziejaszków obficie wódką i nastawia jak najgłośniej muzyczkę. Milicja wyprowadza do wozu uczestników zabawy. Anatol dzięki swej fenomenalnej pamięci pomaga ustalić milicji hasło przestępców. Kapelusz, identyczny jak pana Anatola, jest znakiem rozpoznawczym "inkasentów" szajki. Nawet rzucenie na rynek ogromnej liczby kapeluszy tego fasonu nie zniweczy sukcesu Anatola.
7/10

2/ film włoski NOI E LA GIULIA (My i Giulia), reż. Edoardo Leo, 2014
Na YT trailer, ale jest też film w całości, tylko diabli wiedzą, czy zaraz nie zniknie :)


Historia trzech nieudaczników, którzy zawiązują spółkę, by kupić podupadłe gospodarstwo i założyć tam agriturismo (mam właśnie jedno z zaćmień: nie mogę sobie przypomnieć, jak jest po polsku agriturismo, no, takie miejsce na wsi, gdzie można przyjechać na weekend i spędzić czas na świeżym powietrzu). Niestety wkrótce pojawiają się camorristi z propozycją "opieki"...
7/10

3/ film japoński PÓŹNA JESIEŃ (Akibiyori), reż. Yasujirô Ozu, 1960
Fragment:


Trójka przyjaciół ze studiów Mamiya, Taguchi i Hirayama spotyka na nabożeństwie żałobnym swojego przyjaciela Miwy jego byłą żonę Akiko oraz dwudziestoczteroletnią córkę Ayako. Mężczyźni proponują, że znajdą dla dziewczyny odpowiedniego męża. Dzięki pomocy Mamiyi, Ayako poznaje Goto, a ich związek rozwija się niezwykle szybko. Na drodze do szczęścia obojga stoi jednak matka dziewczyny, która stara się wyperswadować córce małżeństwo. Film jest remakiem „Później wiosny” Ozu z 1949 roku.
Tak napisano na Filmwebie. Tymczasem rzecz ma się na odwrót: córka nie chce wychodzić za mąż, bo matka zostanie sama. Toteż przyjaciele zmarłego ojca zawiązują spisek, by przekonać dziewczynę, że matka też wychodzi ponownie za mąż i opieka córki nie będzie jej potrzebna...
8/10