Roman Pisarski - O psie, który jeździł koleją

Co prawda po Psa, który jeździł koleją sięgnęłam raptem cztery dni temu, ale już nie pamiętam, dlaczego, jaka plątanina myśli kazała mi poszukać w katalogu, gdzie stoi domowy egzemplarz. Tak z głowy to bym nie odnalazła, zwłaszcza, że miałam przed oczami kompletnie inne wydanie, swoje z dzieciństwa - no ale to się gdzieś straciło i dwadzieścia lat temu kupiłam córce inne, a że było to jeszcze przed erą allegro (przynajmniej w naszym domu - pierwszy komputer pojawił się jakoś niedługo potem, ale internet jeszcze później), no to wzięłam co było. Ale szkoda mi tamtego wydania, pewnie z końcówki lat 60-tych.

I tak mnie naszło przy czytaniu - że dziwnie się życie plecie. Była to jedna z tych ulubionych książek dzieciństwa, ale na pewno nie najulubieńsza. Jednak musiała zasiać jakieś ziarno włoszczyzny 😁 Bo czyż wtedy, w podstawówce jeszcze, mogłam przypuszczać, że kilka lat później zacznę się uczyć włoskiego (nie powiem, z jakiego powodu! NIE POWIEM! wstydzę się!)? I że w rezultacie moje życie zawodowe będzie z Włochami związane? 

Chciałam przy tej okazji dowiedzieć się czegoś o autorze, ale Wikipedia jest w tym wypadku dość oszczędna w słowach. Nauczycielem był, absolwentem polonistyki na UJ, żył krótko, bo tylko 57 lat. Za to artykuł o samej książce mówi, że pies Lampo istniał naprawdę. Oczywiście Pisarski taką informację w tekście podaje, ale zawsze to jednak traktowałam jako rodzaj licentia poetica. A jednak! Poszukałam i faktycznie! Tylko okoliczności jego śmierci nie były tak romantyczno-bohaterskie - po prostu potrącił go manewrujący pociąg towarowy... Ma jednak swój pomnik na stacyjce, którą rozsławił.

Ponieważ ten zastępca zawiadowcy, który się psem zaopiekował, wydał książkę z jego historią, przetłumaczoną na kilka języków, być może Pisarski się z nią zetknął i postanowił napisać swoją wersję?
 

Początek:

Koniec:

To jest półka z dziecięcymi książkami nad moją głową (tak, miewam przed zaśnięciem myśli a co by było, gdyby się urwała)

Wyd. SARA, Warszawa 2001, 63 strony

Z własnej półki

Przeczytałam 24 grudnia 2021 roku

Książki można posłuchać, ale ja bym przy tym głosie usnęła...

Wstaję ci ja wczoraj do roboty, a tu takie cóś nagle mnie atakuje z laptopa. Że ke??? Że ile???

No, ale przecież kiedy, jak nie w grudniu? Tak się nakręciłam tą zimą (której, bądźmy szczerzy, nie cierpię), a zwłaszcza faktem, że Derechcja nas powiadomiła telefonicznie, iż możemy sobie wychodzić z Fabryki o 13.00 - co oznacza, że nagle mam wolne w biały dzień, W BIAŁY DZIEŃ, rozumiecie? Widzę świat boży!!! Więc tak się nakręciłam, że po obiedzie poszłam na spacer. Co prawda po pół godzinie z podkulonym ogonem i śpikiem u nosa wróciłam do domu, ale i tak się cieszyłam strasznie. Człowiekowi niewiele do szczęścia potrzeba 💚💚💚

Za to dziś o poranku SRAM NA INNYCH, jakżeby inaczej. Ledwo widoczny na zdjęciu gość siedział z tyłu, więc udawałam, że robię sobie selfie - ale widzicie to jego oko na Maroko, chyba coś zauważył 😅 Takie akcje mogą być niebezpieczne, jak już doniosły media po wielekroć, więc ucieszyłam się, że za mną nie wysiadł 😂

 

Cóż z tego, skoro już po chwili zobaczyłam na rynnie ostrzeżenie!

 

Toteż cieszę się niezmiernie, że w najbliższym czasie nie będę miała okazji widzieć żadnych srających na innych. Otóż Derechcja już w połowie grudnia zarządziła, że mogę nie przychodzić jutro, pojutrze, popojutrze... a potem sobota i niedziela... ludzie - sama nie wiem, co z tym całym wolnym zrobię 😎 A w przyszłym tygodniu w czwartek znowu święto, a w piątek będziemy zamknięci... ajajaj! Jak cudownie!

Moje plany na najbliższe pięć dni to:

🎦🎧🌈🚶⏰💰📫📻👗💻🍳🍷💪

No, budzik powinien być przekreślony, udaje się na zasłużony urlop. Sukienka zaś ma oznaczać, że jeszcze coś z szafy wyrzucę, a skrzynka na listy - że MOŻE napiszę zaległy list. Co oznacza worek z dolarami? Domyślcie się! Howgh!

Czy tu czegoś nie brakuje? Owszem... książek tak jakby 😁 Kurde, nie znalazłam.

Dobrze, a teraz trochę o czeskim filmie. Obejrzałam tę najnowszą bajkę Jak si nevzít princeznu i wrażenia hm, takie sobie - ale ani nie usnęłam, ani nie wyłączyłam w trakcie, więc niechta. Aczkolwiek się na następne na razie nie szykuję.

  

Skończyłam też (wreszcie! zajęło mi to miesiąc i dwa dni) serial kryminalny Zločiny Velké Prahy, niestety nic, do czego by się chciało kiedyś wrócić... Pomysł polegał na tym, że główny bohater, policyjny inspektor, dostaje awans, który raczej jawi mu się jako degradacja, bowiem w związku z przyłączeniem do Pragi wielu sąsiednich gmin, będzie teraz prowadził śledztwa w sprawie morderstw popełnianych gdzieś na peryferiach (czyt. na wsi). Toteż jego głównym zajęciem staje się czyszczenie z błota bucików 😂

  

Za to dość interesujący był dokument Zákon Helena (2016). Rzecz dotyczy słynnej w latach 90-tych sprawy tzw. gangu Berdycha. Tytułowej policjantce udało się posłać do więzienia kilkudziesięciu przestępców (ale oczywiście nie tych z samej góry, którzy ich osłaniali, a nawet inspirowali - mowa tu o hierarchii policyjnej, niestety), ona sama dostała parę tysięcy koron nagrody i awans na bodajże majora, który zresztą potem został jej cofnięty.

  

 

A dziś na You Tube wyświetlił mi się taki filmik. Profil nazywa się Piotr Horzela opowiada, zaraz go oczywiście zasubskrybowałam 😜

Kawki, wrony, gawrony i sroki - rozróżnianie i ciekawostki - o Lesie #38  

Wreszcie ktoś mówi jasno i wyraźnie, co i jak z wronami i gawronami i jak je odróżnić 😍 Jutro za dnia będę się im przyglądać, tym ptaszyskom za oknem.

DOMOFON praski - wyżej o srokach, więc tu Srokowa.