Arkady Gajdar - Timur i jego drużyna

Agata ostatnio pisała, że nabyła Timura i od razu mnie naszła ochota znów przeczytać 😁 Ale chciałam najpierw sprawdzić, kiedy to było ostatni raz. Że niby na pewno całkiem niedawno. A tu co się okazuje?

W 2008! W 2008 ostatni raz czytałam! Piętnaście lat temu! Tak to wyglądają moje częste powroty 😂 Ale na swoje usprawiedliwienie dodam, że w międzyczasie kupiłam rosyjskie wydanie i czytałam je dwa razy, w 2011 i 2014, więc w sumie mam statystycznie rzecz biorąc raz na pięć lat ponowną lekturę jednej z najukochańszych książek dzieciństwa.

Niestety nie wiem, kiedy zanabyłam to polskie wydanie, nie pochodzi z domu, co widać po podpisie poprzedniego właściciela (nie mam żadnego Ptaka w rodzinie) (ale wśród sąsiadów był Bocian), najprawdopodobniej kupiłam kiedyś na allegro, bo gdyby w antykwariacie, to by była cena z tyłu, a tu nie ma nic. W katalogu zapisałam dopiero w 2020 roku, kiedy w pandemii i lockdownie uporządkowałam całą bibliotekę.

Gdy dojechałam do końca, zdumiała mnie ta data powstania książki - 1940 rok. Jak to? Przecież II wojna zaczęła się dla ZSRR dopiero w 1941 roku? Faktem jest, że nigdy tutaj nie używa autor słowa Niemcy, zawszy tylko enigmatyczny wróg. Ale byłam do tej pory święcie przekonana, że to się dzieje właśnie podczas II wojny... Jeszcze się zaczęłam zastanawiać, kiedy ewakuowano Moskwę i dlaczego Żenia i Olga sobie beztrosko jeżdżą na letnisko. Inna sprawa, komu tę daczę wcześniej władza zabrała, żeby przydzielić ich ojcu pułkownikowi, nie?

No, ale to jest czepianie się detali. Na rosyjskiej Wikipedii napisano, że akcja Timura dzieje się w lecie 1939 roku. Czyli w czasie, gdy jeszcze żadnej wojny nie było ani u nas ani tym bardziej u nich. Gajdar antycypował 🤣

Oczywiście oglądałam kiedyś film, właściwie powstały dwa i teraz nie pamiętam, czy oba widziałam, ale jeśli tylko zdołam w ten weekend coś obejrzeć, to zamierzę się na oba. Teraz jest sobotnie przedpołudnie i powinnam zabierać się za kąpanie Ojczastego, ale tak mi się nie chce...* Jednak lepiej nie odkładać na jutro, bo przyjedzie brat. Jak to się teraz odwróciły role, wcześniej ja jeździłam do Dżendżejowa co drugi weekend, a teraz on przyjeżdża do Krakowa 😉 Nawiasem mówiąc, ostatnio wracając wieczorem z pracy usłyszałam gwizd pociągu i z wielką ulgą pomyślałam, że dawniej właśnie szłabym na przykład z pociągu z Krakowa i przede mną byłby ten weekend tam brrrrrrr! a teraz nigdzie nie muszę jeździć... przynajmniej tyle dobrego...

Początek:

Koniec:

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1961 (wydanie IX), 111 stron

Tytuł oryginalny: Тимур и его команда

Przełożył: Aleksander Wat

Z własnej półki

Przeczytałam 12 listopada 2023 roku

* W sumie już na tyle to mam wypracowane, że trwa to kwadrans, więcej jest potem sprzątania i czekania, aż wyschnie zalana podłoga w łazience, żeby móc z kolei nastawić pranie z jego rzeczami. Ale jak tylko pomyślę o kąpaniu, ogarnia mnie taki leń i taka niechęć...

Obejrzałam tę pierwszą wersję, z 1940 roku. Straszne szumy. Zajrzałam teraz na YT w nadziei, że tam jest jakiś oczyszczony film, ale widzę (słyszę), że to dokładnie to samo, co mam na płycie 😁

 

 

Obejrzałam też drugą wersję, z 1976 roku, już kolorową. I dłuższą, bo bardziej rozbudowaną. Timur był przystojniejszy w starszym filmie, miał bardziej inteligencką twarz 😉 A tu z kolei Kwakin inteligentniej wygląda niż w tamtej wersji.