Maria Kowalewska - Mały to ja

Gdy przyniosłam tę książeczkę z którejś knihobudki, byłam święcie przekonana, że ilustracje do niej wykonał ten sam człowiek, co do Dzieci z Bullerbyn. A tu zmyłka - tam była pani Hanna Czajkowska. Skąd więc znam kreskę pana Juliusza Makowskiego? Ha! Z Timura, panie i panowie!

Książeczka taka sobie, ani specjalnie wciągająca ani zbyt nudna. Mały dzieli pokój ze starszym bratem, a brat złamał nogę, więc cała rodzina (czyli mama, tata i babcia) cackają się z nim, a biedny Mały czuje się zaniedbany i gorszy. Szkolne i domowe perypetie kończą się tym, że chłopiec postanawia wyruszyć w świat. I ta wyprawa zajmuje połowę książki. Plan był oczywiście zakraść się na statek 😁 ale Mały nawet nie wydostał się z Warszawy. Dla warszawiaków może być sympatyczne śledzenie jego wędrówki. 

Początek:

Koniec:

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1978, 197 stron

Ilustracje: Juliusz Makowski

Z własnej półki

Przeczytałam 16 listopada 2023 roku

 

Którejś niedzieli upiekłam chleb. I nawet myślałam, że to po raz pierwszy, odkąd jest Nowa Kuchnia, ale szukając czegoś na blogu odkryłam, że już go piekłam po remoncie (ach, kochany pamiętniczku). I to mnie dość zdziwiło, bo teraz, gdy powzięłam plan, musiałam jeszcze skoczyć do Pepco po keksówki, jako że te stare, trochę już przyrdzewiałe, wyrzuciłam przed remontem. No to niby w czym piekłam wtedy? Życie jest pełne niespodzianek, doprawdy 🤣

Niespodziankę miałam też na Fabryce. Przyjmowałam otóż zapisy na egzamin i pewna osoba przysłała formularz z masą byków, kilkakrotnie się do niej zwracałam (mailowo) o poprawki. A nie były to skomplikowane rzeczy, bo gdy masz rubryki dotyczące zamieszkania:

- kraj

- miasto

- kod pocztowy

- ulica

to chyba trudno tu coś pomieszać, prawda? A jednak DA SIĘ 🤣

No, ale dobrze, wyprostowaliśmy wszystko, a w tydzień później wpisuję dane z tego formularza do systemu i odkrywam, że daty urodzenia panna w ogóle nie wpisała (przeoczyłam ten brak). Piszę więc na cito maila, bo mi zaraz cały wpis dotychczasowy z systemu spadnie i na nowo robota. Dlaczego na Boga nie wpisała Pani daty urodzenia, proszę szybciutko podać. Odpisuje, że rzeczywiście jej błąd, życzy mi spokojnego dnia, przesyła buźki... po czym kwadrans później dostaję maila od Derechcji z pytaniem ta czego chce? Taa, napisała donos na mnie, bardzo inteligentnie PO POLSKU, którego Derechcja przecież nie zna (dodam, że egzamin ma zdawać właśnie z języka Derechcji) 🤣 

Niepokojące tendencje. Zmartwiona sposobem,  w jaki przebiega kontakt z pracownikami. Nie życzy sobie przyjmować cudzych frustracji. Prosi o zwrócenie uwagi.

No takie tam. Derechcja musiała odpowiedzieć, więc po zasięgnięciu u mnie informacji, o co chodzi, odpisała, że no tak, w pośpiechu i że przepraszamy, wiadomo.

Ale nie w tym rzecz, bo każdy z nas popełnia błędy, a ja mam rzeczywiście tendencję do (nad)używania kolokwialnego języka - precz z biurokratycznym żargonem, staram się brać przykład z Czechów 😂

Jednakże co mnie zabolało. Młoda dziewczyna, a człowiek sowiecki* par excellence. W oczy przepraszam i uśmieszki, za plecami donos. Dziewczyny w pracy natychmiast zaczęły rozbierać sytuację i przytaczać przykłady na taką mentalność u naszych wschodnich sąsiadów. Że nieraz się z tym zetknęły. Że to chyba jakiś kompleks niższości przemawia. 

Jeśli piszę, że zabolało, to nie w sensie, że mogła mi zaszkodzić, ja jestem dla Derechcji ważniejsza przecież 😉 Nie żebym była niezastąpiona... ale póki co chciałam przecież zrezygnować i nikogo na moje miejsce nie było... ja jestem wygodna dla Fabryki, bo nie muszę już płacić ZUS-u jako emerytka, tylko zdrowotne, ale gdyby ktoś przyszedł na moje miejsce i próbował się utrzymać na działalności gospodarczej za te pieniądze, które Fabryka oferuje, to marnie to widzę... 

Zabolało, że homo sovieticus ciągle żywy.

Żartowałyśmy sobie z dziewczynami, że przed egzaminem podejdę do niej serdecznie się przywitać, podać rękę, powiedzieć, że bardzo się cieszę, że wreszcie poznaję ją osobiście i na końcu przedstawić się imieniem i nazwiskiem, żeby się pokakała (to w kontekście tego, co pisała, że ma nadzieję, że się to nie odbije w żaden sposób na jej egzaminie) - ale oczywiście to tylko żarty były, nic takiego nie odwaliłam, tylko podeszłam chwilkę, ale cichaczem, posłuchać, jak jej idzie ustny (marnie) 😂
No nic, było minęło. Tylko niesmak pozostał.

* to osoba zza wschodniej granicy