Krystyna Grzybowska - Estreicherowie. Kronika rodzinna

Pierwsze wydanie ukazało się w 1969 roku i pamiętam, że czytałam je z biblioteki. Miało tytuł Kronika rodzinna (bez Estreicherów). Jeszcze wtedy nie miałam fioła na punkcie tej rodziny :) aczkolwiek sentyment dla jej ostatniego przedstawiciela tak - wyniesiony z poprzedniej pracy. Zdarzyło się tak bowiem, że młodą mężatką będąc zostałam skierowana przez Ślubnego do Collegium Maius, coby ubiegać się o posadę. Był tam akurat wakat, mój poprzednik na stanowisku chcąc ukrywać się przed wojskiem (takie były czasy) musiał zrezygnować z oficjalnej pracy, Ślubny gdziesik to wywęszył, zostałam miło przyjęta przez ówczesnego dyrektora i tak to się zaczęło.
Dawni pracownicy, którzy jeszcze przez prof. Estreichera - twórcę Muzeum UJ - byli przyjmowani do pracy, wspominali Go z najwyższym szacunkiem i otaczali Jego pamięć wręcz kultem. Wszak odszedł zaledwie kilka lat wcześniej (w 1984 roku, a ja wspominam rok 1987), a w Collegium Maius rządził do 1976 roku.

Pięć lat spędzonych przy oknie wychodzącym na dziedziniec Collegium Maius to był prawdziwie beztroski czas (ta nasza młodość, ten szczęsny czas), chyba nie w pełni wówczas doceniałam przywilej, jaki mnie spotkał - pracy w tak malowniczym i nasyconym historią miejscu - ale muszę przyznać, że pod tym względem miałam w życiu szczęście :)

Prawdziwe zainteresowanie rodem Estreicherów przyszło jednak dopiero w kilkanaście lat później, a poniżej jego owoc:

Dziennik wypadków, niestety nie przeczytany jeszcze w całości, jedynie z doskoku, raz tu kawałek, raz tam... tak to już jest z książkami, które wreszcie mamy na własność - wiemy, że są nasze, że nigdzie nam nie przepadną, więc nie spieszymy się z lekturą, przecież zdążymy...

Któregoś dnia zbiorę wszystko, co się z Estreicherami wiąże w mojej domowej biblioteczce, w jedną notkę z cyklu (zaniedbanego ostatnio) CRACOVIANA NA MOJEJ PÓŁCE.
Dziś o dziele jednej z nich, Krystyny Grzybowskiej, siostry prof. Karola Estreichera mł., córki Stanisława.
Nie będę tu streszczać Wikipedii, zerknijmy jedynie na tylną okładkę:

Grzybowską znam z pięknej książki o dzieciństwie "I ja, i Franuś" - autorka pracowała jako przedszkolanka i sprawy wychowania były jej bardzo bliskie, pisze syn w posłowiu.

Pięknie się snuje ta opowieść o wybitnej rodzinie, pisana z sercem i bólem serca, bo to opowieść o przemijaniu, o odchodzeniu w niebyt i sama autorka też zresztą wkrótce odeszła, wiedziała, że odchodzi, gdy kończyła swą opowieść i spłacała dług rodzinnej tradycji. Kto czytał z przyjemnością "Nie od razu Kraków zbudowano" Karola Estreichera, ten niewątpliwie znajdzie te same rozkosze w "Estreicherach", bo wygrzebane w stosach dokumentów z rodzinnego archiwum informacje zostały przez Grzybowską pięknie ubrane w literacką formę. Cudowne wejście w dawny świat zapewnił wybór listów z epoki, a całość została okraszona licznymi zdjęciami. Nie zabrakło i drzewa genealogicznego oraz bardzo przydatnego indeksu nazwisk.

Początek:

i koniec:

Wyd. Wydawnictwo Literackie Kraków 2010, 487 stron
Z własnej półki (kupione 8 czerwca 2010 roku w Hurtowni Taniej Książki za 41,10 zł; cena okładkowa 54,90)
Przeczytałam 13 października 2013 - jednym tchem!