Giovanni Arpino - Cień wzgórz

Z pewną taką... rezerwą sięgnęłam po kolejną pozycję z serii NIKE. Jakoś się jej bałam. Że to nudziarstwo będzie. W gruncie rzeczy to wyrzuty sumienia tak mnie gryzły, bo Cień wzgórz to jedna z tych włoskich powieści, które tonami kupowałam w młodości, a tak nie wiele z nich przeczytałam.
O autorze i książce przeczytałam na skrzydełku co następuje:

Niewiele więcej można znaleźć w polskim internecie, Arpino nie ma nawet swojej stronki na Wikipedii, odsyłam więc ciekawych do strony włoskiej, a stamtąd już sobie można przejść na dowolny język :)

Czego nie napisano na obwolucie książki, a czego dowiedziałam się z podlinkowanej stronki - że Cień wzgórz został nagrodzony w 1964 roku Premio Strega, bardzo ważną włoską nagrodą literacką, przyznawaną od 1947 roku, która to nagroda wylansowała między innymi Imię róży i Lamparta.

I co, spytacie, z tą moją rezerwą? Obawy się sprawdziły? I tak i nie.
Początek mnie lekko zniechęcił, ale dzielnie parłam naprzód i dobrze, bo dalej było lepiej: fascynująca historia trudnych relacji młodego bohatera, ledwo wychodzącego z dzieciństwa, i jego ojca, nie zwanego inaczej jak Pułkownik, wprowadzającego w domu terror (no, jak to u wojskowych), wiecznie niezadowolonego z syna,. Mamy też zdominowaną przez męża matkę, która stała mi się natychmiast bliska, bo cierpiąca była na migreny :) Jest i oddana służąca i cały ten włoski entourage, łącznie z makaronem, na który Pułkownik zabiera syna w mieście.
A to wszystko na tle wojny i walk partyzantów z faszystami. Do partyzantki oczywiście pali się zarówno młody Stefano Illuminati jak i jego przyjaciel Francesco. Jednak to właśnie Stefano zabije ojcowskim pistoletem, trochę przypadkowo, Niemca ze stacjonującego w pobliżu garnizonu i ukryje jego zwłoki na terenie ogrodu. Ponieważ później autor-narrator- bohater wspomina o spuszczanym na noc psie, byłam święcie przekonana, że zwierzę wygrzebie trupa i w napięciu oczekiwałam dalszego ciągu... by ze zdumieniem stwierdzić, że dalszego ciągu zabrakło - czytaj: nikt nic nie odkrył, nic się nie wydarzyło.

Drugi wątek, ten współczesny, niestety nudził mnie potężnie. To powieść drogi - Stefano po dwudziestu latach żyje z dala od rodzinnego domu i pewnego dnia wyrusza w podróż, by spotkać się z ojcem, ciągle żyjącym w dużym domu, u boku wiernej służącej Cateriny. Towarzyszy mu Lu - z nią również stosunki nie są proste, jak niegdyś z ojcem. Podróż staje się oczywiście dla Stefano pretekstem do przewartościowania swego życia, może naprawienia relacji z Lu, o Pułkowniku nie wspominając. Odniosłam niestety wrażenie - może zbyt prymitywne - że bohater sam nie wie, czego chce, ma jakiś weltschmerz, jakich dziesiątki już widzieliśmy... słowem - za dobrze mu :) W końcu jednak wychodzi z opresji pogodzony z życiem:
Więc dobrze, żyjmy w spokoju... mówię sobie w duchu, lekko, bez wysiłku.
Może mu się uda.

Początek:

i koniec:

W 1966 roku NIKE proponowało:

Wyd. Czytelnik Warszawa 1966, 335 stron
Seria NIKE
Tytuł oryginalny: L'ombra delle colline
Tłumaczyła: Barbara Sieroszewska
Z własnej półki
Przeczytałam 11 października 2013