Henryk Sienkiewicz - Za chlebem

W ramach powrotów do polskiej klasyki padło na Henrysia.
Półka z Sienkiewiczem:

W tzw. 'reprezentacyjnej' części zbiorów :)

Choć jak widać - Sienkiewicz niezbyt wyjściowy... cóż, ma swoje lata, sześćdziesiątka stuknęła. Ten najbardziej obszarpany to Potop.
Czytając Za chlebem cały czas miałam przed oczami film Złote wrota, gdzie włoscy wieśniacy odbywają koszmarną podróż statkiem do Ameryki, a potem przeżywają gehennę na Ellis Island. Tak to literatura miesza się z kinem :)
Film zresztą jest na YT, tyle że w oryginale, kiepskiej jakości i z obciętym obrazem :(

Jest w obu tych dziełach podobna ciemnota bohaterów, niezawiniona przecież, a przynosząca im zgubę. Wawrzon Toporek z córką Marysią jedzie do Hameryki po bogactwo, namówiony przez agenta, który wmówił im, jakie to też szczęście i pieniądze ich tam czekają. Gdy po przebyciu oceanu (nie obyło się bez burzy) wreszcie stają na nowojorskiej ziemi, są święcie przekonani, że teraz odnajdzie ich jakiś mityczny komisarz rządowy, który zaraz przydzieli im ziemię. Żaden komisarz oczywiście nie nadchodzi, a Toporka i Marysię czeka jedynie nędza i przymieranie głodem, tym bardziej, że nie znając języka nie mogą znaleźć pracy. A miało być tak pięknie! Co my winni, żeśmy głupi, żeśmy naiwni, że każdy nas nabierze... Ameryka to dobry kraj, tylko trzeba sobie umieć radzić.
A więc ostrzeżenie przed pochopnymi decyzjami emigracji z kraju, zwłaszcza gdy nie jest się w sytuacji ostatecznej (Toporek był w końcu gospodarzem, spieniężył ziemię na wyjazd).
Zaś dzisiaj... cóż, naród już nie tak ciemny, zna języki, krąży po świecie szukając swego miejsca na ziemi i to nie tylko młodzi ludzie. Bo dziś Polska to dobry kraj, tylko trzeba sobie umieć radzić... kto nie potrafi (się z tym pogodzić), ten wyjeżdża do Anglii...

Początek:

Koniec:

Wyd. PIW Warszawa 1955, tom I Wyboru pism, str.267-352
Z własnej półki
Przeczytałam 7 listopada 2015 roku


II WIELKI TEST HISTORYCZNY

Uroczystość wręczenia nagród odbyła się w Sali Obrad Rady Miasta Magistratu.

/zdjęcie ze strony Magicznego Krakowa/

Córka twierdzi, że ją ogłuszył początek. Istotnie jak wojak huknął Ułani ułani, malowane dzieci, to słychać chyba było na placu Wszystkich Świętych. Mnie jednakże ogłuszył koniec, ale raczej w sensie metaforycznym. Otóż jak nie wiedziałam, co z odpowiedziami i ile było dobrych, tak dalej nie wiem. Red. Kozioł w swoim wystąpieniu napomknął, że odpowiedzi na wszystkie jego pytania można znaleźć w 2-gim i 3-cim tomie Dziejów Krakowa. No, one mają indeks osobowy, więc bez długiego szukania da się ustalić, że starego Karwickiego tam nie ma. No ale dobrze - założyłyśmy, z koleżanką, że było to pytanie p. Katarzyny Góralczyk, drugiej autorki. Pani Katarzyna się nie wypowiedziała na ten temat. Podkreślano jedynie, że pytania były bardzo trudne.

Okazało się, że dwie osoby odpowiedziały na wszystkie (jedna nie pojawiła się). Jako że zwyciężczynią była znajoma, potem zainterpelowałam ją podczas bankietu, czym w końcu stary Karwicki usypiał czujność konwojentów?
- Guldenami.
A gdzie to można znaleźć?
Odpowiedź padła błyskawicznie:
- Mała Encyklopedia Krakowa Adamczewskiego, strona 221.
??? Taką ma świetną pamięć, że wie nawet, na której stronie?
Nie mam co prawda tej pozycji, ale koleżanka ma i sprawdziła wieczorem i napisała mi, że ani na stronie 221 ani na przyległych nic o Karwickim nie ma... i tak to wicie jest, nikt nic nie wie, czeski film :)

Dalej. Na 2-gim miejscu podium znalazły się osoby bez jednej odpowiedzi, na trzecim bez dwóch. A potem już było 21 osób wyróżnionych, gdzie w ogóle nie wiadomo, ile miały punktów. Ja byłam wśród nich. Okazuje się więc, że jakieś odpowiedzi musiałam mieć źle? Koleżanka wyszukała późną nocą, że w Dziejach Krakowa figuruje data otwarcia Cygarfabryki 1871, a myśmy podały - za Encyklopedią Krakowa bodajże, że 1876. Więc to pewnie byłby jeden błąd.
Jak widzicie, test się skończył, a emocje trwają nadal :)

A teraz nagrody!
Rozdawano je w torbach, które szalenie spodobały się mojej córce, fakt, z nutką ludowości, ale eleganckie:

A oto jej zawartość:

Filcowa teczka na dokumenty jest super! Teraz się zastanawiam, które konkretnie dokumenty mam do niej schować... na razie trafił tam wczoraj uzyskany dyplom... właśnie, mam jeszcze dyplomy szkolne, a nawet z przedszkola, to może?



W TYM TYGODNIU OGLĄDAM

1/ odc. 7+8 serialu rosyjskiego SZACHMATIST (Шахматист), 2004




2/ film japoński JESIENNE POPOŁUDNIE (Sanma no aji), reż. Yasujirô Ozu, 1962
Trailer z angielskimi napisami:


Nastrojowa opowieść o starzejącym się wdowcu, jego dzieciach oraz przyjaciołach. Hirayama, zajmujący wysokie stanowisko w firmie przemysłowej i żyjący bezrefleksyjnie z dnia na dzień, spotyka po latach swojego dawnego nauczyciela - niegdyś autorytet, a dziś pijaczek, prowadzący wraz ze zgorzkniałą córką kiepski bar. Przyjaciele żartują nad sake, że Hirayama skończy tak samo, jak nauczyciel. Wdowiec stara się jednak odmienić los, a przede wszystkim uratować córkę, która ze względu na samotnego ojca odmawia znalezienia sobie męża.
8/10
I tak, ku swemu wielkiemu żalowi, obejrzałam już wszystkie filmy Yasujirô Ozu. Będzie mi ich bardzo brakowało i nie wiem, czym zastąpię tę lukę...

3/ film polski PRAWDZIWY KONIEC WIELKIEJ WOJNY, reż. Jerzy Kawalerowicz, 1957
Na YT w całości.


Wymowa tytułu jest jasna. Każda "wielka wojna", trwająca lata i angażująca miliony ludzkich istnień nie kończy się wraz z podpisaniem traktatów pokojowych. Ciągnie się nieraz jeszcze bardzo długo, deformując sumienia, kalecząc psychikę, rujnując więzi międzyludzkie. I nie ma na to wpływu fakt, że odgłosy strzałów dawno już umilkły, a alarmy przeciwlotnicze nie zrywają nikogo w środku nocy. Tych, którzy wyszli cało z wojennej zawieruchy, jej cień prześladuje nieraz aż do śmierci. Tak jak bohaterów opowiadania Jerzego Zawieyskiego "Prawdziwy koniec wielkiej wojny" oraz powstałego na jego podstawie filmu Jerzego Kawalerowicza. Róża, młoda żona Juliusza Zborskiego, traci wszelką nadzieję na powrót męża z obozu koncentracyjnego. Wiąże się ze swym zwierzchnikiem, profesorem Stęgieniem. Niestety, wkrótce, wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu, Juliusz wraca do domu. Jest wrakiem człowieka, chory, wyniszczony, niemal niezdolny do normalnego życia. Dalszy związek Róży ze Stęgieniem staje pod znakiem zapytania. Oboje nie wiedzą, co robić. Pewni są tylko jednego: nie wolno Zborskiemu wyrządzić jeszcze jednej krzywdy.
7/10


Mam na liście allegro jedną książkę Katajewa... nie żebym coś o niej więcej wiedziała, tylko to, że istnieje i że chętnie bym ją u siebie widziała... i oto allegro doniosło, że pokazała się... ale nie za złotówkę (to jest optymalna dla mnie cena), tylko za... 55 zł!
???

Czy to jakiś rarytas?
Zauważcie, do jakiej ciekawej kategorii przypisał ją sprzedawca :)

A tu, panie dziejku, znów coś nowego w Księgarni Akademickiej, trzeba będzie się pchnąć tam jutro.
Przewodnik po Krakowie dla medyków czyli Kraków medyczny w aspekcie historycznym
http://www.akademicka.pl/index.php?detale=1&a=1&id=25854
i Pałac Larischa
http://www.akademicka.pl/index.php?detale=1&a=2&id=25825
oraz Collegium Iuridicum
http://www.akademicka.pl/index.php?detale=1&a=2&id=25823
I już 9 dych trzaśnie :)