Michał Rożek - Wit Stwosz

A tak jakoś, zachciało mi się dowiedzieć czegoś więcej o Wicie Stwoszu - o którym wiem już niemało. No ale prof. Rożek to firma, więc pewnie pogłębię znajomość. No i... tu przerywnik.

Ja to chyba jakaś nienormalna jestem. Taka zadowolona z życia :) Tak mi dobrze, takie mam luksusowe życie! Mam taką cudowną pracę, poza tym robię sobie co chcę, od kilku lat nie muszę się już martwić, czy córka była w szkole, nie pada deszcz, a nawet jak pada, to też piknie, I'm singing in the rain :) Jadę sobie tramwajem i uśmiecham się... do życia właśnie. Jest tak pięknie! Ociepliło się i nawet ja, zmarzluch, mogłam wczoraj wystąpić w nowym płaszczyku, co to nie wiadomo czy jest jeszcze na zimę czy już na wiosnę, ale mi się spodobał :) Wracałam do domu około 22.00 - na piechotę, bo fajnie było się przejść bez pośpiechu, pomyśleć. Zwłaszcza że pod wrażeniem fajnych, dopiero co spotkanych ludzi, małżeństwa muzyków jazzowych, on Włoch, ona z Tajwanu. Pytam, jak się poznali - na fejsbuku :)
Z imprezy w pracy zostały pokrojone wędliny i kolega wcisnął mi siatkę z tacką, choć ich nie jem. To córka zje - akurat :) Szczęśliwym trafem na przystanku tramwajowym zobaczyłam brodatego gościa, grzebiącego za puszkami w koszu na śmieci. Trochę z obawą, że może go urażę, ale zaproponowałam tę siatkę z intensywnie pachnącą zawartością - przyjął z uśmiechem :) A ja zadowolona, że pozbyłam się strupa :)
A teraz rosół sobie cichutko pyrka - podejście nr 4, oprócz kurczaka kacza noga, skoro je rzucili w Lidlu. Opaliłam też cebulę nad gazem i dodałam, choć ze strachem, że rosół w rezultacie będzie gorzki... no, zobaczymy :)
Córeńka śpi po ciężkiej nocy :) w domku spokój, dziś mam wolny dzień (znaczy się Dzień Brudasa), no - po prostu - życie jest piękne!
(hm... co się rypnie?)

Tak sobie tu gadu-gadu, bo normalnie aż mi się pisać o tym Rożku nie chce.
W ŻYCIU NIE WIDZIAŁAM TAK FATALNEJ KSIĄŻKI! ZERO KOREKTY!

A z tej serii zakupiłam kilka:

Teraz się obawiam, że w każdej będę miała do czynienia z podobnymi kwiatkami.
Na okładce tak:

Ale okładka nie miała znaczenia, bo po prostu chciałam WIEDZIEĆ WIĘCEJ, więc wzięłam z Taniej Jatki bez namyślania się.
Ja pierdykam! Serio, nie przesadzając - co drugie zdanie byk, a nieraz i dwa byki.
Wygląda na to, że nie przeczytał maszynopisu (Rożek nie używał komputera) przed posłaniem go do druku ani autor ani NIKT z wydawnictwa. Gdyby nie data wydania 2014, myślałabym, że wyciągnięto notatki do planowanej książki z jakiejś szafy już po śmierci autora i dawaj, drukujemy. Ale Rożek zmarł przecież w 2015 roku, a przedtem chyba nie chorował jakoś specjalnie, w sensie, że jego śmierć była (przykrą) niespodzianką. Więc oddawał Wita Stwosza do wydawnictwa świadom tego, co robi. Może Mu obiecano porządną korektę?
Niestety wydawnictwo PETRUS korekty nie stosuje. Zajrzałam, nie ma takiej rubryki. Jest redakcja i skład - Wydawnictwo PETRUS. Wszyscy czyli nikt. Honni soit ten zakichany PETRUS! Ludzie, to wprost niewiarygodne. Na początku pomyślałam, żeby podkreślać błędy, ale szybko okazało się, że musiałabym cały tom pokreślić. Poza zwykłymi literówkami (których zresztą nie widzę powodu lekceważyć) liczne powtórzenia, źle skonstruowane zdania, niezgrabne akapity... koszmar.

Jest to tym dziwniejsze, że w nowym numerze ALMA MATER czytam właśnie wspomnienie o prof. Rożku i oto - w środkowej kolumnie:

Hm.

Odradzam!
A merytorycznie - rzecz okazała się głównie cytowaniem i wyjaśnianiem Pisma Świętego i rozmaitych apokryfów, związanych ze scenami ukazanymi w dziełach Stwosza. Ja jestem cierpliwa przy krakowskich lekturach, ale przyznam się - nudziło mnie to.
Zysk wyniesiony z lektury - zapamiętałam, dlaczego gromnica tak właśnie się nazywa :)

Godzi się przypomnieć - używając ulubionego zwrotu Rożka :) - niekonsekwencję w podawaniu tekstów łacińskich, raz są przetłumaczone na polski, drugie raz nie. To też błąd.
Ech. Aż się boję, co będzie przy lekturze innej jego książki, WIELCY POD WAWELEM, też wydanej przez PETRUSA.

Początek:

Koniec:

Wyd. PETRUS Kraków 2014, 306 stron
Seria: WIELCY LUDZIE NAUKI I KULTURY
Z własnej półki (kupione w Taniej Jatce na Grodzkiej za 12 zł)
Przeczytałam 24 stycznia 2016 roku



NAJNOWSZE NABYTKI

Ja to sobie zawsze wynajdę zajęcie. Zwłaszcza wycieczkę krajoznawczą (po ciemku). Na portalu OXL czy jakoś tak zobaczyłam książkę o Warszawie z serii A TO POLSKA WŁAŚNIE. Za 9 zł. Napisałam. W Hucie, kurka wodna. No ale dobrze. Umówiłyśmy się na wtorek około 17.00. Badam sprawę na jakdojade.pl i zgodnie z instrukcją jadę dwudziestką, na Lubicz przesiadam się do czwórki i wysiadam przystanek za placem Centralnym. I zagłębiam się w te liczne osiedla, słabo zresztą oświetlone, a o kolejności numeracji to już nie wspomnę. Ruchu prawie żadnego, przemykają nieliczni przechodnie. Ciemno. Ktoś wraca z pracy i zapala światło, emeryci włączają Teleexpress (hm... istnieje to jeszcze?). Szklana pogoda :) Zresztą w wielu oknach mrok. Chodzę, szukam osiedla Szkolnego dajmy na to 12/7. Zasięgam informacji w kiosku. Sami mieszkańcy nie za bardzo się orientują w tym gąszczu. Wreszcie znajduję. Domofon. Odzywa się kobieta.
- Ja po książkę.
- Jaką książkę???
W końcu:
- Niech pani wejdzie.
Wychodzi z mieszkania na klatkę i dobitnie oznajmia, że ona niczym nie handluje. Całkiem jakbym ze skarbówki przyszła.
Więc przepraszam. Przed blokiem klnę (w myślach) na dziewczynę, która podała mi ten adres - widać urządza gratisowo rozrywkowe spacery dla ludzi z drugiego końca miasta. Znajduję latarnię, wyciągam kalendarzyk i sprawdzam, czy aby nie 7/12. Nie, wyraźnie 12/7.
I tu mój wzrok pada na nazwę osiedla.
Hm.
Skąd ja wytrzasnęłam to Szkolne?
Sportowe przecież, 12/7 :)
Dawaj, nowe poszukiwania. Jeszcze trudniej. W końcu lokalizuję dwunastkę - ma dwie klatki, na drzwiach nie napisano, które mieszkania w której. Domofonuję siódemkę w pierwszej klatce, nic. Przechodzę do drugiej, nic. Wracam do pierwszej, nic. Znów do drugiej, nic.
Osz.
A tu podjeżdża samochód, wysiada dziewczyna i pyta, czy ja po książkę. Przeprasza, że korki. Wyciąga nosidełko z dzieckiem, pomagam jej dźwigać torby, z otwartych drzwi mieszkania wypada bardzo towarzyski york i koniecznie chce mi się wdrapać po nodze :)
No, mam książkę.
Trochę zachodu z tym było, ale jest w idealnym stanie, jak nowa.
Voilà!

Takem se spędziła styczniowe popołudnie i część wieczoru. Bo zanim wróciłam do domu przez dokładnie całe miasto, to trochę zeszło.
Ale obiecuję sobie, że tam wrócę. Gdy dzień będzie dłuższy. Nawet odkryłam teatr ŁAŹNIA wśród tych domów. Dziewczyna twierdzi, że miło się mieszka, jest spokój, wokoło sami emeryci.

No a gwoli kronikarskiej dokładności, to wyhaczyłam jeszcze ruski film za dyszkę:

i do kolekcji polskiego filmu dwa seriale po piątce:

Dobre, bo płaskie, mało zajmują miejsca :)


W TYM TYGODNIU OGLĄDAM

We wtorek obejrzałam jeno 7. i 8. odcinek rosyjskiego serialu RIEŁTOR (Риэлтор), reż. Aleksandr Chwan, 2005.
W planie był co prawda RUDOBRODY Kurosawy, bagatela, ponad 3 godziny, ale ze względu na lekkie zmęczenie po powrocie z Nowej Huty ta projekcja została przełożona na dzisiaj :)
Poniedziałek i środa - nic, no bo pracuję do późna, prawdaż. I spacerki sobie urządzam :)