Bohumil Hrabal - Różowy kawaler

Więc tak. Trochę chyba mi się przejadł Hrabal - za dużo na raz :) Po Różowym kawalerze zaczęłam czytać Wesela w domu i czy to zmęczenie materiału czy co, nie szło. Parę stron i śpimy. Podjęłam męską decyzję: spisuję te wszystko wypożyczone jeszcze Hrabale, co skąd - i oddaję. Pożyczę kiedyś tam w przyszłości.
Potrzebuję zmiany.
Wzięłam Rogóża i od razu lepiej :)

Wyd. Świat Literacki Izabelin 2005, 155 stron
Tytuł oryginalny: Růžový kavalír
Przełożyła: Katarzyna Kępka
Z biblioteki
Przeczytałam 10 października 2016



NAJNOWSZE NABYTKI
Coś tam z Pragi trzeba było sobie przywieźć, umówmy się, że to taka już moja mała tradycja :)

Tym razem nie jechałam przez Brno, tylko przez Bohumin, a to na brneńskim dworcu jest eldorado z tanimi czeskimi filmami... Stwierdziłam, że na dworcu w Pradze też musi takie być... i było :)

Natomiast o stopniu mojego zakręcenia po powrocie niech świadczy fakt, że któregoś ranka otwieram newsletter z allegro, a tam piąty tom Dziejów Krakowa w cenie NORMALNEJ, 80-90 zł (zazwyczaj chodzi po 200-300). Rach ciach, nabywam, płacę, oczekuję. Przychodzi wczoraj, szarpiemy ciało na sztuki (Otwieranie tych paczek czasami może doprowadzić do rozpaczy) - wychyla się - tom szósty! Ten, który mam od lat!
Co jest, WTF? Rzucam się do komputera, żeby obsobaczyć sprzedawcę... sprawdzam... od samego początku był tom szósty!!! Wydałam stówkę na dublet!!!
Chciałam zobaczyć tom piąty - i zobaczyłam.
No, teraz już będę musiała sprawdzić, jak się na allegro sprzedaje...


ACH, PRAGA!
Może lepiej w październiku nie jeździć? No ale trudno wytrzymać cały rok :(
Pogoda... nie dopisała. I pech prześladował.
Najpiękniejszy dzień to była sobota przyjazdu. O 14.00 zameldowałam się przed hotelem. Słońce pięknie grzało, pogratulowałam sobie, że jakoś udało się nie wypchać zbytnio walizki i zarówno kurtkę, jak bluzę, założone na podróż, można było do niej schować. Najpierw podeszlam do Wietnamczyka w kamienicy obok kupić cukier - już o niczym innym nie marzyłam, jak o herbacie, którą sobie za chwilę zrobię. Yhm... Chcesz rozśmieszyć pana Boga, rób plany.
Pana zarządzającego nie było, hotel zamknięty (tam jest zasada, że recepcja czynna jedynie parę godzin, a każdy mieszkaniec dostaje klucz od bramy). Po 10 minutach oczekiwania JEST! Pan podjeżdża jakąś dychawką. Ale na moje radosne Dobry den reaguje dziwnie... špatný, kręci głową.
Myślę sobie, chory.
E nie. Chora to ja za chwilę byłam.
Dowiaduję się otóż, że nie ma dla mnie pokoju, ha ha.
Pan na dwa wolne pokoje dostał czterech klientów i rób co chcesz.
Twierdzi, że w booking.com mają bordel. Booking.com twierdzi, że pan nie ogarnia i będą z nim musieli przeprowadzić rozmowę. Tymczasem szukają dla mnie innego miejsca. Znajdują na końcu świata, 10 km dalej. Gdy słyszę nazwę dzielnicy, mówię nie. Szukają dalej. Oczywiście chodziło o to, żeby nie znaleźć nic drogiego, bo mi muszą zwrócić różnicę, prawdaż. Więc mijają dwie godziny. Kibluję w korytarzu przed recepcją, o herbacie dawno zapomniałam, pan by sobie też już dawno poszedł do domu, ale ja nie wyjdę, póki sprawa nie będzie załatwiona, bo wszelka komunikacja przecież przez jego komórkę - ja nie mam, tak?
O 16.00 mam dość i mówię do niego, żeby dzwonił, że przyjmuję propozycję końca świata. Wystarczy potrzymać klienta, żeby skruszał :)
Następną godzinę trwa załatwianie, bowiem booking.com NIE MOŻE REZERWOWAĆ ZA KLIENTA. Tak mówią. Wreszcie jakisik Kamil oznajmia, że wszystko załatwione, rozmawiał z panem na końcu świata i on na mnie czeka, a po powrocie mam przesłać im rachunek, to zwrócą różnicę.
Następną godzinę jadę. W sumie nie aż tyle, ale wysiadłszy na przystanku szukam hotelu... czas mija... pytam o adres, nikt nic nie wie, wreszcie wpadam na pomysł, żeby podać nazwę i wtedy znajduje się natychmiast. Okazuje się, że to nie tyle hotel jako taki, co ośrodek sportów wodnych z częścią hotelową. Należy to do uniwersytetu.
Znajduję chłopaka zarządzającego. I wtedy czeka mnie clou programu, bowiem ten oznajmia, że nikt do niego nie dzwonił i o niczym nie wie.
Ježíš Maria!
Składam błagalnie ręce i:
- But you have a room?
Room się znajduje. Mało tego, cena nie różni się od poprzedniego hotelu, więc oszczędzę sobie załatwiania papierków po powrocie.
No tyle że w tamtym hotelu jest kącik kuchenny w pokoju, a tu wspólna kuchnia, jak najbardziej do użytku, ale tylko w godzinach 9.00-19.00.
Dwa: jestem faktycznie na końcu świata. Owszem, tramwajem do ścisłego centrum jedzie się tylko 20 minut, ale do przystanku idzie marszowym krokiem, wśród niczego, co zwłaszcza wieczorem nie jest przyjemne, całych dziesięć minut. Ośrodek jest położony nad Wełtawą i mam nadzieję, że nie będzie powodzi... z drugiej strony mieszkam pod dachem :)
Cały plan na sobotnie popołudnie poszedł się... i nie mam już sił na nic, padam. Jeszcze zdążę do kuchni zrobić herbatę. W następne dni się wycwanię i będę stamtąd kradła kubek i zabierała go na noc z herbatą do pokoju :) lepsza zimna niż żadna!
W nocy słyszę niestety, że pada.
Rano pokazuje się słoneczko, więc zbieram siły.

Niestety jedyny piękny słoneczny dzień w czasie całego pobytu to była właśnie ta zmarnowana sobota.
Reszta to deszcz z chwilami przerwy.

W takich warunkach zdjęć się nie zrobi i wszystkie plany ulegają zmianie:(
Tu na przykład, myślałam, że wjadę na szczyt Tańczącego Domu i pocykam panoramy... no ale po co, skoro ciemno i pochmurno...

Jak leje, siłą rzeczy wybiera się wnętrza, kościoły, muzea, wystawy. Celnika Rousseau i tak miałam w planie :)

W ogóle przez tę nieszczęsną zamianę hotelu wszystko mi się pomerdoliło, bo - prąpaństwa - miałam dokładnie opracowany plan, gdzie kiedy jadę, w który tramwaj wsiadam, na którym przystanku przesiadam się na metro etc. A tu nagle jestem zupełnie gdzie indziej. Mało tego, miałam podrukowane opisy spacerów i wycieczek, przywiozłam to ze sobą, te wybrane... a tymczasem pasowałyby inne, te zostawione w domu :(

A jak już się zawzięłam i ruszyłam na przykład na zaplanowany cmentarz olszański, to okazało się, że tego dnia jest Nowy Rok żydowski i cmentarz z Kafką zamknięty!

Jeden dzień miałam szczególnie pechowy. Rano to niepowodzenie z cmentarzem, a po południu wybrałam się do kina na najnowszy film Hřebejka Učitelka. Był to jedyny seans w czasie mojego pobytu. Odstałam swoje w kolejce...

by przy kasie dowiedzieć się, że bilety wyprzedane, a ci, co stoją, odbierają rezerwacje internetowe :(
Skali mojego rozczarowania nie jestem w stanie Wam opisać!
Coś trzeba było ze sobą zrobić, poszłam jeszcze do kina naprzeciwko, ale tam grali Śmietankę towarzyską, no nie będę oglądała obcych filmów w Czechach! Za to odkryłam pasaż z pięknym witrażem:

a w głębi wejście do tajemniczego ogrodu :)

Poszperałam też we wspaniałym antykwariacie i następnym razem zakotwiczę tam na dłużej!

Zamiast grobu Kafki obejrzałam jego (ruchomą) głowę:

Do kina jeszcze wróciłam dwa dni później, bo z kolei był w planie amerykański film, owszem, ale o Czechach - Anthropoid - o zamachu na Rzeźnika Pragi Reinharda Heydricha. Wcześniej udałam się na miejsce akcji czyli do cerkwi, gdzie słynni spadochroniarze zginęli w nierównej walce z Niemcami, jest tam nawet małe muzeum w podziemiach. Film był na szczęście nie dubbingowany tylko z napisami czeskimi, więc nieco się wspomagając angielskimi dialogami dało się obejrzeć :)

Pogoda nie rozpieszczała i co trochę chodziłam się zagrzać do jakiejś kawiarni... a wiecie, jak to jest, jak człowiek się tak rozgrzeje, to potem nie chce wyjść!

Na rzadkie chwile słońca rzucałam się jak szczerbaty na suchary.

To było wtedy, gdy pojechałam obejrzeć słynne Jezulatko, o którym tyle pisze Hrabal :)

Niedaleko jest wspaniały ogród, jedno z tylu cudnych zielonych miejsc w Pradze:

Oczywiście wszędzie młode pary, robiące sesje fotograficzne. Ale to i w Krakowie jesteśmy już przyzwyczajeni.
Stamtąd miałam się udać na poszukiwania najwęższej uliczki w Pradze, ale znów się rozpadało.

Najbardziej byłam zadowolona z dwóch wycieczek.
Jedna to było oprowadzanie z przewodnikiem po domach uciechy starego ghetta praskiego :) zapisałam się jeszcze z Polski na to, z myślą, że bardziej przejdę się po tych miejscach niż cokolwiek zrozumiem... tymczasem był to pełny sukces, bardzo dużo rozumiałam, a nawet coś tam wtrąciłam :) Wycieczka, jak przystało na temat, była wieczorową porą, więc zdjęć brak. W maju zapiszę się też, na co tam będą mieli, jeśli dwie (w końcu to będzie znów osiem dni) to na dwie!
A druga wycieczka to był spacer po jednym z przedmieść, które zachowało po części dawny charakter. To był jeden z tych wydrukowanych spacerów i jestem z siebie dumna, że mimo przerażającego zimna (pożałowałam, że nie zabrałam na wyjazd rękawiczek) nie odpuściłam i zlokalizowałam wszystko, o czym pisali :)

Ten spacer będzie miał ciąg dalszy tu na blogu: literacko-filmowy :)

A przy wyjeździe, wyobraźcie sobie, życie mi przypomniało, że w domu czeka Hrabal!
Oto scenka z dworca:

Jakieś tam remonty, dźwig przenosił żelastwo i inne barachło na lawetę, robotnicy je odbierali i układali - no całkiem jak w hucie Piękna Poldi!

I co, jakie wnioski z podróży?
Dalej twierdzę, że NIENAWIDZĘ! Ile się człowiek nerwów naje!

Żeby nie ta Praga, to... nikt by mi nie kazał...
Ale że to jednak Praga, to dostałam porządnego kopa, mimo wszystko... mam tu na myśli kopa energii. Depresja odeszła na chwilkę na bok.
Teraz tylko się boję, co będzie z moją rezerwacją na maj. Czy znowu coś nie pomerdają. Chyba będę musiałam przed wyjazdem dzwonić do gościa i się upewniać.
Gość mówi wyłącznie po czesku, tak mimochodem.
Ale przecież do tej pory (prawie siedem miesięcy) to już na pewno się nauczę, co?
Zwłaszcza, że mnie zdenerwowała jedna kobitka. Wysiadłam na jakimś odległym przystanku, a tu podeszła jedna taka i pyta o jakąś ulicę.
Ja mam tekst opanowany i odpowiadam natychmiast:
- Bohužel nevim, ja jsem cizinka.
A ta do mnie bezczelnie:
- Ah, nerozumite!
A niech cię. Jak to nie rozumiem!
- Rozumim ale nevim!
:)