Czesław Centkiewicz - Anaruk, chłopiec z Grenlandii

Chodzi mi po głowie, że kiedyś ktoś tu wspominał, iż książki Centkiewiczów są już absolutnie nie dla dzisiejszych dzieci (chyba chodziło o Odarpiego). Tak być może, ale ten Anaruk mnie akuratnie się spodobał, a jak by na niego zareagowały dzieci, to już nie wiem i się nie dowiem, chyba że Wy mi powiecie 😉 Kiedyś lektura w trzeciej klasie, czy dziś też, nie mam pojęcia. Zapewne można to znaleźć w internecie, ale nie chce mi się szukać, straszliwy leń ze mnie, zwłaszcza w sobotni poranek, kiedy czeka mnie cotygodniowy rytuał kąpieli Ojczastego...

Za to całkiem niechcący, przeglądając w innej sprawie stronę Woofla (o językach) zobaczyłam, że jest tam artykuł o języku zachodniogrenlandzkim. Pomijam już kwestię, jakich to niesamowitych języków ludzie się uczą (i jakie mają motywacje) - ale trafiło akurat na moje zastanawianie się, gdzie Centkiewicz się tego nauczył, no bo w książce ciągle rozmawia z mieszkańcami osady, w której się zatrzymał, a czytelnikowi tłumaczy rozmaite zawiłości ich mowy.

Oczywiście książeczka dziś niepoprawna politycznie, opowiada o Eskimosach (co ponoć jest nazwą pogardliwą i należy ich nazywać Innuitami). Ale najwięcej myślałam o tym, że ludzie rodzą się w takim miejscu i nie szukają innego, lepszego do życia. Tak jak to wyglądało wtedy - to jeden koszmar. Oczywiście, że są do wszystkiego od pokoleń przyzwyczajeni i ich żołądki świetnie znoszą tę specyficzną dietę złożoną z surowego mięsa i tłuszczu, ale nikt mi nie powie, że jak dziadowie nasi żyli, tak i my musimy. Z drugiej strony widzimy dziś, jak się kończy poszukiwanie lepszego miejsca do życia mieszkańców Afryki...

Początek:

Koniec:

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1988, 46 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 24 października 2023 roku

 

NAJNOWSZE NABYTKI

Przyznaję się, no bo co będę ukrywać... To wszystko przywlokłam do domu jednego dnia. Najpierw odwiedziłam piekarnio-cukiernię na Targowej, gdzie Szyszkodar zrobił półki z odzysku, potem Klub Kazimierz, gdzie tenże Szyszkodar przywiózł nową dostawę z daru antykwariatu Abecadło bodajże i jeszcze zajrzałam do Tajemniczego Ogrodu, gdzie znalazłam tę Kłodzińską. Tajemniczy Ogród to moje ostatnie odkrycie - Szyszkodar sporządził mapkę budek z książkami w Krakowie i tam znalazłam, że obok magistratu jest w ogóle coś takiego. No, po prawdzie to wybrukowany dziedziniec między budynkami, ale urządzony ławkami, stolikami, krzesełkami i donicami z zielenią, przy ładnej pogodzie można tam wpaść na chwilkę i odpocząć od zgiełku miasta.

Mały to ja - zajrzałam, a tam ilustracje wypisz wymaluj jak z Dzieci z Bullerbyn. Jak go będę czytać, to sprawdzę, czy na pewno ten sam autor, ale tak na czuja to rękę bym sobie dała uciąć 😁 A jako że Dzieci z Bullerbyn uwielbiam, to mam nadzieję, że i ta książeczka mnie nie zawiedzie. No bo tak - ja je wszystkie będę przecież czytać. Toteż pracowicie wpisałam je do katalogu z uwzględnieniem lokalizacji, bo naturalnie wszystkie teraz trafiają gdzieś na tyły, do drugich rzędów i bez skatalogowania ani bym o nich nie pamiętała. Zabiorę się za to czytanie NIEZABAWEM, niech no tylko się wygrzebię spod pozostałości bibliotecznych. Jeszcze kryminał jakiś izraelski i może Krakatit, a potem hulaj dusza 😂 Wolność, panie!

Bazyl otworzył przede mną szeroko wrota blogosfery!

Otóż żeby skomentować będąc zalogowanym - wystarczy kliknąć na symbol tarczy z lewej strony paska adresu i odznaczyć Wzmożona ochrona przed śledzeniem - i już! Ach, jakie to było proste! 

Dodam, że to dotyczy Firefoxa, którego ja akuratnie używam.

Tak że - będę Was wreszcie odwiedzać!