Patrick Modiano - Zagubiona dzielnica

No i co? Tak mnie ta nostalgia za Modiano ogarnęła, że sięgnęłam po jego przetłumaczoną na polski powieść Zagubiona dzielnica.
Książka wyszła w serii KIK w 1993 roku, ale tak dziwnie: owszem, na okładce są literki KIK, ale w środku już ani wzmianki, nie mówiąc o rozwinięciu skrótu... na okładce nie ma też wyliczenia, co w danym roku w tej serii się ukaże. Być może to już była końcówka, a wydawnictwo nie znało dnia ani godziny? Pierwsza połowa lat 90-tych na pewno była ciężka, w związku z uwolnieniem rynku pojawiły się pewnie setki nowych wydawnictw. Znakiem czasu jest też brak jakiejkolwiek korekty. Ale zanim od tego przejdę, może informacje ogólne.

Opis z okładki:


To już właściwie wszystko wiecie, nie ma co snuć własnego opisu, jeśli się nie chce zdradzać szczegółów, bo może ktoś się pokusi o znalezienie powieści w bibliotece i przeczytanie :)
Jest tu w każdym razie ta atmosfera, o której wspomniałam poprzednim razem: tajemniczość życia głównego bohatera przed dwudziestu laty, powracająca teraz jak zza grobu wraz z pojawianiem się kolejnych postaci z tamtego życia, wypływających na powierzchnię na chwilę jeno, po to tylko, by pomóc bohaterowi w jego poszukiwaniach, bo ich prawdziwe życie już dawno się skończyło.

Ale. Kwestia tłumaczenia. FA-TAL-NE. Po pierwsze: tłumacz przekłada na polski nazwy paryskich ulic. Dla mnie - śmieszne. Po drugie: tłumaczy dosłownie pewne francuskie słowa. Na przykład:
Byłem pewien jego odpowiedzi. Nikt nie odpowiada nigdy na pytania, które nam leżą na sercu. Ale to nie miało znaczenia: sam mogłem się dowiedzieć, co się stało z Carmen. Nie, ten mało ważny kompars nie był mi do tego potrzebny.
Taaa, kompars.
Wypiłem kawę na pustym tarasie przy bulwarze Haussmanna. Szczęśliwym trafem o kilka kroków dalej natknąłem się na papeterię. Kupiłem trzy bloki papieru listowego dużego formatu, bez linii.
Ten taras to nasz ogródek kawiarnniany. A na papeterię się natknął, bo leżała na chodniku? Chodzi oczywiście o sklep papierniczy.
Karty pasjansa pokrywały mokiet.
Chyba wykładzinę?
A teraz na przykład takie kwiatki:
Wyciągnąłem się znów na kanapie i przerzucałem akta, na chybi trafi wczytując się w bibułkowe arkusiki.
Chybi trafi??
Jego zdaniem Georges i Carmen mieli ze sobą krótką "przygodę", kiedy Carmen miała dwadzieścia pięć lat.
- Lucien przymknął oczy... Znał dobrze Carmen... Umiał jej czasem popuścić wodzy... To był koniarz...
Chyba przymknął oko?
Wiktor Dłuski jest tłumaczem z dużym stażem i nie pojmuję tych błędów. Narzuca mi się myśl, że zna on język francuski, ale polski niestety gorzej.

Wyd. PIW Warszawa 1993, wyd.I, 145 stron
Tłumaczył Wiktor Dłuski
Tytuł oryginalny: Quartier perdu
Seria KIK
Z własnej półki (kupiona 28 grudnia 2012 za 4 zł na allegro)
Przeczytałam 15 lutego 2013

PS. Wzruszyła mnie wzmianka na stronie 81:
Potem wjechali w ulicę Jeana Goujon i tuż za rogiem zaparkowali jeden za drugim na chodniku.
Przy ul. Jeana Goujon dawno temu, w czasach, gdy z moim Ślubnym koczowaliśmy przez chwilę w Paryżu, był Instytut Polski. Może dalej jest.