Jerzy Armata - Opowiadania poczciwe

Uff. Fajnie, jak Psiapsióła przyjedzie, ale jednak zawsze to ktoś obcy w domu, człowiek sobie nawet bąka nie może puścić w razie nagłej potrzeby. Więc gdy już gość wyjedzie, to ma się uczucie, jak by się pozbyło kozy. Co za ulga. Nareszcie robimy co chcemy. Posiedzimy sobie w internetach i w ogóle. No ale żeby nie było za dobrze, poszłam odebrać wyniki badań krwi i takich tam. A tu mówią mi w okienku, że konieczna jest wizyta u pani doktor z tymi wynikami. Faktycznie różne tam parametry są nie żeby PODWYŻSZONE, ale BARDZO WYSOKIE. Jakiś cholesterol, jakaś tarczyca. Ja. Przecież byłam taka zdrowa (chora jedynie na głowę). Zarejestrowałam się na poniedziałek rano, a w oczekiwaniu na wizytę snuję wizje. Zakładam, że mimo wszystko nie umrę tak od razu, za to czeka mnie zmiana trybu życia. Z siedzącego na aktywny. Ludzie, jak ja tego nie lubię: przecież najprzyjemniej po przyjściu z pracy uwalić się na kanapę z książką lub filmem. Tymczasem wygląda na to, że trzeba będzie spacerować, jeździć na rowerze, dbać o dietę (czytaj: przestać SMAŻYĆ, za to nauczyć się GOTOWAĆ) i ha ha pozbyć się stresów. Muszę się nauczyć tak jak koleżanka z pracy olewać wszystko :) z drugiej strony muszę się przecież starać, bo planuję przejąć jej stanowisko za dwa lata, kiedy odejdzie na emeryturę. Takie dylematy.
No to - śmiała się Psiapsióła z Daleka - aktualna lektura świetnie mi się wstrzeliła w ten klimat. Bo to przecież wspomnienia lekarza. Co prawda pediatry, ale zawsze. I jeszcze to Stulecie chirurgów niedawno znalezione i czekające na swoją kolejkę.

O Opowiadaniach poczciwych kiedyś przeczytałam w którymś cracovianum, gdzie były cytowane, i wstawiłam je na listę życzeń na allegro, gdzie po jakimś czasie się pojawiły, więc łyknęłam szybciutko.
Stoją sobie od tej pory tutaj:

Na regale koło łóżka:

Autor związany był z Kliniką Hematologii Dziecięcej szpitala w Prokocimiu. Ja też jestem związana z prokocimskim Instytutem Pediatrii, bowiem gdy miałam kilka lat, moja Mum wymyśliła sobie (do tej pory jest specjalistką od wynajdowania problemów), że mam szmery w sercu czy tam koło serca i że muszę zostać zbadana w Prokocimiu. Uzyskała (pewnie dla świętego spokoju) skierowanie od lekarza i udałyśmy się w podróż. Niestety z wizyty w Prokocimiu nic nie pamiętam, za to wielkie wrażenie zrobiła na mnie winda w bloku mamy przyjaciółki, u której zatrzymałyśmy się na noc, bo w szpitalu wiadomo, trzeba było stawić się rano. Windą jechałam po raz pierwszy w życiu, więc było to przeżycie. Szmerów w każdym razie nie stwierdzono.
Drugi raz zetknęłam się z Prokocimiem, gdy moje własne dziecko zjeżdżając z górki na rowerze natknęło się na wystający korzeń i fiknęło koziołka. Ja byłam w tym czasie w mieście (raz na trzy tygodnie dostawałam wychodne i jechałam wymienić książki w Instytucie Francuskim, obejrzeć jakieś wystawy etc.), wracam do domu, a tam w łazience zamoczona w misce bluzka dziecka - pływająca w zakrwawionej wodzie! A dziecka niet! Okazało się, że po wizycie w osiedlowej przychodni pojechali do Prokocimia właśnie i tam na wszelki wypadek zatrzymali ją na obserwacji, czy nie ma wstrząsu mózgu. Podobno dziecko przejęło się jedynie tym, co mama powie, że nowa koszulka zniszczona. Na tej podstawie do dziś twierdzą, że byłam surową matką, co oczywiście jest kompletną bzdurą, było wręcz odwrotnie :)
Na tym jakby kończą się moje związki z Prokocimiem

O prof. Jerzym Armacie znalazłam notkę na Wikipedii:
Jerzy Armata – polski hematolog pediatra, profesor nauk medycznych (tytuł otrzymany w roku 1982).
Uczęszczał do Miejskiego Gimnazjum Koedukacyjnego im. Króla Władysława Jagiełły w Przeworsku, które ukończył w 1946. W 1952 ukończył studia na Akademii Medycznej im. Mikołaja Kopernika w Krakowie.
Wieloletni kierownik Klinki Onkologii i Hematologii Dziecięcej Polsko-Amerykańskiego Instytutu Pediatrii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. W roku 1974 z jego inicjatywy powołana została Polska Pediatryczna Grupa ds. Leczenia Białaczek i Chłoniaków. W latach 1974–1999 był pierwszym przewodniczącym tej grupy.
Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Hematologii i Onkologii Dziecięcej. W 1999 otrzymał Nagrodę Ministra Zdrowia za koordynację badań naukowych oraz leczenie białaczek i chłoniaków u dzieci.

A więc wspomnienia starego lekarza.

Trochę się bałam, że będą to wspomnienia tragiczne, ale - tak jak to wyżej napisano - jest tu wielkie materii pomieszanie, a w nim melanż wspomnień rodzinnych, zasłyszanych, artykułów o dawnych profesorach medycyny, mistrzach autora (Maciej Leon Jakubowski, kolonia lecznicza w Rabce, pielęgniarka siostra Teresa czy prof. Włodzimierz Mikułowski). Jest rozdział MOJE MAŁE OJCZYZNY, są OPOWIADANIA MOJEGO OJCA, wspomnienie młodzieńczej miłości, jest rozdział najsmutniejszy DZIECI W SZPITALU, ale na zakończenie ANEGDOTY I HISTORYJKI. Urocza lektura, choć momentami nieporadna i widać brak korekty. Cieszę się jednak, że autorowi udało się znaleźć czas na jej napisanie, na utrwalenie w pamięci potomnych, że tak się górnolotnie wyrażę, drobiazgów z dawnych lat.

Początek:

i koniec:

Wyd. Kraków 1994 (najwyraźniej nakładem autora, brak jakichkolwiek danych), 142 strony
Z własnej półki (kupione na allegro 7 kwietnia 2014 roku za 6 zł)
Przeczytałam 21 sierpnia 2014 roku


NAJNOWSZE NABYTKI
Radio było włączone i nagle słyszę, że do wygrania będzie książka Jacka Hugo-Badera Dzienniki kołymskie, trzeba tylko odpowiedzieć na pytanie, co to jest gorbusza. Rzuciłam się do internetów i szybko napisałam maila, po czym zaczęłam ściskać kciuki i tak przez godzinę, kiedy wreszcie ogłoszono wyniki i YES YES YES, książka przypadła mnie!

A dziś rano udałam się z córką na tzw. giełdę. Otóż Pan Malarz poinformował mnie, że nieaktualne czasopisma sprzedają również na giełdzie obok mojego osiedla. Zamiast więc jechać na Grzegórzki w niedzielę, można podejść blisko per pedes - ale, jak się okazało, za biletem wstępu w cenie 2 zł. Ponieważ jednak Pan Wpuszczający potraktował moją córkę jako niepełnoletnią i za nią nie musiałam płacić, odżałowałam te dwa złocisze :) W dodatku PW dokładnie mnie poinformował, gdzie znajdę stoiska z prasą, tak że nie musiałyśmy krążyć między wszystkimi sprzedawcami filmów i akcesoriów komputerowych. Oto moje łupy:

Obejrzałyśmy przy okazji stoiska w hali z antykami/starzyzną, córcia znalazła fotel swoich marzeń za jedyne 600 zet, na szczęście nie mamy go gdzie postawić :)