Carson McCullers - Zegar bez wskazówek

To, co poniżej, to z wykopalisk czyli stert książek przywiezionych przez Szyszkodara do redystrybucji w biblioteczkach plenerowych. Oczywiście zostałam upoważniona do wzięcia tych, które mi pasują 😁 I właśnie odłożyłam na bok serię Nike, całych osiem sztuk - ale muszę jeszcze skontrolować, czy którejś nie mam, Zwłaszcza Fitzgerald mi chodzi po głowie, że powinien w domu być.

Tymczasem wybrałam do przeczytania Carson McCullers, bo autorkę znam, ale tego tytułu w ogóle nie kojarzę. Od początku się zachwyciłam tą powieścią. A teraz zajrzałam do archiwum bloga i okazało się, że pisałam już o trzech jej dziełach:

- W zwierciadle złotego oka

- Serce to samotny myśliwy

- Ballada o smutnej knajpie

I zawsze bardzo pozytywnie 😍 

Tak było i tym razem. Jako że rzecz dzieje się na południu USA i jednym z głównych wątków jest problem segregacji rasowej, na początku myślałam, że to dawne czasy. A tu okazuje się, że nie, że to już lata powojenne. Powieść ujęta jest w klamrę choroby i śmierci właściciela drugstoru w prowincjonalnym miasteczku, a po drodze poznajemy kolejnych mieszkańców - sędziwego sędziego, który nie dopuszcza do siebie myśli, że czarni mogliby siedzieć w jednej ławce obok delikatnych białych dziewcząt; jego wnuka, młodego chłopca, który jeszcze nie wie, kim chciałby zostać, ale odczuwa nieposkromiony pociąg do - no, właśnie do murzyńskiego chłopca, którego jego dziadek przyjmuje jako sekretarza/asystenta; i wreszcie tego czarnoskórego chłopaka o niebieskich oczach. Powoli przekopujemy się przez pokłady wspomnień sędziego, by na końcu dojść do rozwiązania zagadki tych błękitnych oczu. 

Wszyscy cierpią z powodu samotności, podobnie jak to było w przeczytanych przeze mnie do tej pory innych książkach McCullers. 

Początek:

Koniec:

Wyd. Czytelnik, Warszawa 1966, 338 stron

Tytuł oryginalny: Clock Without Hands

Przełożyła: Jadwiga Olędzka

Z własnej półki

Przeczytałam 23 lutego 2024 roku