Fiodor Dostojewski - Młodzik

Ups... teraz dopiero widzę, że jeden z tomów postawiłam do góry nogami :)
Międliłam tego Dostojewskiego długo, za długo. W przerwach zapominałam, co było wcześniej :) Jak widać, lektura nie wywarła na mnie wstrząsającego wrażenia.

Na półce z Dostojewskim stoi jeszcze kilka do przeczytania, mam nadzieję, że będę bardziej usatysfakcjonowana:

Nawiasem mówiąc, cóż to za biała plama na Biesach, muszę spróbować to sczyścić.
A gdy już książkę z półki zdejmiemy, cóż to się ukaże naszym pięknym oczom? Drugi rząd, oczywiście :)

Regał z emeryckim tiwisetem:

Zdjęciami odwlekam moment przystąpienia do rzeczy... bo też mi się wcale przystąpić nie chce. Czuję się jak Natanna, która często narzeka, że brak jej weny do napisania notki. Tyle, że jak się już za nią weźmie, to porządnie, nakreśli, opisze, oceni... a ja cóż? Wrzucam jedynie (na ruszt) zarys tematu i znikam. Czasem się spotykam z zarzutem, że co to ma być. Chyba powinnam gdzieś na samej górze napisać TO NIE JEST BLOG Z RECENZJAMI, żeby było wiadomo, czego się spodziewać - a raczej, czego się nie spodziewać czyli porządnej, jak Bóg przykazał recenzji, ze wstępem, rozwinięciem i zakończeniem :)

Tymczasem u mnie dowolność zupełna: albo napiszę coś, cokolwiek o książce - albo nie! Dziś właśnie mam chęć olać temat... więc tylko w dwóch zdaniach, O CZYM TO JEST.
W Młodziku pojawia się temat zagadki człowieka, nie nowy w twórczości Dostojewskiego. Główny bohater to młody człowiek, który ledwie ukończywszy szkoły postanawia wcielić w życie swą "ideę", wypracowaną przez kilka lat samotnego życia - w wyniku skomplikowanej sytuacji życiowej: nazywa się Dołgoruki po chłopie dworskim, ale tak naprawdę jest synem żony tego chłopa i pana - dziedzica - szlachcica. Wkrótce po urodzeniu zostaje oddany na wychowanie, potem do pensjonatu w Moskwie, gdzie jest sekowany jako nieprawy syn (zresztą z upodobaniem się tak przedstawia). Nie ma zamiaru iść na uniwersytet, ale przed rozpoczęciem wcielania w życie "idei" chce wyjaśnić wreszcie swe stosunki rodzinne i w tym celu jedzie do Petersburga, gdzie mieszka jego matka (którą wcześniej widział ledwie raz w życiu) i gdzie przebywa również ten prawdziwy ojciec. Powieść jest rodzajem spowiedzi młodzika z tych miesięcy pobytu w Petersburgu, nabrzmiałych wydarzeniami, a nacechowanych głównie usiłowaniami zrozumienia psychiki ojca. To jednocześnie próba naszkicowania charakterystyki rosyjskiej szlacheckiej duszy. Zaś sama "idea" to idea rotszyldowska - podporządkować sobie świat za pomocą pieniądza.

Chłopak jest egzaltowany, pozbawiony życiowego doświadczenia, za to z upodobaniem wszędzie wtryniający swój nos. Cała intryga kręci się wokół pewnego dokumentu - jest to list, w którym jedna z bohaterek powieści usiłuje ustalić warunki ubezwłasnowolnienia bogatego ojca - przechowywanego pewnym zrządzeniem losu właśnie przez młodzika, który chce za jego pomocą pokierować losami innych. Knowania wokół tego dokumentu wypełniają większość powieści, a młody bohater bezustannie informuje czytelnika, że oto za chwilę nastąpi opis katastrofy lub wielkiej tragedii. Istotnie wydarzenia mnożą się jak króliki, a cały świat zdaje się kręcić wokół tej sprawy. Szczęśliwi ludzie, którzy nie muszą myśleć o zarabianiu na kawałek chleba i mogą całą swą egzystencję poświęcić na intrygi, można powiedzieć. Ale problem w tym, że to ludzie jednak nieszczęśliwi! I tymi ich nieszczęściami wymęczyli mnie do imentu.
Chyba już do Młodzika nigdy nie zajrzę (choć - nigdy nie mów nigdy)...



Tomy pierwszy i drugi
Początek:

i koniec:

Tom trzeci
Początek:

i koniec:

Wyd. PIW Warszawa 1956, wyd.I, cz.1+2 - 379 stron, cz.3 - 239 stron
Tytuł oryginalny: Podrostok /Подросток
Przełożyli: Maria Bogdaniowa i Kazimierz Błeszyński
Z własnej półki
Przeczytałam 9 grudnia 2014 roku

Powieść została zekranizowana w 1983 roku jako 6-odcinkowy serial w reż. Jewgienija Taszkowa:

Matko Boska, kiedyż ja to obejrzę!?


WSPOMNIEŃ CZAR
Znów zajrzałam do starych kalendarzy, pod datę 10 grudnia.
W zeszłym roku był fatalny dla mnie dzień, okropna migrena, przez którą nawet nie poszłam do pracy, za to miałam wszystkie przynależne temu stanowi sensacje. Zapisałam, że wzięłam NA PRÓŻNO dwie Sumigry. To był chyba początek ich stosowania przeze mnie, neurolog zapisał mi pięćdziesiątki i one na mnie nie działały, dopiero kolejne setki dokonywały cudu. Dziś już mi się nie zdarza nie pójść do pracy z tego powodu, za to zauważyłam u siebie taką reakcję: Sumigra przesuwa mi atak migreny na następny dzień, więc idzie kolejna tabletka. A tabletki są na wagę złota, bo Pan Dochtór przepisuje mi ich jedynie 12 sztuk do kolejnej wizyty za 3-4 miesiące. Muszę się wspomagać wizytami "w rejonie" w celu wyżebrania recepty.

Dwa lata temu też była środa, jak dziś, do pracy na popołudnie, pojechałam więc rano do skarbówki płacić podatek, gdzie dowiedziałam się, że już nie trzeba w grudniu płacić podwójnie, jak było przez lata całe - wiecznie się robiło koszty w listopadzie, żeby tego podatku jak najmniej wyszło :)
W 2011 roku była sobota i odznaczyła się jedynie tym, że obejrzałam na fali nostalgii "Absolwenta" z Dustinem Hoffmanem.

Za to w 2010 dzień był pełen przygód. Po pracy byłam umówiona u przyjaciółki wynajmującej mieszkanie - po raz pierwszy w tym miejscu. Zaczęło się od tego, że rano obtarł mnie but, więc z pracy szłam już w różowych zamszowych kamaszkach (przechowywanych w służbowym biurku) zamiast w kozakach - a był śnieg i pośniegowe błotko. Gdy czekałam na zielone światło na przejściu przez Aleje Trzech Wieszczów, obok mnie stał facet palący papierosa. Co zrobił z tym petem, dowiedziałam się dopiero u koleżanki - otóż niosłam ciastka z cukierni owiązane sznureczkiem - po rozpakowaniu okazało się, że jest w nich popiół i sam pet - jakimś cudem ten papieros wślizgnął się między papier! Ale samo dotarcie na miejsce nie było łatwe. Okazało się, że nie zapisałam sobie numeru mieszkania - do domofonu - ale z jakiejś tam opowieści wiedziałam, który to balkon - na pierwszym piętrze. Rzucałam śniegiem, ale nic to nie dawało. Na dole był salon kosmetyczny - poszłam pożyczyć szczotkę na długim kiju - musiałam oczywiście opowiedzieć cała historię ku rozrywce obecnych pań - i wreszcie tą szczotką dostukałam się :)

Roku 2009 lepiej nie wspominać! O 15.45 (musiałam wyjść wcześniej z pracy) moja córka miała wizytę w Instytucie Psychoterapii gdzieś na obrzeżach miasta, w Nowej Hucie. Nienawidziłam tych jazd, które powtarzały się regularnie co tydzień i które nic nikomu nie dawały, ale nazywało się, że córka jest "pod opieką". Miałam z nią wtedy problemy - opuszczała szkołę nagminnie, a mnie groziło, że będę bulić jakieś kary wręcz! Boże, jak to dobrze, że WSZYSTKO mija!

Pozostał rok 2008: znowu środa, znowu wizyta w Skarbówce i na przystanku tramwajowym zauważona nowość w Krakowie - elektroniczna tablica wyświetlająca, ile czasu pozostało do przyjazdu tramwaju. Dziś to już standard, ale wtedy zapisałam - "całkiem jak w Wiedniu", gdzie zdaje się rok wcześniej byłam zachwycona takim wynalazkiem. Tego dnia byłam też na pierwszych zabiegach rehabilitacyjnych w życiu: polu magnetycznym i laserze. Tak się zaczęła starość :) oczywiście chodziło o kręgosłup, tyle że na zabiegi doczekałam się, gdy już mi przeszły dolegliwości na skutek jakichś cudownych medykamentów. Chodziłam, bo chodziłam, ale śmieszyły mnie panie, dopytujące się, "czy pomaga".



NAJNOWSZE NABYTKI
Przypadkiem zupełnym gdzieś w internetach trafiłam na informację, że wyszła nowa biografia księżnej Izabeli Czartoryskiej, szybciutko się za nią rozejrzałam, mam nadzieję, że będzie się dobrze czytać:

W Księgarni Akademickiej musiałam domówić, bo chwilowo wyszło:

Już czytam!
A to wzięłam przy okazji, materiały z sesji naukowej PAU:

Pod wpływem jednego z czytelników, wielce zafascynowanego Czechowem, sprężyłam się i wyszukałam na allegro brakujący mi czwarty tom Dzieł. Był bez obwoluty, ale ta się u mnie zachowała:

Teraz pytanie, czy uda mi się go upchnąć we właściwe miejsce...



W TYM TYGODNIU OGLĄDAM
1/ następny film radziecki ze Stanisławem Lubszinem - TIEMA (Тема), reż. Gleb Panfiłow, 1979
To już 23-ci z jego udziałem, jaki oglądam. Co z tego, gdy zostało jeszcze czterdzieści! Prawie rok oglądania!
O dziwo, nie znalazłam na YT nic, co by się wiązało z tym filmem, więc daję wywiad z reżyserem:


Popularny dramaturg Kim Jesienin przyjeżdża do Suzdala z kochanką i przyjacielem, w poszukiwaniu tematu na kolejną sztukę. Przeżywa kryzys duchowy.

2/ kolejny film polski - SKARB, reż. Leonard Buczkowski, 1948
Na YT jest w całości, polecam seans:


Akcja filmu rozgrywa się w Warszawie, na tle odbudowującego się po wojnie miasta. Witek i Krysia są młodym małżeństwem. Nie mają gdzie mieszkać, więc wynajmują pokój u pani Malikowej. Mieszka tu już aktor radiowy Fredek Ziółko, kelnerka Basia i radca Sass-Gromowicz. Witek rysuje plan wymarzonego mieszkania, które ma z żoną otrzymać, i wpisuje słowo "skarb" w miejscu, gdzie będzie spać jego ukochana Krysia. Plan znajduje Fredek Ziółko. Sądzi, że w mieszkaniu Malikowej są ukryte skarby i rozpoczyna poszukiwania.

3/ film czeski JARA CIMRMAN ŚPI (Jára Cimrman ležící, spící), reż. Ladislav Smoljak, 1983
Na YT całość w oryginale:


Największym na świecie pisarzem, wynalazcą, malarzem, fizykiem, narciarzem i filozofem był czeski
geniusz Jára Cimrman. Możemy się o to spierać, możemy się z tym nie zgadzać, ale nic więcej
przeciw owym faktom zdziałać się nie da.

4/ film japoński JAK OJCIEC I SYN (Soshite chichi ni naru), reż. Hirokazu Koreeda, 2013
Na YT trailer:


Ryota dowiaduje się, że jego sześcioletni syn został zamieniony w szpitalu tuż po narodzinach. Mężczyzna musi wybrać między biologicznym dzieckiem a tym, które dotąd wychowywał. Nagroda Jury w Cannes za najlepszy film w zeszłym roku.

Poza tym w tym tygodniu lata Sputnik nad Krakowem. Z tej okazji może uda mi się coś dodatkowo obejrzeć. Może będzie to JA NIE WRACAM /JA NIE WIERNUS (Я не вернусь) Ilmara Raaga:

Ania – piękna i ambitna wychowanka domu dziecka jest kobietą sukcesu. Pisze doktorat, prowadzi na uczelni wykłady na temat twórczości Byrona, ma romans z profesorem. Jednak pewnego dnia jej życie zmienia się diametralnie. Przez kontakty z dawnym znajomym z domu dziecka zaczyna mieć problemy z policją i, aby uniknąć fałszywych oskarżeń, ukrywa się, udając bezdomną nastolatkę. Kostium nastolatki i znajomość z tak samo zdesperowaną, ale naprawdę miłą Kristiną modyfikuje charakter ucieczki Ani: kobieta ponownie przeżywa lata młodzieńcze, tworząc od nowa historię swojego życia.

albo SYN (Сын) Arsenija Gonczukowa:

Andriej mieszka ze swoją chorą matką, która cierpi na schizofrenię. Ich bliscy są zmęczeni walką z chorobą: ojciec dawno odszedł, ma nową rodzinę, z kolei siostra wyjechała i od kilku lat nie ma od niej żadnych wiadomości. Tylko uparty Andriej się nie poddaje – codziennie opiekuje się matką, załatwia dokumenty i zbiera pieniądze na wyjazd na leczenie do Niemiec. Jednak los jest wobec głównego bohatera bezlitosny – dzień przed planowanym wyjazdem matka umiera. Świat Andrieja wywraca się do góry nogami… Mężczyzna wyrusza więc w podróż – chce się spotkać z siostrą, spojrzeć w oczy ojcu, zrozumieć samego siebie... Syn to opowieść o skomplikowanych relacjach syna ze swoimi rodzicami i – co najważniejsze – z sobą samym. O relacjach, które będą przyczyną tragicznego zakończenia.