Ewa Krasnodębska - Jak odkrywałam Amerykę

Mam w domu kilka książek z tej serii, która nazywała się "Zachód z bliska" i postanowiłam je odkurzyć i przybliżyć współczesnemu czytelnikowi :)
O autorce tyle podano z tyłu okładki:

Nowojorski pobyt Krasnodębskiej przypadł na lata 1972-1976, książkę natomiast opublikowano w 1983 roku. Dziś byłoby to niemożliwe. Jest absolutnie niezgodna z obecnymi standardami poprawności politycznej :)
Co chwilę wraca temat Murzynów, zamurzyniania (czernienia) dobrych dzielnic, które przekształcają się w slumsy itd. Tak właśnie polska ambasada musiała zmienić siedzibę, bo nagle znalazła się otoczona przez domy zamieszkałe przez Murzynów czyli pod złym adresem.
Często też autorka wspomina o mieszkających w Nowym Jorku Żydach (wówczas 3,5 miliona!) - dziś ten temat raczej by omijała, bo uniknąć zarzutów o antysemityzm bardzo trudno.

Zanim wzięłam książkę do ręki, zastanawiałam się przez chwilę, czy ma w ogóle sens czytanie reportaży pisanych 30 lat wcześniej. Ot, takie chwilowe zaćmienie mózgu, wywołane tym naszym pędem naprzód i hołdowaniem aktualnościom. Szybko zdecydowałam, że na pewno dowiem się czegoś nowego, a jeśli nawet dziś to już nie będzie aktualne... to cóż, może pomóc zrozumieć książki czy filmy z tamtych czasów :)
I rzeczywiście, sporo faktów było dla mnie odkryciem. Nieraz to tylko małe ciekawostki, ale ja mam w ogóle naturę skłonną do wyszukiwania anegdot bardziej niż do ogólnych syntez.

Krasnodębska przyjechała do męża na placówce i przez cztery lata prowadziła zwykłe amerykańskie życie. Opisuje je systematycznie, nadając rozdziałom tytuły takie jak: dom, subway, supermarket, kino, Manhattan, handel, telefon, karty kredytowe, gotowanie, dni świąteczne, samochód. Z uśmiechem przeczytałam w rozdziale poświęconym możliwościom, jakie daje w Ameryce telefon, że można na przykład zadzwonić do Białego Domu i zapytać, co dziś robi prezydent, kogo odwiedza i o czym będzie rozmawiał z gościem. A potem się zreflektowałam - może u nas też można zadzwonić do Kancelarii Prezydenta i takich informacji udzielą?
Niemniej jednak w latach osiemdziesiątych polski czytelnik musiał wytrzeszczać ze zdumienia oczy, czytając o płatnościach kartą kredytową czy opisy supermarketów, które znali tylko ci, którzy jeździli w tamtych czasach na Zachód.
Zadziwił mnie rozdział o kinie. Okazuje się, że to, co my znamy jako dobre kino amerykańskie (a wszak jest trochę amerykańskich reżyserów i filmów, które weszły już do klasyki kina światowego) to w rzeczywistości kino niszowe. Odbiorca amerykański karmi się sieczką z dużą ilością lejącej się krwi, pożarami, katastrofami, huraganami, produkowaną seryjnie. Tylko to przyciąga publiczność.

Sporo pisze Krasnodębska o wyprowadzaniu. Począwszy od wyprowadzania psa, a skończywszy na wyprowadzaniu dziewczyny czy żony. Obowiązują ścisłe reguły i konkretny wystrój lokalu, do którego wyprowadzi się delikwentkę na kolację, nawet jeśli to będzie tradycyjny hamburger. Powiem tak: ja już jestem prawie w wieku poprodukcyjnym :) ale współczuję młodym amerykańskim chłopcom i dziewczynom. Nie umiałabym funkcjonować w takim trybie.
Ja sobie wytworzyłam obraz Ameryki na podobieństwo filmów Woody Allena... plus oczywiście obraz amerykańskiej prowincji z tylu filmów, ale tę prowincję traktując jednak po macoszemu. Tymczasem faktycznie ta prowincja to rzeczywiście prawdziwa Ameryka. Ha! Nic dziwnego, że mnie nie ciągnie - jakoś nigdy nie marzyłam, żeby tam pojechać.

A teraz patrzę - jest dostępna ta książka w wersji audiobookowej. No proszę.
Przeczytałam 9 listopada 2012.

Miałam paskudny tydzień, nie obyło się bez środowej migreny, toteż w czwartek wracałam z pracy bardzo zadowolona, bo raz - nie boli głowa, dwa - w Księgarni Akademickiej, gdzie poszłam po Nowe Książki, znalazłam cudne nowe cracovianum: O Paniach, Panach i zdarzeniach Macieja Gutowskiego. Zakładam, że będzie to wspaniała lektura!

Nie koniec to był radości, bo w domu czekało awizo i po marnych 20 minutach kolejki na poczcie (przede mną były DWIE osoby, za mną przez te 20 minut stanęło kolejnych dziesięć, wszyscy spoglądali na siebie z porozumiewawczym uśmiechem - no niewyobrażalna łajza za okienkiem) już gnałam do domu i rozkładałam nowe nabytki z allegro. Koszt tych siedmiu książek wyniósł całe 9,97 PLN :)

Same ruskie, jak widać, tylko Urbanowską wzięłam na doczepkę, bo z fajnej serii i za 2 zł raptem. Po przejrzeniu okazało się, że to o Podhalu... hm.. no ciekawam, czy dam radę 550 stronom na ten temat :)
Te małe "Trzy befsztyki" zdaje się wysmażono na temat w Ameryce Murzynów biją - będzie śmiesznie poczytać.


Obejrzałam polecany przez Natannę film Sierioża według książki Wiery Panowej.
Na YT pokawałkowany:

Film powstał w 1960 roku, wyreżyserował go Gieorgij Danielija do spółki z Igorem Tałankinem. Zdobył szereg nagród na międzynarodowych konkursach i został uznany za najlepszy film roku w ZSRR.

Książkę już streściłam, film w zasadzie nie odbiega od tekstu, jedynie pomija kilka epizodów.
Głównego bohatera, 5-letniego Sieriożę brawurowo zagrał mały Boris Barchatow, który jeszcze dwa razy pojawił się w kinie w następnych latach.

Mamą była Irina Skobcewa, żona Siergieja Bondarczuka, czynna jako aktorka do dziś. Ta trójka zagrała fenomenalnie.

Ciocia Pasza to Aleksandra Panowa.

Jej mąż Łukianycz - Nikołaj Siergiejew.

I wreszcie pojawia się nowy tata Sierioży - Siergiej Bondarczuk. Wspaniała rola mądrego, dobrego ojca, choć nie rodzonego.

Świetna komediowa scena w sklepie, gdzie ojczym kupuje Sierioży wymarzony rower.

A tu wujek Pietia, który chcąc zrobić złośliwy kawał Sierioży, podarował mu wypasionego cukierka - tyle, że był to sam papierek.
Sierioża zadał wtedy szczere, z głębi serca płynące pytanie (które tak nie spodobało się mamie-nauczycielce):
- Diadia Pietia, ty durak?

I na koniec raz jeszcze Sierioża, ciągle przeziębiony, z chorym gardłem, którego nie chcą zabrać do Chołmogorów... Finał historii wzrusza do łez.

Przeglądając znajome blogi zobaczyłam, że Natanna zaprosiła mnie do zabawy w odpowiedzi na różne pytania :)
O rany.
Czy dam radę?
Lećmy po kolei:
1.Czy dużo czasu spędzasz w internecie? - Za dużo. Odebrać pocztę, odpisać, napisać; przejrzeć lokalne wiadomości; ewentualnie poczytać też lokalne forum; przejrzeć ulubione blogi, czy coś nowego się pojawiło; prowadzenie własnych blogów; wyszukiwanie rozmaitych informacji... stanowczo dużo tego. Dlatego od pewnego zcasu staram się ograniczać i przynajmniej wieczory spędzać raczej z książką czy filmem.
2.Jakie strony w internecie najbardziej lubisz przeglądać. - Mam cały zestaw ulubionych blogów na tematy ogólne i książkowe, no i surfowanie po stronach o rosyjskim kinie :)
3.Jakimi pobudkami kierowałaś się zakładając blog czytelniczy? - Chciałam tylko notować swoje lektury. Potem - gdy zobaczyłam, że ten i ów tu zagląda - chciałam napisać coś więcej, a ostatnio - chcę zapełniać różne czarne dziury na temat starych książek :)
4.Czy często marzysz, a jeżeli tak to o czym? - Właściwie już nie. Nie spodziewam się specjalnych atrakcji w dalszym życiu, sądzę, że co się w nim miało wydarzyć, już się wydarzyło. Niemniej jednak jest coś, co lubię robić w zakresie marzeń - wyobrażać sobie większe mieszkanie (na książki) - a dokładniej umeblowywać w głowie różne lokale, w którym akurat przebywam :)
5.Jaka literatura najbardziej do Ciebie przemawia? - Obyczajowa, wspomnieniowa, historie rodzinne.
6.Jaka książka w/g Ciebie powinna mieć inne zakończenie? - Gdybym była pisarzem, to może spróbowałabym sił na tym polu, ale tak - nie.
7.Jakiego pisarza/pisarkę cenisz najbardziej i dlaczego? - Nie ma takiego jednego. A znowu zacząć wyliczać... No, może Bułhakow za siłę wyobraźni.
8.Czyje książki nigdy by Cię nie zainteresowały? - Hm. Też wolę się nie zarzekać, bo nie znasz dnia ani godziny :)
9.Co Cię pobudza do działania? - Dobre słowo, pochwała. Klasycznie :)
10.Czy lubisz miejsce, w którym mieszkasz? - Bardzo. Aczkolwiek jestem w stanie sobie wyobrazić, że mogłabym mieszkać gdzie indziej - ale to już z grubej rury. W Wenecji na przykład!
11.Czym jest dla Ciebie rodzina? - Własna? Częściowo, niestety, utrapieniem :) Dlatego lubię czytać o innych: lubię się przekonywać, że nie tylko ja mam pod górkę, ale też i widzieć, że są rodziny naprawdę wspaniałe...