Zofia Kucówna - Szara godzina

Monika donosiła, że u Kucówny można spotkać trochę Krakowa, poszłam więc do Jordanówki i nudziłam panu, aż wygrzebał Szarą godzinę. Nic innego aktualnie nie było, to znaczy wcześniejszych wspomnień. W tym tomie (jak rozumiem, ostatnim opublikowanym przez Kucównę) Krakowa wiele nie ma, więc nawet nie zaliczam do cracovianów... ale troszkę jednak się pojawia, wspomnienia z licealnych czasów w szkole plastycznej, trochę bieżących wizyt u brata i na salwatorskich cmentarzu, gdzie spoczywają rodzice...

Co zatem jest? Obraz starzenia się i przede wszystkim, tak przykry dla aktywnych zawodowo ludzi, odchodzenia z pracy - a więc znikania z powierzchni życia, roztapiania się w szarości, ciszy własnego domu, pozbawionego obecności bliskich (no cóż, tak się ułożyło).

Kucówna twierdzi, że lubi tę szarą godzinę, że godzi sie na to, co niesie życie.
Nie wiem. No nie wiem. Może za dwadzieścia lat też będę umiała pogodzić się z przemijaniem. Na razie ze zgrozą patrzę na swoje odbicie w lustrze i z niedowierzaniem na Pesel. Jak to możliwe? Przecież dopiero co byłam w liceum, życie stało otworem (tak, nawet wtedy, za PRL-u, miało się takie poczucie). Czy to naprawdę ja, ta stara gruba baba, jadąca codziennie tramwajem do i z biura? Rzucająca potępiające spojrzenia na młodzież, głośno krzyczącą, że coś było zajebiste?

A z szarą godziną mam wspomnienie. Babcia, u której pomieszkiwałam w tygodniu (mama zabierała mnie do domu na weekend), gdy zaczęłam chodzić do szkoły i trzeba mnie było do niej odprowadzać i przyprowadzać, miała taki zwyczaj siadania przy radiu o zmroku i słuchania go w zapadających coraz bardziej ciemnościach. Nie cierpiałam tego, wiadomo, dziecku się nudziło, prosiłam, żeby zapalić światło, ale nie, czy to przez oszczędność czy przez przyzwyczajenie. Dopiero gdy już nic kompletnie nie było widać, poza światełkami radia, babcia zapalała lampę.
Od tego czasu nie cierpię tej szarej godziny, tego kończącego się dnia. Mam wrażenie wielkiej straty, no bo przecież ten dzień już nie wróci, minął na zawsze, coś było, ale odeszło bezpowrotnie.
Ech, płakać mi się chce.

Początek:

Koniec:

Wyd. ZYSK i S-ka Poznań 2012, 364 strony
Z biblioteki w Jordanówce
Przeczytałam 3 kwietnia 2016 roku



NAJNOWSZE NABYTKI

No tak, poczuło się trochę wolnego miejsca, to hop!
Najpierw (przypadkowo, kupowałam coś dla naszego ochroniarza i zajrzałam do ruskich przy okazji) te trzy, po złotówce:

Potem w jakiejś rozsądnej cenie pojawiła się na allegro Chrzanowska, którą miałam w newsletterze:

Następnie trafił się Jan Wiktor:

A teraz tak: w sobotę byłam na spacerze ŚLADAMI JÓZEFA SAREGO (to był taki architekt żydowskiego pochodzenia, a również wiceprezydent Krakowa) zwołanym na Facebooku (hm hm) i potem zapytałam pana prowadzącego o książkę, którą trzymał cały czas w ręku. To była monografia Nowakowskiego, o której wiedziałam, że wyszła - ale teraz dowiedziałam się, że wyszedł też Szyszko Bohusz, a pod koniec roku będzie Tadanier.

Pan powiedział, że w Księgarni Naukowej znajdę, ale miałam na tyle przytomności umysłu, że zajrzałam najpierw na Bonito i całe szczęście :)

Któregoś dnia natomiast wyjmuję ze skrzynki taką oto przesyłkę:

Na kopercie żadnego nadawcy, pieczątki, ani nic. Taka sobie właśnie niespodzianka!
Ale że kiedyś tam (dawno) brałam udział w konkursie, gdzie do wygrania były właśnie te karty wolnego wstępu, to napisałam do organizatora, czy nie maczali w tym paluszków. I owszem :) Na zasadzie, że wylosowano kogoś innego, ten ktoś nie podał adresu, karta leżała i w ramach porządków okołoświątecznych postanowili ją wysłać do mnie, com też przysłała prawidłową odpowiedź :) Przy okazji ucięłam sobie z panem półgodzinną pogawędkę, bo miałam pomysły racjonalizatorskie. Ale okazuje się, że chybione (ochrona danych osobowych i inne takie). A przesyłka była anonimowa, bowiem pan, jak miał przepuścić ją przez biurokratyczną machinę, kancelarie i inne, to wolał sam kupić znaczek za 2 zł i wysłać :)

No a wczoraj z kolei przesyłka z Wydawnictwa Literackiego. To już się nie zdziwiłam, bo z rozmowy z panem wiedziałam, że jak jest do wygrania ichnia książka, to wydawnictwo samo wysyła. No ale oczywiście była to niespodzianka, bo nie wiedziałam, że wygrałam :)

Chętnych do otrzymywania takich niespodzianek informuję, że trzeba się zapisać na newsletter na Magicznym Krakowie. Co tydzień przychodzi porcja wiadomości, a na końcu jest konkurs. W zeszłym roku wygrałam też bilety na spektakl w Loch Camelot.



W TYM TYGODNIU OGLĄDAM

Ograniczam się do listy (tak dla siebie), bo ni mo casu na pisanie :( Pogoda sprzyja spacerom z aparatem, trzeba korzystać póki dopisuje! Jak znajdę wolną chwilę w pracy (!) to podopisuję, ale o to coraz trudniej. W dodatku chodzą plotki, że Stary ma zamiar się zmyć pod koniec roku. To ja, wiecie, robię za pracownika roku, żeby potem ewentualnie dostać etat, a ten zmyka! I tak to jest robić plany!

1/ DAMA W VANIE

2/ OSTATNI STRZAŁ

3/ CZESKI SEN

4/ TAKIE SĄ ZASADY

5/ ŚWIĘTY W PALM SPRINGS

6/ AMERICAN HISTORY X

7/ czeski film (wcale nie komedia) KAWAŁEK NIEBA (Kousek nebe), reż. Petr Nikolaev, 2005
Z Filmwebu:
W latach 50. ubiegłego wieku, w Czechosłowacji poznajemy młodego outsidera, kochającego jazz na równi z wolnością, Luboša (Jakub Doubrava). Chłopak ten za nieprzestrzeganie norm narzuconych przez reżim komunistyczny zostaje wtrącony do więzienia. W tak osobliwym miejscu przychodzi mu zakochać się we współwięźniarce Danie (Tatiana Pauhofová). Para wymienia ulotne spojrzenia i sekretne półuśmiechy. Jutro dla ich związku nie zapowiada się zbyt ciekawie - prawdopodobieństwo opuszczenia więziennych murów jest znikome. Więźniowie, którzy ich polubili decydują się pomóc głównym bohaterom i podarowują im rzecz, która ma zastąpić im sny o prawdziwej miłości.


A przedwczoraj zakwitły na Wawelu magnolie i powiem Wam - to jest naprawdę KRÓLEWSKI WIDOK!