Wiech - Helena w stroju niedbałem czyli królewskie opowieści pana Piecyka

Słowo się rzekło, kobyłka u płota - przeczytałam w pierwszym rzucie. I słusznie założyłam, że to wydam, bo nie ubogaciło mnie.

Mam w domu Wiecha Śmiech śmiechem, czytałam dziesięć lat temu i była to zabawna lektura. Pewnie dlatego, że to humorystyczne spojrzenie na powojennych warszawiaków. Tutaj tymczasem jest to historia Polski, jak ją rozumie pan Teofil Piecyk, oczywiście warszawianin z dziada pradziada i bardziej mnie to nudziło niż bawiło. Dziś przed pracą zawiozę z paroma innymi książkami do budki. 

Są tam ilustracje Uniechowskiego, ale z tego powodu nie będę jednak zajmować całego centymetra na półce 😁 

Zwróćcie uwagę na numer zapisany na okładce - poprzedni właściciel też miał piękną biblioteczkę. Wiadomo, że nie może się ze mną równać 🤣🤣🤣 ale ponad 500 tomów w domu to już się tak często nie spotyka. Gdzie te czasy, gdy ludzie gromadzili książki! Choć na fejsbukowym profilu The Librarianologist pojawia się sporo postów z Polski...

Początek:

Koniec:

Wyd. Czytelnik, Warszawa 1956, 132 strony

Ilustrował: Antoni Uniechowski

Seria: Biblioteka satyry

Ze Śmieciarki

Przeczytałam 1 kwietnia 2024 roku

No a teraz do dzieła!

Brat powożąc wózkiem inwalidzkim Ojczastego rozwinął temat. Nie chce mu się już pracować (komu to mówi!) i myśli, żeby może dociągnąć do czerwca, a potem już poświęcić się swojemu hobby (podróżowanie kamperem). Ma co prawda jeszcze pięć lat do emerytury, ale na ZUS w tym zakresie nie liczy (pewnie będzie miał tyle co ja, po działalności) i ma to wele. Już sobie zaplanował pierwsze dwa lata na obie Ameryki, jedyne, co go na razie wstrzymuje, to że nie chce jechać sam, a dziewczyna, z którą był na ostatnim wyjeździe co prawda ogarnia, ale go strasznie wkurza (tu padło nawet gorsze słowo). No i dobrze, bo widzę, że chce mnie tu zostawić z Ojczastym samą... a pomijając inne kwestie przecież też mam dwa razy do roku moją Pragę.

Dobra, jego peregrynacje to jedno, ale padło przy tym takie zdanie:

- Wszystkiego, co mam, nie przejem.

I to zdanie od niedzieli chodzi mi cały czas po głowie. Bo z jednej strony wiem, że kiedyś tam mogę na niego liczyć, jak mi się już skończą oszczędności do dokładania do emerytury, ale z drugiej Gosia-Samosia wolałam liczyć tylko na siebie i dlatego chodzę jeszcze do tej roboty i odkładam, odkładam, odkładam.

A teraz zaczęłam rozumować inaczej. Po cholerę? Jestem coraz starsza i z wiekiem będzie mi coraz trudniej jeździć do Pragi, prawda? Nikt z nas nie wie, co go czeka. Może poprzestać na tym, co odłożyłam do tej pory i wreszcie poświęcać swój czas temu, co mnie interesuje? Czytać te książki, oglądać te filmy (widzieliście moją szufladę pod łóżkiem...), chodzić na spacery, czytać posty praskie na FB, uczyć się może jeszcze jakiegoś języka, korzystać z książek kulinarnych, pisać bloga o Pradze, który leży kompletnie odłogiem, bo już na to czasu nie wystarcza?

A gdy się pieniądze skończą, zwrócić się po zapomogę do brata?

😂

Zresztą przecież mogę wcześniej wykitować, więc może jednak po prostu carpe diem?

Umowa kończy mi się w czerwcu, jeszcze zgodnie z ustaleniami w lipcu trochę bym miała popracować grzecznościowo - i szlus!

Oczywiście myślę o tym, że zostawię za sobą spalone miasto: nikt nie przyjdzie na moje miejsce za te pieniądze (chyba że znalazłaby się też jakaś emerytka, na dorobienie sobie; ale nic o takowej nie słyszeliśmy z odpowiednimi kwalifikacjami), istnieje duże prawdopodobieństwo, że trzeba by było po prostu zlikwidować ten dział, który jest istotny (a resztę dyrektor musiałby rozdzielić między pracowników etatowych; wiem, że będą na mnie wściekli) - i tu mi przykro, bo w tym dziale dajemy pracę w mniejszym lub większym zakresie 13 osobom. Ale czy ja mam myśleć o tych 13 osobach (które coś tam sobie gdzie indziej może znajdą) czy o sobie jednak? Co powiecie?

Patrzę na przykład Jotki, która tak pięknie korzysta z emerytalnego czasu... Pewnie, że jej sytuacja jest inna, bo ze swojej emerytury wyżyje, i jeszcze ma pracującego męża. Ale cholera jasna nie wdajmy się w szczegóły 🤣🤣🤣