Eric Malpass - Od siódmej rano

No wreszcie coś, coś mi się podobało od samego początku. Właściwie bardziej na początku 😁 bo zaczęło się rozdziałem o tym, jak w dużym domu najmłodszy mieszkaniec zaczyna poranny niedzielny obchód i wszyscy po kolei wyrzucają go ze swojego pokoju i to było bardzo zabawne. Potem sprawy zrobiły się poważniejsze.

Osiągając wręcz poziom horroru. Ale wszystko dobrze się kończy, więc polecam, absolutnie polecam i książkę z knihobudki zatrzymuję.

Przy okazji przypomniało mi się, jak to kiedyś snułam właśnie takie marzenia, żeby mieszkać w dużym domu z całą dużą rodziną. Ja nie mam dużej rodziny, ale wtedy brałam pod uwagę również ciocię z jej mężem i trzema synami i nie pamiętam, kogo jeszcze. Każdy miał mieć swój pokój, ale wszyscy się spotykaliśmy na wspólnych posiłkach. No, chciałabym to widzieć 🤣 Zresztą już w powieści Malpassa można zobaczyć, jak to zdaje egzamin, jak się kłócą ze sobą siostra-kokietka z siostrą-szarą myszką etc. No, ale co, taki miałam pomysł.

Początek:

Koniec:

Wyd. Czytelnik, Warszawa 1972, 217 stron

Seria z kotem

Tytuł oryginalny: Morning's at seven

Przełożyła: Krystyna Tarnowska

Z własnej półki

Przeczytałam 18 marca 2025 roku
 

Brat zabrał Ojczastego w środę po południu, a oto już w czwartek wieczorem było - porwanie. Ojczasty brał brata za przedstawiciela porywaczy i negocjował z nim zwrot porwanego domu, samochodu i... brata. Ja się bardzo cieszę, że to się przytrafiło, że brat ma teraz czarno na białym, jak to wygląda i że widzi, iż ja w niczym nie przesadzam. Chciał jechać na zakupy, no to pojechał 😉

Ale zobaczcie, poprzednie schizy miał zaledwie w niedzielę (wygrana w totka), czyli coraz krótsze przerwy między atakami 😢 i coraz dłuższe same ataki - dopiero dziś brat napisał po południu, że Ojczasty siadł do posiłku normalnie. 

Tak że perspektywy coraz paskudniejsze.

Tymczasem w piątek pojechałam do ZOL-u wypytać o wszystko. Bardzo miła pani rozwiała różne moje wątpliwości, wyjaśniła, że wymagania ze strony internetowej to jedno, a życie to drugie 😉 nazwała mnie bohaterką, gdy zapytała, jak długo się ojcem opiekuję, zgodziła się z tym, że ktoś, kto nie miał osobiście do czynienia z taką opieką, nie ma najmniejszego pojęcia, o czym mówi, dała wszystkie papiery/formularze i ... niestety poinformowała też o długości kolejki - rok. Miejsc dla mężczyzn mają mniej, a wbrew temu, co się ogólnie uważa, mężczyźni tam żyją dłużej od kobiet.

To chyba miejsce dla mnie 😁

No nic, trzeba teraz zacząć załatwiać papierologię, zacznę w poniedziałek od ZUS-u - potrzebna decyzja o wysokości emerytury. W przychodni do rodzinnej dostałam pierwszy wolny termin na 9 kwietnia, co oznacza, że trzeba będzie któregoś dnia udać się o 6.30 w kolejkę, żeby zdobyć numerek wcześniej. Licznik bije, bo wejdziemy do kolejki, gdy zostanie rozpatrzony złożony przez nas wniosek - im później to zrobimy, tym więcej osób może się "wepchnąć" przed nami. Więc załatwić, złożyć i czekać. Zawsze to będzie jakaś pociecha, że każdy dzień nas przybliża do uwolnienia. Oczywiście zdaję sobie doskonale sprawę, że w międzyczasie może się jeszcze wydarzyć wszystko...

Poza tym - nie mam siły ciągle, nic mi się nie chce i jedyne, co robię, to odkurzam półki i kataloguję, korzystając z tego, że mogę kłaść książki na łóżku Ojczastego. Miałam plan, że może będę tam spać, prześcieliłam z wielkim wydatkiem sił, po czym musiałam wrócić w nocy do siebie, bo okazało się, że Ojczasty w materacu wyrobił dół czy inny wądół 😂