P.G. Wodehouse - Niezastąpiony Jeeves

 

Wodehouse to mój ulubiony humorysta brytyjski - o tym, jak to się stało, pisałam kilkanaście lat temu. I oto w bibliotece odkrywam wśród nowości kolejną powieść! Bo to jest tak, że sporo ich wyszło w Polsce, ale jeszcze przed wojną. Z edycji powojennych udało mi się nabyć trzy, każda wydana gdzie indziej zresztą. A tu nagle Niezastąpiony Jeeves 😁 Nie wiem, czy to jakieś światełko w tunelu, czy będą wychodzić kolejne tomy, czy też jednorazowy wybryk.

Nie wiem też, czy przypisać to już wykluwającej się infekcji, gdy to czytałam czy czemu, ale jakoś Wodehouse nie bawił mnie w tym samym stopniu, co poprzednie tomy. Tomiki raczej. Bo przy okazji wspomnę, że te poprzednie to były małe, wygodne formaty, ale ten nowy oczywiście jest już zupełnie inny, widać obowiązkiem każdego wydawcy jest zużyć jak najwięcej papieru; może też książka musi porządnie wyglądać na półce czytelnika, skoro ten zdecyduje się wydać na nią pieniądze? A pewnie im mniej wartościowa pozycja, tym okazalej musi wyglądać 🤣 Coś za coś! 

Uważam w każdym razie, że te dawne małe formaciki miały większy sens w przypadku literatury rozrywkowej.

A wracając do Jeevesa, to odniosłam wrażenie, że to taki zlepek różnych tekstów zebranych w jedną powieść. I potwierdziło się, gdy teraz zerknęłam na Wiki: to było 11 opowiadań opublikowanych wcześniej w czasopismach, a w 1923 roku połączonych jako cała powieść.

Kupiłam sobie kiedyś nawet Wodehouse'a w oryginale, ale stanowczo wykazałam się przy tym zbyt pozytywnym myśleniem na własny temat, w życiu tego nie ogarnę! Natomiast z knihobudki w Pradze przywiozłam którąś z powieści tego autora po czesku (jednakże nie o Jeevesie i Bertie'm) i tu już jest większe prawdopodobieństwo lektury 😉

Początek:

Koniec:

Wyd. Stara Szkoła, Wołów 2024, 305 stron

Tytuł oryginalny: The Inimitable Jeeves

Przełożył: Mirosław Śmigielski

Z biblioteki

Przeczytałam 11 marca 2025 roku

A skoro o angielskim humorze mowa, to niedawno przyniosłam z knihobudki książkę Bagaż nie z tej ziemi, o której przeczytałam na okładce, że to czarny humor: perypetie dybiącego na spadek po stryju skąpca, który omyłkowo wysyła pocztą nie te zwłoki 😁

Coś mnie dopadło i czuję się jak stary kapeć, co gorsza już trzy dni łeb mi pęka, a jak wiadomo, pańcia nie potrafi funkcjonować w takiej sytuacji. Jeszcze żeby nie ten Ojczasty, to jakoś by to się wszystko zniosło, ale przecież tu nie ma zmiłuj się i wszystko trzeba zrobić. I w dodatku dziś już muszę mu ugotować zupę (do tej pory codziennie odkładałam tę czynność na jutro i otwierałam kolejny słoik z lodówki). Córka wczoraj, żeby mnie nie wyciągać z łóżka po raz kolejny, spróbowała przekroić sobie sama bułkę na kolację. Trwało to kilka minut, ale dała radę 😂

W środę po południu pojechałyśmy znów do chirurga, najpierw rentgen i tu zonk - nieczynny. Czyli to, co słyszałam w radiu w poniedziałek to bzdura (że tylko oddział neurologii wstrzymał przyjęcia, a cała reszta działa)*. Guzik tam działa, na wszystkich drzwiach wywieszone kartki, żeby broń Boże nie włączać komputerów, no a co dziś można bez komputera? Tak, że jedynie zdjęto już córce definitywnie plaster na bliźnie i polecono przyjść za 3 tygodnie (bez rejestracji, ta przecież też nie działa), że do tej pory może już przywrócą system... Ale zwolnienia do Urzędu Pracy wystawić też nie mogli (dzisiaj się kończyło to pierwsze). Zapytałam - druków starożytnych L-4 oczywiście już nie mają. Problem rozwiązano w ten sposób, że polecono przyjść z karteczką następnego dnia do innej przychodni, gdzie są nasi lekarze. A następnego dnia już się czułam fatalnie, ale co było robić, wstałam raniutko i pojechałam, zarejestrowałam się wedle karteczki na dole i poszłam na I piętro do pokoju 108. Wchodzę na korytarz, a tam MROWIE ludzi. Matko, słabo mi się zrobiło... I myślę, co teraz? Chyba wrócę do domu - przecież muszę dać Ojczastemu śniadanie - i z powrotem przyjadę? Pytam kogoś z kolejki, do której tu przyjmują. Do ostatniego pacjenta. No, to mi wiele powiedziało 😉 Ale jednak udało się wtrynić chyba po kwadransie czekania (głupi ma więcej szczęścia niż rozumu) i dostać zwolnienie na następny miesiąc.

Ale byłam zdegustowana tą przychodnią. Korytarz wąski, nie ma krzeseł, tylko ławy bez oparć, które stoją pośrodku (oczywiście miejsc nie wystarcza dla wszystkich), niski sufit, no kompletna klaustrofobia, nie ma czym oddychać. PRL-owskie budownictwo. To już u nas na osiedlu zupełnie inaczej to wygląda. O szpitalu, z którego przyszłyśmy, nie wspominając (ale z drugiej strony to szpital MSWiA, więc kasa była, a nie oszczędzanie na powierzchni i wysokości). 

*Chodzi o to, że w sobotę był atak hakerski na szpital i cały system padł. 

Wróciłam do domu szczęśliwa, że udało się jednak załatwić i do łóżka. Znaczy najpierw śniadanie dla Ojczastego 😉

Niestety również w piątek musiałam wstać z łoża boleści i ruszyć z wózkiem na zakupy, no bo kto i kiedy? To się tak wydaje: a co tam, złamana ręka. A przecież nawet chleba sobie nie zapakuje w sklepie do torebki, do tego potrzebne dwie ręce. Ani pieniędzy nie wyjmie z portmonetki. Bida.

Tyle że dziś już wychodzić nie muszę w żadnej sprawie (tfu tfu, żeby nie zapeszyć). 

Leżenie w łóżku wcale mi nie pomaga, ale jak człowieka łeb napieprza, to NIC nie pomaga. A przynajmniej nie muszę na siłę utrzymywać pozycji wertykalnej. Tylko co z tą dzisiejszą zupą? 

 

Oczekiwania vs rzeczywistość

No to się na koniec pośmiejmy. Taki przepis wycięty z gazety miałam i jakiś czas temu stwierdziłam, że wszystko w domu jest, to spróbujmy.

 Nic! Nic nie wyszło tak jak miało! Po pierwsze - jak przystąpiłam do miksowania masła z cukrem, to fruuu po całej kuchni! Było sprzątania! Chyba nie mam odpowiednio wysokiego naczynia do tej czynności... Po drugie - jakie nalej odrobinę ciasta? To nie było lejące, to był glut. Po trzecie jakie 2 czubate łyżko kakao? To było o wiele za dużo! Po czwarte z racji glutowatości nie sposób było przemieszać widelcem.

Oczywiście żadna polewa czekoladowa nie była w planie, bo weźcie i dajcie coś Ojczastemu w czekoladzie, gorzej jak dziecku 🤣 No ale to detal w porównaniu z całością..

Ciasto marmurkowe 🤣 No nic, zjedzone, córka nawet domaga się, żeby kolejne zrobić 😂

Ale zastanawiam się, co jest grane, czy może w przepisie jest jakiś błąd w proporcjach? Bo to wiecie, wszystko możliwe, ty sobie przepis wytniesz i schowasz, a oni w następnym numerze przeproszą, że nie pół szklanki, tylko dwie - ale o tym się już nie dowiesz...